Szkoła to wspomnienia, które kojarzą nam się okresem dzieciństwa jak i dorastaniem. Przez cały okres edukacji poznajemy wiele osób, przez które definiujemy nasze cechy charakteru, sposób patrzenia na świat oraz formujemy poglądy na różnorodne tematy. W tym czasie stykamy się z pierwszymi problemami związanymi z zawieraniem przyjaźni czy pierwszą miłością. Pamiętamy także o wizerunku nauczyli, którzy kształtowali nas przez parę lat. Pozostawili w naszych pamięciach dobre jak i złe wspomnienia, które zależały od tego jaki stosunek mieli do nas, jakiego przedmioty uczyli i jaki mieli sposób nauczania . Byli z nami w lepszych oraz gorszych chwilach wyciągając nam pomocną dłoń. Tak samo w różnym świetle nauczyciele przedstawiani są w tekstach kultury.

Sklepy cynamonowe Brunona Schulza to wspomnienie nudnych zimowych dni, w trakcie których ojciec postanowił zabrać rodzinę do teatru, jednak przy kasie biletowej okazało się, że zapomniał portfela. Matka uznała, że syn najszybciej dotrze do domu i doniesie pieniądze. Wędrówka bohatera odbywa się zarówno po mieście, jak i po świecie jego wyobraźni. Niestety zabłądził, zaczął odczuwać lęk przed nieznanym i karą, jaka go spotka ze strony rodziców. Trafił do znajomego budynku  czyli  swojej szkoły gdzie myśli bohatera krążą wokół lekcji rysunków prowadzonych przez profesora Arendta, nocnych powrotów ze szkolnych zajęć nadobowiązkowych. Sylwetka nauczyciela zapisała się w pamięci Józia pozytywnie, o czym świadczy to, że grupa uczniów licznie uczęszczała na zajęcia. Na lekcji panowała swobodna atmosfera, uczniowie przynosili poduszki z domów i układali się na ławkach na drzemkę. Nauczyciel rysunku nie stawiał dużych wymagań, inspirował chłopców, budził szacunek.

Z zupełnie innym wizerunkiem nauczyciela spotykamy się w utworze pt.: „Ferdydurke”, autorstwa Witolda Gombrowicza. Belfer Bladaczka, uczący języka polskiego, nie potrafi zapanować nad swoimi uczniami. Na zajęciach panuje chaos, lekcja prowadzona jest w nudny dla chłopców sposób. Badaczka mówi schematami, nie ma własnego zdania, podpisuje się pod tym, co uważa większość. Nie przyjmuje do wiadomości tego, że nie wszyscy podzielają jego zdanie. Kiedy Gałkiewicz przeciwstawia się opinii Bladaczki, ten nie umie wyjść poza powtarzane zdanie o wielkości Słowackiego. Jest bezradny, brakuje mu argumentów. Nie umie odnaleźć się w najprostszej sytuacji, boi się publicznego wystąpienia przed klasą. Gombrowicz w swoim utworze wyśmiewa sposób nauczania oraz system edukacyjny. Jego wizerunek nauczyciela przedstawiony jest w sposób negatywny ich bezradność oraz schematyczność nie mają dobrego wpływu na młodych uczniów. Kadra nauczycielska żyje w strachu o utratę posady, a system szkolnictwa zamiast rozwijać, wręcz zatrzymuje ich rozwój.

W bardziej przyziemny sposób do tematu podchodzi Stefan Żeromski w swojej „Siłaczce”. Główna bohaterka utworu to tytułowa siłaczka, czyli Stanisława Bozowska. Kobieta jest biedną nauczycielką, która uczy chłopskie dzieci na wsi. Chce być bezinteresownym nauczycielem ofiarowującym swoją wiedzę najbiedniejszym członkom społeczeństwa, dlatego zatrudnia się na wsi i tam wychowuje ubogie i ograniczone pod względem edukacyjnym dzieci. Ma świadomość, że nikt inny nie chciałby się podjąć się tego trudnego i niewdzięcznego zadania, więc postanawia przyjąć ten trud na swoje barki. Konsekwentnie i niezłomnie przekazuje wiedzę dzieciom pochodzącym z biednych domów, poświęcając swoje zdrowie i w konsekwencji życie. Rola nauczyciela jest dla niej najważniejszą misja, w której wykonywaniu nic nie jest w stanie jej przeszkodzić. Swój entuzjazm i siłę woli przekazuje młodym chłopom, którzy traktują ją jako swojego mistrza. Za swój wkład w edukację Stanisława jest bardzo szanowana przez uczniów, co stanowi dla niej największą nagrodą z możliwych.

Teksty kultury przedstawiają różne wizerunki nauczycieli , tych zarówno zaangażowanych, właściwie poświęcających się swojej profesji, charakteryzujących się mądrością jak Stanisława Bozowska jak i nie potrafiących odnaleźć się w tym zawodzie i gubiących w schematach, jak profesor Bladaczka, czy też niezbyt wymagających, ale inspirujących i zachęcających do zgłębienia tematu samą swoją postacią czy stosunkiem do uczniów jak Profesor Arendta. Większość nauczycieli pełni swoje role z pasją, poświęceniem i oddaniem. Wierzą w przekazywane przez siebie wartości i sami się ich trzymają. Ich zadaniem jest nie tylko nauczanie, ale także wychowywanie młodych pokoleń , wpojenie im wartości moralnych, pomoc w pokierowaniu na właściwą ścieżkę życiową oraz bycie dla nich punktem oparcia. Dobrego nauczyciela charakteryzować poza wiedzą powinno także odpowiednie, indywidualne podejście do każdego ucznia, sprawiedliwość w jego ocenie i umiejętność dialogu z nim.