Meteory to świecący ślad, jaki zostawia na niebie meteoroid, który wpadł w atmosferę ziemską. To właśnie to zjawisko jest często błędnie nazywane „spadającą gwiazdą”. Po wejściu w atmosferę meteoroid zaczyna się spalać w wyniku silnego oporu powietrza, a właściwie w wyniku adiabatycznego sprężania powietrza tuż przed jego czołem. Jego powierzchnia rozgrzewa się wtedy do temperatury kilku tysięcy st. Celsjusza, ale temperatura w środku skały może tylko nieznacznie wzrosnąć. w przypadku odłamków żelaznych cały meteoroid silnie się rozgrzewa, ponieważ żelazo jest dużo lepszym przewodnikiem cieplnym niż skała. w czasie przelotu meteoroidu przez atmosferę dochodzi do ablacji, czyli topnienia i zwiewania wierzchnich warstw skały. Większość meteoroidów wpadających do atmosfery ziemskiej ulega całkowitej ablacji w mezosferze. Niektóre docierają do powierzchni Ziemi jako meteoryty. Kolejna grupa obiektów w przestrzeni kosmicznej to komety. Poruszają się one w okolicach Słońca po torach mających różne kształty. Mogą mieć orbity eliptyczne podobnie jak planetoidy. Jednak orientacja płaszczyzn orbit jest dowolna, dlatego kierunek ich ruchu może być zgodny lub przeciwny do kierunku ruchu planet i planetoid. Komety są obiektami wchodzącymi w skład pasa Kuipera oraz obłoku Oorta. Ich składniki stanowią zamrożone gazy z dodatkami głównie tych pierwiastków, które obficie występowały w przestrzeni kosmicznej w trakcie formowania się Układu Słonecznego. Są to głównie: wodór, węgiel, tlen, azot oraz krzem, siarka, sód, żelazo, glin i inne. Ich temperatura powstania to 100 K. Budowa wewnętrzna komet to jest jądro zlokalizowane w centrum komety. Ma ono postać bryły o nieregularnym kształcie o średnicy kilku kilometrów. Materiałem budulcowym jądra jest lód wodny oraz tlenek węgla, dwutlenek węgla, metan, amoniak, krzemiany i metale.