Ignacy Krasicki, Monachomachia i Antymonachomachia, oprac. Zbigniew Goliński, BN I 197, 1969. WSTĘP I. Poemat kontrowersji. - centrum najpłodniejszego autorsko i wydawniczo pięcioleci poety: „Myszeis” 1775 r., Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki” 1776 r., „Pan Podstoli” część I, 1778 r., „Monachomachia” 1778 r., „Bajki” i „Satyry” 1779 r., „Solenizant”, „Statysta”, „Łgarz”, „Wojna chocimska” oraz „Antymonachomachia” 1780 r. - różne zdania – od F. K. Dmochowskiego, A. Mickiewicza, A. Brücknera, do T. Mikulskiego; od prób deprecjonowania utworu i podważania osobistego morale do gloryfikacji poematu i pochwały dla odwagi cywilnej autora. II. Dzieje tekstu i publikacji. - datę powstania „Monachomachii” wiąże się z pobytem w Berlinie u Fryderyka II w 1776-1777, druk wbrew jego woli, Lipsk 1778, anonimowo, liczne błędy (odpisy). - w „Antymonachomachii” – Jędza-Niezgoda wykradła tekst „Wojny mnichów” do wzbudzenia rozruchów. III. Konfrontacje. - wielokrotnie podejmowana próby zlokalizowania „Monachomachii” na mapie Polski. - dyskutowany stan bibliotek. - przedmiotem głównym poematu – dysputa (bitwa jest jej przedłużeniem). IV. Bohaterowie. - tylko 2 zgromadzenia biorą udział w bitwie: z zakonów żebrzących dominikanie i karmelici, bohaterem jest zbiorowość, słabo zindywidualizowana, w ruchu, można się zgubić. - 9 klasztorów: 1. żeński (dominikanki). 2. prawdopodobnie jezuici (choć zakon został już rozwiązany) – święta pokora. 3. franciszkanie. 4. bonifratrzy (ubiór – pasy…). 5. Augustianie (synowie Augusta, 23 klasztory w Polsce przedrozbiorowej). 6. karmelici. 7. dominikanie. 8. 9. - kler diecezjalny: ksiądz proboszcz (prałat), ksiądz podkustoszy. - pan wicesgerent – świecki. - dysputa – udział bierny, czynny – bitwa, charakter powszechny – także ojcowie ze wszystkich ośmiu klasztorów, imiona nie służą indywidualizacji, nie odgrywa ona większej roli w konstruowaniu postaci. V. Jedność miejsca, czasu i akcji. - Dmochowski, wydawca „Dzieł” Krasickiego (1802 r.), wprowadził argumenta przed każdą z pieśni poematu. - miejsca akcji zaledwie sygnalizowane, brak konsekwencji: 2 klasztory, epizodycznie mieszka-nie wicesgerentowej i zakrystia. - czas akcji: świt – zmierzch. - akcja: równolegle w obu klasztorach, potem w jednym z nich. VI. Komizm – parodia. - komizm satyryczny i humorystyczny. - konfrontacja wyobrażeń o życiu duchownych z rzeczywistością, satyryczność: dostojeństwo zwyczajnych i banalnych zachowań mnichów. - oksymorony: łby – mądrość. - imiona, parodie przemówień, zagęszczenie stylu panegirycznego i retorycznego (parodie). VII. Rodowód. -...

Pokaż całe wypracowanie