Utwór “Wesele” Stanisława Wyspiańskiego jest dramatem symbolicznym i narodowym. Powstał w okresie Młodej Polski, na podstawie autentycznego wydarzenia, w którym uczestniczył autor dramatu. Akcja utworu rozgrywa się w śwetlicy, w której słychać odgłosy hucznego wesela. Na sali jest barwnie i kolorowo. Podczas wesela Czepiec rozmawia z Dziennikarzem, który jest zainteresowany wydarzeniami rozgrywającymi na świecie. Jednak Dziennikarz bagatelizuje jego pytania i dziwi się, że chłopom nie wystarcza ich własny, ograniczony wiejski świat. Chłop zapewnia Dziennikarzowi, że ludzie na wsi czytają gazety i interesują się wydarzeniami ze świata. Czepiec wspomina o chłopach, którzy byli na wojnie i wychwala ich waleczność. Krytykuje panów z klas wyższych o brak współracy z niższymi warstwami. Poeta snuje rozważania o dramacie jaki mu się marzy napisać. Opisuje obraz zakutego w zbroję rycerza. Następnie snuje swoją wizję, w której wyraża podział społeczeństwa. Rycerz mieszka samotnie w zamku, a za murami mieszka prosty lud. Gospodarz stwierdza, że u każdego człowieka dochodzi świadomość przynależności narodowej i pragnienie wolności. Poeta uważa, że dążenie do wielkich rzeczy.Oświadcza też, że ludzi należący do wyższych klas społecznych trwają w świece marzeń. Jednak Gospodarz nie zgadza się z tą opinią i mówi, że obserwuje chłopów od kilku lat i dostrzegł w nich rozwagę godność i pobożność. Jego zdaniem te cechy stanowią o potędze prostego ludu. Dramat ten jednak nie jest tylko opisem autentycznego Wesela. Są w dramacie dwie plany. W akcie pierwszym rozwija się plan realistyczny. Poeta ukazuje postacie uczestników wesela. Drugi natomiast to plan fantastyczny.