“Inny świat” Gustawa Herlinga Grudzińskiego powstał na podstawie autentycznych przeżyć autora z pobytu w rosyjskich obozach. Gustaw.H Grudziński został w 1940 roku aresztowany przez NKWD, oskarżony o działalność szpiegowską. Autor opisuje kilka lat , które tam spędził podczas ciężkiej pracy fizycznej i odpokutowywaniu swojej winy. Gustaw.H Grudziński opsiuje to co sobie wszystko przypomni o życiu w łagrach radzieckich , jak działają mechanizmy życia tam , postępowania z ludźmi , jak naprawdę tam się żyło , oraz jak wyglądało wykańczanie tamtejszych więźniów fizycznie oraz psychicznie. Rzeczywistość łagrowa to tak naprawdę ciężka i katorżnicza praca w nieludzkich warunkach. Wszystko to miało na celu , aby zabić w autorze, jak i w więźniach jakiegokolwiek człowieczeństwa. W przedstawionym fragmencie , jaki został nam przywołany , autor przedstawia samotność wynikający zeń cierpienie. Po długim i ciężkim dniu pracy w niestosownych warunkach ma się nadzieję na szybki powrót i odpoczynek w zonie. Wszyscy więźniowie trochę czasu przed przybyciem do zony ożywiali się , rozmawiali ze sobą. Z myślą o tym , że będzie czas odpoczynku i choć na chwilę zaspokojenia głodu. Po powrocie nie jest to jednak coś na co warto było poczekać, ponieważ wtrąca nas to w torturę myśli o samotności i cierpieniu. Lecz lężąc swobodnie na pryczy doświadczamy wówczas wolności , ale tylko takiej która jest możliwa w łagrze. Wolnością tą nazywamy odpoczynek od męczącej pracy i wszystkich więźniów którzy nas otaczają. Lecz z wolnością ,którą osiągamy wiąże się również uderzająca samotność z cierpieniem. Niektórzy potrafią sobie poradzić z takim zaistniałym stanem samotności i ta samotność jest dla nich ucieczką, ale inni mają wiarę że w samotności cierpienie zahartuje się. Samotność jest również tutaj porównaniem do samobójstwa. Jako jedyne wyjście z sytuacji , ukazujące sposób myślenia osób cierpiąych.Autor przyrównuje nadzieję i cierpienie więźniów do rozbitka, który swoimi ostatnimi siłami jakimi posiada , próbuje dostać się do bezludnej wyspy, tak jak godzine przed powrotem do zony. Cieszą się wówczas następującym powrotem z nadzieją, że przyniesie coś innego i będzie inaczej, ale nagle następuje uświadomienie , że jest to tylko złudzeniem. Dla rozbitka zostaje świadomość , że jest więźniem tej wyspy i nie czeka na niego ratunek , bądź wybawienie , ale tylko niesamowity ból cierpienia . Autor poraz kolejny pokazuje nam , że warto mieć nadzieję nawet tą złudną nadzieję , dla której jednak warto żyć . To nadaje tym więźniom człowieczeństwo , zamiast zamiany w zwierzę obozowe. Przedstawione cierpienie więźniów jest dowodem na to , że czują ten sens życia ,jakąś nadzieję dla której się starają , pomimo tych wszystkich męk jakie przeżywają . Świadczy ta nadzieja i sens życia o ich ludzkości ,której się nie udało u nich jeszcze wyzbyć , czy wyniszczyć . Każdy z nich walczy o wałsne życie jak i zachowanie człowieczeństwa