Negocjacje o przystąpienie Polski do Unii Europejskiej. Polska złożyła wniosek o członkostwo w UE w dniu 8 kwietnia 1994 roku. Podczas szczytu Rady Europejskiej w Essen (9-10 grudnia 1994 r.) polski rząd potwierdził wolę przystąpienia do struktur europejskich i przyjął strategię przedakcesyjną. Oficjalne zakończenie negocjacji nastąpiło podczas szczytu w Kopenhadze 13 grudnia 2002 roku. Unia Europejska jest otwarta na przyjęcie nowych krajów, jednak ma co do tego podstawowe wymagania którymi obligują kandydujący kraj do przestrzegania wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności. Poza tym kraj kandydujący musi spełnić zobowiązania którymi są: • Stabilne instytucje gwarantujące demokrację, poszanowanie zasad państwa prawa i praw człowieka oraz poszanowanie i ochronę praw mniejszości • Trwałą gospodarkę rynkową, jak również zdolność do sprostania warunkom konkurencji i siłom rynkowym wewnątrz Unii • Zdolność do spełnienia wymogów członkostwa, w tym gotowość do realizacji celów Unii. Muszą posiadać również administrację publiczną, która będzie w stanie stosować prawo UE i zarządzać nim w praktyce. Polska spełniając owe warunki mogła przystąpić do negocjowania swojego członkostwa.

Cel negocjacyjny Polski: przystąpienie do wspólnoty Unii Europejskiej, otrzymanie wsparcia na niwelowanie różnic pomiędzy Polską a krajami Europy zachodniej.

Cel negocjacyjny UE: rozszerzenie na wschód zasięgu UE umożliwia zwiększenie stabilność politycznej w Europie , przynosząc wymierne zyski gospodarcze i społeczne.

Proces negocjacyjny zaczął się od omawiania sprawa „łatwych” negocjacyjne (np. nauka i badania, edukacja) do sprawa stwarzających poważne problemy negocjacyjne (np. finanse i budżet).

Dobrze przeprowadzone negocjacje wymagają stosowania trików bądź/oraz strategii. Rząd RP korzystał w pewnej mierze z tego typu chwytów Chwyt „polityka”-( polityk, dążący do zmaksymalizowania swoich korzyści, zapewnia stronę przeciwną, iż umowa bardziej dla niej korzystna nie ma szans na spełnienie, natomiast zgoda na warunki polityka gwarantuje ratyfikację), np. przekładając „propozycje UE dotyczące płatności bezpośrednich związkom i organizacjom rolniczym, te zaś zdecydowanie odrzucały unijną ofertę, grożąc rządowi, ze gdyby Unia nie zwiększyła dotacji, wezwą społeczeństwo, aby głosowało w referendum przeciwko integracji.

„Wyolbrzymianie”-działanie polegające na tym, iż jedna ze stronę negocjujących podkreśla zdecydowanie za grubą linią wszystkie ustępstwa jakie musi dokonań, poświęcić się. Warunkiem stosowania tego triku jest rzeczywiste istnienie jakichkolwiek ustępstw w rzecz partnera negocjacyjnego. Polska grupa negocjacyjna zapewniała społeczeństwo o tym , iż negocjacje prowadzone są „twardo” i zdecydowanie, jak i również podkreślała wszystkie ustępstwa jakie dokonuje w procesie integracji.

W procesie integracyjnym Polska stosowała taktykę „związanych rąk”– związana jest z przedstawieniem chęci zaakceptowania przez negocjatora warunków, jednak odrzucenie ich, usprawiedliwiając swój krok krytyką lub negatywnym odbiorem większości. Finalne negocjacje w roku 2012 w Kopenhadze.

Stosowanie gróźb w negocjacjach jest o tyle ryzykowne, iż jeżeli nie posiadamy żadnych alternatyw, możemy wszystko stracić. Polscy negocjatorzy mieli to na uwadze i uznali za niestosowne stosowanie tego typu zachowania.

Uwzględnieni kosztów ubocznych i transakcji wiązanych, wpływa również znacząco na przebieg negocjacji. Strategią polskiej grupy negocjacyjnej było zaproponowanie większych sum ze strukturalny funduszy, warunkiem jest było zaakceptowanie poziomu płatności bezpośrednich.

W kwestiach spornych polska grupa negocjacyjna również nie dawała za wygraną, mówiąc „dlaczego Polska ma wywiązywać się ze swych zobowiązań, skoro nie zaproponowano jej takich samych warunków członkostwa jak podczas poprzednich rozszerzeń Unii”, jest to przykład strategii w której porównujemy decyzję jaką podjął partner negocjacyjny w trakcie innych negocjacji w tej samej kwestii.