„Cierpienia młodego Wertera” to powieść epistolarna Johanna Wolfganga von Goethego, która została opublikowana w 1774 r. Dzieło zaliczane jest to najwybitniejszych dokonań artystycznych „okresu burzy i naporu” („Sturm und Drang”), czyli niemieckiego preromantyzmu. Akcja powieści toczy się w Niemczech, w nieistniejącej naprawdę miejscowości Wahlheim oraz w bliżej nieznanym mieście, gdzie główny bohater podejmuje zatrudnienie jako pisarz w poselstwie. Czas fabuły rozciąga się na okres od maja 1771 do grudnia 1772. Johann Wolfgang Goethe wykreował w powieści „Cierpienia Młodego Wertera” postać reprezentującą specyficzne cechy bohatera romantycznego. Bohater i jego losy, zainspirowane zostały osobistymi doświadczeniami niemieckiego poety. Goethe podczas swojej podróży zakochał się z pięknej Charlotcie Buff. Niestety, jego wybranka serca miała już narzeczonego i plany na przyszłość. W celu podtrzymania kontaktów z ukochaną, Goethe stał się częstym gościem w domu Charlotty i Jana Christiana Kestnera. Udało mu się zaprzyjaźnić z obojgiem narzeczonych. Nie chcąc ranić dwójki kochanków, poeta opuścił Wetzlar, jednak nadal utrzymywał korespondencyjną znajomość z obojgiem. Werter jest młodym człowiekiem i wrażliwym, uzdolnionym artystą, który wyjeżdża z miejsca, w którym przebywał, ponieważ załatwiać musi sprawy związane ze spadkiem po matce, ale i uciekł przed niepokojącym uczuciem miłosnym. W miasteczku do którego przybył nie tylko zachwyca się pięknymi pejzażami uwiecznianym na jego rysunkach. Osiąga tam również spokój dzięki kontaktowi z naturą odczuwaną szczególnie intensywnie przez jego wrażliwą duszę. Jest zadowolony, że może spędzać w przyjemny sposób czas w całkowitej samotności. Kontemplacja przyrody w zupełnym odosobnieniu jest balsamem na jego serce. Poznaje tam również wielu ludzi. Chociaż nowym znajomym bardzo odpowiada jego towarzystwo, on nie wiąże się uczuciem przyjaźni z nikim, ponieważ żadna z poznanych osób nie jest w stanie pojąć jego charakteru i rozumieć jego zawiłej osobowości. To typowo romantyczny przykład duchowej samotności wynikającej z poczucia indywidualizmu i wyjątkowości. W pewien sposób upaja go myśl o ponadprzeciętności swego „ja” na tle pospolitości innych ludzi. To we własnym wnętrzu odnajduje to wszystko, czego mu potrzeba w życiu. Werterowi bliskie jest dziecięce podejście do rzeczywistości i sam też uważa się za dziecko. Jego ulubionym miejscem tworzenia i zatapiania się w literaturze są wzgórza Wahlheim. Tam też obserwuje mieszkańców i ich rozmaite drogi życiowe. Ale przede wszystkim poznaje Lottę, którą jest zauroczony, niestety dziewczyna jest zaręczona. Werter poznaje i zdobywa sympatię ojca dziewczyny i jej rodzeństwa, u których często bywa. Kobieta zaś staje się nie tylko obiektem jego westchnień, ale i przyjacielem, który go rozumie. Szczęśliwe dni spędzone w jej towarzystwie owocują z jego strony wybuchem gorącego uczucia, ale radość znika, gdy powraca Albert - narzeczony Lotty. Bohater wyjeżdża z miasteczka targany bólem. Po kilku odbytych podróżach zaczyna pracę w poselstwie. Jednak jego przełożony jest osobą, której zachowania nie potrafi znieść. Przyjaźni się wówczas z hrabią C. i panną von B. Decyduje się również na wyznanie Lotcie swego uczucia i emocji targających nim. Dowiaduje się, że Albert i Lotta wzięli ślub. Na spotkaniu ze znajomymi jego nowych przyjaciół doznaje upokorzenia, gdy goście traktują go jak intruza, który niegodzien jest przebywania wśród arystokracji. Rezygnuje wtedy z pracy w poselstwie. Werter po odwiedzeniu rodzinnych stron udaje się do zamku myśliwskiego księcia, który bardzo go polubił. Pobyt tam wzmaga tylko tęsknotę za ukochaną i chęć bycia gdzieś blisko niej. W Wahlheim, do którego przybywa, dowiaduje się o smutnych kolejach losu poznanych przed rokiem osób. W domu ukochanej odczuwa wielki ból i chce, by ona wiedziała o jego uczuciu. Jego stan psychiczny i duchowy pogarsza się. Dodatkowym ciosem jest zachowanie Lotty, która chce, by przestał ją odwiedzać. Werter nie widząc sensu życia popełnia samobójstwo, strzelając do siebie Werter był indywidualistą, jednostką niezwykle wrażliwą, a także egocentrykiem. Całą uwagę skupiał na własnym cierpieniu, nie zważając na los i uczucia innych ludzi. Ubrany zawsze w niebieską kamizelkę i żółty frak, swoją osobą budził zainteresowanie wielu kobiet. Uznanie płci pięknej zyskiwał sobie takimi umiejętnościami jak zdolność konwersacji, umiejętnościami tanecznymi czy malarskimi. Werter miał skłonność do przesadnego fantazjowania. Często bywał przygnębiony, choć nie potrafił określić przyczyny swojego stanu. Był słaby psychicznie, wielokrotnie ogarniało go poczucie zagrożenia oraz opuszczenia. Na każdą sytuację reagował bardzo emocjonalnie. Przy tym wszystkim był wzniosły, wywyższał się. Mawiał: „przeżywam chwile tak szczęśliwe, jakie Bóg przetrzymuje dla świętych”. Werter poszukiwał miłości. Był nieodporny na uroki kobiet. Zakochał się w Lotcie, lecz jego miłość do pięknej kobiety nie mogła być szczęśliwa, pozostała niespełniona. Lotta była dla młodego Wertera nieosiągalna. Należała do kogoś innego. Kochała swojego narzeczonego i była mu wierna. Wertera postrzegała jako bratnią duszę, osobę mającą podobne zainteresowania, jako przyjaciela. Miłość Wertera podsycona była chorobliwą zazdrością o Alberta - narzeczonego Lotty. Traktował on wybrankę swojego serca jak świętość. Lotta przyjmowała dla Wertera niemal boską postać. Imponowała mu swoim oczytaniem, spojrzeniem na świat, praktycznością oraz odwagą. Była ideałem. Jest to typowy przykład Amor sacer - miłości świętej i niedostępnej dla zwykłego człowieka. Werter był postacią żywiącą sprzeczne uczucia. Często popadał ze skrajności w skrajność. Był niezdecydowany i niekonsekwentny w swoim postępowaniu. Przyrzekł sobie, że w dniu ślubu Lotty, zdejmie jej portret ze ściany na znak pogodzenia się z utraconą miłością. Nie dotrzymał danego sobie słowa. Nigdy też nie pogodził się z tym, że Lotta nie odwzajemniła jego uczucia. Bohater pozostał samotnikiem z wyboru. Czuł się niezrozumiany przez cały świat. Swoją egzystencję postrzegał jako bezcelową i opartą na paśmie nieszczęść, co skutkowało częstymi myślami samobójczymi bohatera. Świat stał się dla niego więzieniem, z którego jedyną ucieczką okazało się odebranie sobie życia. Ukojenia szukał obcując ze sztuką oraz z naturą. Uważał się za artystę, jednostkę niezwykle uzdolnioną. Dużo rysował oraz czytał. Jego ulubioną lekturą była „Iliada” Homera. Był wrażliwy na piękno. Dostrzegał związek pomiędzy uczuciami a przyrodą. Swoje przeżycia utożsamiał z otaczającą go przyrodą. Werter był człowiekiem niezwykle sentymentalnym. Nudziła go nauka. Uważał, że w życiu najważniejsze są uczucia, zdobycie bogatych przeżyć. I tego właśnie głównemu bohaterowi najbardziej brakowało. Był spragniony miłości, uznania innych ludzi. Brak tych wszystkich doznań zadecydował o biernej postawie bohatera wobec życia. Werter odsunął się od innych ludzi, wybrał samotność. Jedyną możliwością ratunku dla młodzieńca była miłość Lotty, lecz ta, okazała się niemożliwa. Życiowa filozofia Wertera, była przepełniona pesymizmem, brakiem wiary i sceptycyzmem. Był on człowiekiem wielu talentów. Posiadał zdolności artystyczne, pięknie rysował, grał na fortepianie, a przede wszystkim tłumaczył dzieła Osjana, do czego konieczna była również smykałka do literatury. Jego niebywałe umiejętności, szlachetność, wykształcenie, indywidualizm powodują, że stał się człowiekiem wyobcowanym. Jego alienację potęgowała do granic możliwości nadwrażliwość. Werter wzruszał się tak łatwo, że było to wręcz chorobliwe. Często płakał z byle powodu niczym kobieta. Często w sowim postępowaniu nie kierował się rozumem, a sercem, emocjami. Nie można powiedzieć o nim, ze był optymistą, wręcz przeciwnie widział wszystko w ciemnych barwach, pesymistycznie.Werter to człowiek, wokół którego gromadziły się tłumy kobiet, z którymi potrafił prowadzić rozmowy na wiele tematów, często był duszą towarzystwa, a mimo to zdecydował się na samotność. Można powiedzieć, że był buntownikiem z wyboru. Swoją pracę traktuje jako niezwykle nudną i za wszelką cenę jej unika, przez co ma dużo czasu na kontemplacje natury i obserwację życia nędzarzy. Urzędników, z którymi pracował, określa jako maluczkich goniących za karierą. Zachwycał się natomiast najuboższymi chłopami Werter stał się symbolem bohatera romantycznego, którego postawę wobec życia determinuje tzw. Weltschmerz, oznaczający specyficzną, permanentną melancholię i apatię wynikające z przekonania o niesprawiedliwości świata i rządzących nim reguł. Buntuje się przeciwko konwenansom i podziałom społecznym, które stoją na przeszkodzie do spełnienia jego miłości wobec Lotty, jednocześnie nie potrafi jednak ich zmienić, nie czując się na siłach do podjęcia jakichkolwiek radykalnych kroków, te bowiem niosą ze sobą niebezpieczeństwo klęski i kolejnych rozczarowań. Jego postawa wobec życia pozostaje bierna, skłaniając do niekończących się rozmyślań, drobiazgowej analizy otaczającej go rzeczywistości i formowania rozmaitych oskarżeń pod adresem znienawidzonych konwenansów, których nie może zaakceptować, ale nie potrafi zwalczać. Historia bohatera powieści Goethego stała się podstawą do stworzenia postawy zwanej werteryzmem. Związana ona była z buntem jednostki wobec wszelkich norm i zasad moralnym, odbieraniem świata za pomocą uczuć oraz permanentnym poczuciu bezsensu ludzkiego istnienia, prowadzącym do śmierci. Wiąże się z nieustannym odczuwaniem bezsensu egzystencji i bólu związanego z istnieniem. Kontrapunktem dla rzeczywistego świata staje się wyidealizowana kraina marzeń i wielkich idei, do której przenosi się bohater. Ukojeniem dla targających nim namiętności jest bliski kontakt z naturą i sztuką, opisywanych nieraz jako najwierniejsi przyjaciele.