Głowiński- „Kanony poetyckości – style historyczne” I.

1. Poetyckość – istota poezji  Uchwalone społecznie wyobrażenia, które pozwalają wyróżnić domenę poezji i określić jej granice  Zespół czynników, które w sferze działania danej kultury uważa się za cechy istotne poezji  Sprawa nie istoty rzeczy, ale ŚWIADOMOŚCI SPOŁECZNEJ  Czynniki oddziaływania procesu wytwarzania wartości poetyckich ich odbiór i funkcjonowanie
2. Poeta i czytelnik uczestniczą choćby w minimalnym stopniu w tej samej kulturze literackiej i muszą zgodzić się z tym co dotyczy zjawisk najbardziej podstawowych  Kanon poetyckości jest w mniejszej lub większej mierze ich wspólnym dobrem
3. Kanon poetyckości to zespół mniemań charakterystycznych dla danej epoki  Lub w jej obrębie dla danej grupy społecznej  Na temat tego, co decyduje o swoistości poezji  Jakie czynniki na nią się składają i pozwalają rozpoznać na tle innych wypowiedzi Kanon nie jest tylko podsumowaniem uformowanych tendencji, ale jest też formą nacisku społecznego na działalność poetyckości, przez co publiczność udowadnia swoją literacką aktywność.
4. W nowych okresach kanon był różnicowany wśród twórców i odbiorców. Pewne tendencje kształtowały się w sferze pewnej tradycji, inne zaś, w sferze wpływów takiej tradycji.  Konflikty kanonów poetyckości są jednym z istotnych elementów procesu rozwojowego
5. Kryterium zróżnicowania: stosunek do tradycji i narratorstwa, stratyfikacje społeczne, rozwarstwienia kultury; => różnica między kanonem poetyckości w folklorze i w warstwach wykształconych; przestrzeń powstała między nimi nie jest wypełniona jednolitą masą i podlega różnym dyferencjacjom;
6. Ogólne obowiązujące właściwości kanonów poetyckości: a) Charakter systemoidalny- ktoś, kto uznaje dany kanon: spójność i konsekwencja, całościowe wyobrażenie tego, czym poezja jest i czym być powinna; ktoś, kto patrzy z zewnątrz: nie zarysowuje się system, jest tylko pozór systemu; Kanon poetyckości ujawnia się jako fenomen systemowy tylko wtedy, gdy patrzy się na niego z perspektywy hermeneutycznej; b) Kanon ma zawsze charakter wartościujący; godna miana poezji jest tylko ta poezja, która respektuje zasady danego kanonu, inna poezja jest traktowana jako literacka herezja; Każdy kanon poetyckości przynosi takie wizje cech, składających się na poezję, które jego zwolennicy uznają za wyczerpujące, a podstawy, na jakich się opierają na uzasadnione.=> konsekwencja: podział na to co poetyckie i na to co nie poetyckie
7. Przyznanie racje Genettemu: przeświadczenia głoszące, że estetyka klasyczna była estetyką antypoetycką jest sądem normatywnym; „Jeżeli historia kanonów ma być wolna od normatywizmu, musi być historią przemian, ukazywaną na tle ewolucji i ogólnej kultury literackiej, a nie wizją procesu, zmierzającego do ujawnienia tego,co obecnie uważą się za prawdziwy obraz mowy poetyckiej.” II. 1.Historyczność kanonów poetyckości:  Uczestniczą w układzie synchronizowanym  Stanowią wyraz pewnego stosunku do historii (działają wstecz, komponują przeszłość tak, by odpowiadała obowiązującej w danym czasie wizji poezji, układają czasy minione na swój wzór i podobieństwo)  Szczególny przypadek: kształtowany współcześnie kanon poetyckości ma sens i rację bytu gdy stanowi reprodukcję wzorca historycznego lub ma za sobą jego autorytet=>historia jest czynnikiem bezwzględnie ciążącym nad współczesnymi poczynaniami
8. Styl historyczny nie jest tym samym co stylizacja; wchodzi w obręb gramatyki literatury danej epoki, ma zasięg ogólny, reguluje poczynania twórcze tak, jak obowiązująca w danym czasie poetyka; konstrukcja wypracowana współcześnie; sytuacja, w której się kształtuje pozostawia na nim swój ślad i jest warunkiem uformowania;
9. W poezji polskiej: styl historyczny powstał z połącznia wątków barokowych i klasycystycznych, wątków zaczerpniętych z odpowiednio interpretowanego Mickiewicza i Norwida;
10. Style historyczne mogę powstawać tylko w kulturze, dla której przeszłość jest najwyższą wartością
11. Przyczyny powołania stylu historycznego:  Ideologia  Procesy dokonywane w obrębie sztuki  Kryzys języka