Renesans jest epoką otwierającą czasy nowożytnie. Obejmuje wiek XV i XVI. Sam termin „renesans” oznacza „odrodzenie”. Jednym z podstawowych prądów był humanizm, kierunek który koncentrował się na człowieku i jego osobowości. Pisarze tego okresu nawiązywali do wzorów antycznych. Najważniejszym hasłem stały się słowa Terencjusza „Człowiekiem jestem i to co ludzkie nie jest mi obce”. Zgodnie z tą maksymą, ośrodkiem zainteresowania był człowiek, który ma świadomość własnej wartości i wyjątkowości. Jan Kochanowski i Giovanni Mirandola to pisarze renesansowi. W swoich utworach zastanawiają się nad pozycją człowieka we wszechświecie. Giovanni Mirandola jako pierwszy poruszył temat godności człowieka. W przytoczonym fragmencie pisze o wyjątkowej pozycji człowieka we wszechświecie. Człowiek stanowi istotę najbardziej godną i szczęśliwą, co wzbudza zazdrość stworzeń stojących niżej. Miejsce tej hierarchii wynika z hojności Boga, który dał człowiekowi rozum i umiejętność dokonywania wyborów. Człowiek przedstawiony w utworze jest kreatorem własnego losu, może kształtować siebie i realizować swoje pragnienie będąc jednocześnie odpowiedzialnym za własne wybory. W Pieśni XIX Jan Kochanowski podobnie jak Mirandola podkreśla wyjątkową pozycje człowieka, który obdarzony przez Boga rozumem i mową jako wybraniec stanowi istotę uprzywilejowaną. Akceptuje on śmierć jako naturalny porządek oraz trwa w przekonaniu o nietrwałości dóbr materialnych i wyższości bogactw duchowych. Autor ukazuje moralny nakaz kształtowania samego siebie i swojego charakteru. Uważa, że dobra sława jest celem człowieka, sposobem na przemijalność, a uzyskanie tej sławy możliwe jest jedynie poprzez prace dla innych. W obu tekstach pokreślona została wyjątkowa pozycja człowieka we świecie, która wynika z obdarzenia go rozumem i umiejętnością dokonywania wyborów. Oba teksty odzwierciedlają humanistyczne zainteresowanie człowiekiem.