Wiersz “Bogurodzica” jest najstarszym polskim tekstem lirycznym a zarazem arcydziełem poezji średiowiecznej powstałym ok. XIII w. Ta peśń religijna pełniła zarówno funkcję pierwszego hymnu polskiego za dynastii Jagiellonów jak i piesni rycerskiej, ojczyźnianej, zagrzewającej Polaków do walki przed bitwą pod Grunwaldem w 1410r. Wspołczesny liryk K.K Baczyńskiego pt"Modlitwa do Bogarodzicy" nawiązuje do średniowiecznej “Bogurodzicy”. Należy on również do poezji maryjnej. Autor podjął próbę tworzenia wiersza o podobnej roli, zachowującego pewną uniwersalność, bardziej aktualnego swojej epoce. W " Bogurodzicy" Maryja przedstawiona jest jako pośredniczka między wiernymi, a Bogiem. Adresują oni bezpośrednio do matki Chrystusa, wielbionej i wychwalanej przez Boga “…Bogurodzica dziewica, Bogiem sławiena Maryja…” swoje prośby i błagania o stawiennictwo i pomoc w osiągnięciu przychylności Boga “…U Twego syna gospodzina, Matko zwolena Maryja! Zyszczy nam, spuści nam. Kyrie elejson…”. W utworze tym Matka Boska jest istotą bardziej boską niż ludzką i zajmuje szczególne miejsce w planie zbawienia. Obdarzona jest specjalnymi względami swego syna i uczestniczy w jego chwale. Pomimo swej majestateczności jest bliska modlącym się do niej ludziom, którzy z ufnością się do niej zwracają. W liryku K.K Baczyńskiego Maryja jest przede wszystkim opiekunką walczących " …któraś wiodła jak bór pomruków…" towarzyszącą w najtrudniejszych momentach, pomagającą utrzymać łaskę wiary i nadziei. Podmiot liryczny prosi ją o godną śmierć dla walczących i wiarę w to, że ta śmierć nie jest pozbawiona sensu…