Po zakończeniu II Wojny Światowej państwo niemieckie zostało podzielone na cztery strefy okupacyjne, w których władze sprawowały Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania i ZSRR. Wybuch zimnej wojny spowodował podzielenie Niemiec na dwa przeciwstawne bloki polityczne. Niemiecka Republika Demokratyczna należała do bloku wschodniego, była zależna od ZSRR oraz Republika Federalna Niemiec, która należała do bloku zachodniego. Różnice ustrojowe między dwoma blokami były bardzo silne. NRD było państwem socjalistycznym opierającym się na wzorach radzieckich. RFN to państwo demokratyczno-parlamentarne, swoje wzory czerpało z zachodnich państw takich jak Francja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone. Ponieważ różnice między NDR i RFN były bardzo duże między dwoma państwami zbudowano „Mur Berliński”. Tak zwana „Jesień Ludów” to wydarzenia, które przyczyniły się do zjednoczenia Niemiec. Obywatele NRD masowo uciekali z komunistycznego państwa, do Republiki Federalnej Niemiec, gdzie poziom życia był znacznie wyższy. W 1989 roku na skutek obalenia rządów Erich’a Honecker’a doszło do zburzenia muru berlińskiego i w 1990 roku po podpisaniu traktatu, przez RFN, NRD, Stany Zjednoczone, Związek Radziecki, Wielką Brytanię i Francję, zjednoczenie Niemiec stało się faktem. Przed zjednoczeniem polityka bezpieczeństwa RFN była polityką prozachodnią, opierano się głownie na Stanach Zjednoczonych. NRD oraz Związek Radziecki traktowane były jako „państwa wrogie” Po zjednoczeniu Niemcy starały się poprawić stosunki z sąsiadami, angażowały się we wszelkie procesy stabilizacyjne oraz wspierały pomysł poszerzenia NATO i Unii Europejskiej na wschód. W 1992 roku uchwalono niemiecką politykę obronną. Zakładała ona ochronę obywateli przez zewnętrznymi zagrożeniami. Wspomniano w niej również o ochronie przed jakimkolwiek szantażem politycznym. Niemiecka polityka opierała się na współpracy w ramach NATO, a także na głębszej integracji i rozwoju obrony europejskiej. Z podzielonego państwa Niemcy przeistaczały się w pro unijne. Założeniem polityki obronnej była integracja między Europą a Ameryką Północną. Głównie chodziło o częściowy Udział Stanów Zjednoczonych w systemach na terenie Europy tzw. „partnerstwo wśród równych”.

W 1994 roku na mocy Białej Księgi Niemcy jeszcze bardziej skierowały swoją politykę ku Stanom Zjednoczonymi. Ich celem było poszerzanie w ramach Unii Europejskiej współpracy z innymi państwami europejskimi. Coraz mocniej podkreślano ochronę praw obywateli i nienaruszalność granic. Niemcy chciały umocnić skuteczność ONZ na wypadek zagrożeń. Wspierały procesy demokratyzacji i rozwoju gospodarczego Europy. Kolejnym etapem przemiany polityki Niemiec było wprowadzenie w 2001 roku nowej polityki bezpieczeństwa oraz pakietu antyterrorystycznego. Rozwój wspólnoty euroatlantyckiej oraz umacnianie roli Europy na świecie stało się jednym z najważniejszych punktów. Dalej koncentrowano się na współpracy z USA jednak nowością było uznanie Rosji jako partnera w zapewnianiu bezpieczeństwa. Koncentrowano się na wzmocnieniu międzynarodowych organizacji. Pakiet antyterrorystyczny miał na celu zmiany w prawie cywilnym oraz wzmocnienie kontroli granicznej. Polityka obronna z 2003 roku wprowadzała przebudowę federalnych sił zbrojnych, czyli tzw. Bundeswehry aby były zdolne do udziały w międzynarodowych operacjach. Mówiła również o problematyce zagrożeń asymetrycznych, również o większym znaczeniu NATO. W 2006 roku utworzono kolejną Białą Księgę. Jej wytyczne to walka z terroryzmem i rozprzestrzenianiem się broni masowego rażenia, której użycie powoduje dewastacje ogromnych terenów oraz skażenie środowiska. Wspomniano o prawach człowieka i ich respektowaniu oraz o strefach wolnego handlu. Bardzo ważnym tematem było również wgłębienie się w problem biedy i tzw. „krajów trzeciego świata”. Po raz kolejny wspomniano o Bundeswehrze. Tym razem wprowadzono w niej zmiany, które zakładały wkład w zapewnianie bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zewnętrznego. Federalne siły zbrojne miał być również przygotowane na walkę z terroryzmem oraz do obrony swoich sojuszników. Jednym z najważniejszych etapów w przemianach polityki Niemiec było ustanowienie Wspólnej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W dniach 10-11. 12.1999 roku w Helsinkach. Wszystkie kraje członkowskie zadeklarowały w niej zwiększenie współpracy z NATO. Niemcy oddzielnie zobowiązały się do utrzymywania politycznej stabilizacji i zapewnianiu postępu technologicznego. Zadeklarowały się również, że wezmą udział w rozbudowie systemu bezpieczeństwa zbiorowego. Na przestrzeni 20 lat widzimy, że niemiecka polityka bezpieczeństwa nie zmieniała się diametralnie. Jej sojusznicy są niezmienni. Niemcy starają się dbać o bezpieczeństwo nie tylko swoje ale i również sąsiadów. Przystąpienie do NATO nakłada na nie zobowiązania, których starają się przestrzegać.