Księga Hioba i Psalm 8 - dwa utwory pochodzące ze Starego Testamentu, poruszające sferę relacji między Bogiem a człowiekiem. Są to różne formy literackie. Pierwsza - Księga Hioba to księga dydaktyczna, inaczej mądrościowa. Powstała ona w okresie od V do III w.p.n.e. Druga natomiast - Psalm 8 to jeden ze stu pięćdziesięciu utworów spisanych w biblijnej Księdze Psalmów. Jest utworem pochwalnym opisującym wielkość Jahwe. Autorstwo psalmu przypisywane jest Królowi Dawidowi. Treść ich jest w pewnym stopniu podobna, obydwa fragmenty ujmują Boga, jako władcę potężnego, łaskawego, lecz jednak możemy znaleźć w nich znaczne różnice m.in. postawę podmiotu lirycznego.

Fragment księgi Hioba to niewątpliwie fragment biblijny a więc adekwatnie treść będzie związana z Bogiem. Podmiotem lirycznym jest sam Hiob, postać tragiczna, wystawiona na próbę, będąca archetypem człowieka cierpiącego. Treść jest toposem niezawinionego cierpienia, gdzie sytuacja liryczna opiera się na lamentacjach podmiotu. Hiob to człowiek doświadczony cierpieniem, jego wiara zostaje wystawiona na próbę przez zakład Boga z szatanem. Obraz człowieka i jego życia, jaki się tu nasuwa to przede wszystkim to, iż życie człowieka to pasmo niewytłumaczalnych cierpień, jest swoistą bitwą z samym sobą. Hiob nie widzi sensu swojego istnienia, wie, że jego żywot niedługo dobiegnie końca, przy tym wszystkim jednak uznaje Boga za przyjaciela i zbawcę, ma świadomość popełnionych grzechów, lecz nie dostrzega w sobie winy. Człowiek skazany na ciągły trud, pracę, stawia Bogu pytania, gdyż nie jest w stanie pojąć wyroków boskich. Ma świadomość swojej małości, podległości wobec silnego, uprzywilejowanego i wszechmogącego Boga, który wie o nas wszystko.

Psalm 8 jest liryką bezpośrednią, inwokacyjną, również pochodzącą z Biblii. Podmiotem lirycznym jest tutaj człowiek wielkiej wiary, mówiący w imieniu zbiorowości do Boga. Zastanawia się on nad tym, dlaczego Bóg jest tak łaskawy dla nas – tak małych i bezsilnych w porównaniu ze Stwórcą, czym człowiek zasłużył na jego zainteresowanie. Sławi go, wychwala jego potęgę, moc. Sądzi, iż człowiek otrzymuje zbyt dużo miłosierdzia, łask i szczęścia od Boga, obdarzony władzą nad stworzeniami niższymi, lecz nie większą władzą niż posiada Jahwe. Życie jest wspaniałym darem od Boga, który kocha człowieka, dba o niego, jest najlepszym przyjacielem. Człowiek ma świadomość tego jak wiele dostał, ma świadomość swojej małości wobec Boga. Uważa, iż nie jest godzien darów i tak wielkiej miłości, którą przepełniona jest relacja Bóg – człowiek.

Podsumowując, pierwsza wypowiedź ma charakter lamentacji, skargi na los człowieka, jednak widoczne jest to, iż mimo przeciwności losu nie powinniśmy tracić wiary i miłości do Boga. Postawa Hioba ma wymowę symboliczną, stanowi przykład pokory i ufności znajdującej podstawy w miłości do Boga i właściwym postrzeganiu relacji człowiek – Stwórca. Drugi utwór natomiast wysławia potęgę Boga oraz jego hojność wobec nas – ludzi. Podmiot wielbi Boga, jest wdzięczny za łaskę oraz pełen podziwu dobroci Jahwe.