Dwudziestopięcioletnia Izabela Łęcka to jedna z głównych bohaterek powieści Bolesława Prusa pt.: „Lalka”, która reprezentowała swoją osobą młodą arystokracje. Wywodziła się ona jednak tylko z zubożałej arystokratycznej rodziny, w której była jedyną córką Tomasza Łęckiego, który bez przerwy spełniał jej zachcianki. Jej rodzina była zubożała, ponieważ ani jej ojciec, ani ona sama nie znali się na ekonomii i nie umieli rozporządzać swoim majątkiem w odpowiedni sposób, aby go powiększyć. Reprezentowała ona swoją rodzinę, swoim pięknem i elegancją, którą dostała podczas dorastania w swoim otoczeniu, którym było ciągłe życie na salonach. Nie znała ona życia poza tym bogatym i pełnym zainteresowania jej osobą. Obce było jej normalne, czy jakby to powiedzieć realne życie, jako zwykłego człowieka, który pracuje sam na siebie. Sam walczy o swoje życie i bycie na świecie, a nie tylko spędza czas na zabawie. Pierwszy wskazany fragment pochodzi z tomu I, rozdziału 14 i od razu wskazuje nam jaką osobą jest bohaterka. Mówi on o jej zarozumiałości. Pragnie ona bez względu na wszystko, być cały czas bogatą kobietą, zachowując jedynie kosztowne pudełeczko, a resztę odsyłając, ukazuje jak bardzo tego pożąda. Oprócz jej zachowania, wskazują na ogromne pożądanie pieniędzy, jej marzenia ukazane we fragmencie. Pragnie, aby Wokulski sprzedał swój sklep i kupił dobra ziemskie, aby przynosił duże zyski. Ona zaś mogłaby go zrobić swoim powiernikiem, aby poniósł majątek Łęckich do dawnego stanu. Chciała, żeby oddawał się jej zawsze kiedy byłaby tylko potrzeba, narażając swoją osobę, utrzymywał ją, a nawet pomógł w szukaniu wybranka. Dostrzegamy tutaj kolejną cechę panny, jaką jest egoizm. Ma ona na uwadze wyłącznie tylko swoje potrzeby i cele, a żeby je spełnić, jest gotowa wykorzystać miłość Wokulskiego do niej. Jednak sama siebie uważała za osobę wrażliwą, gdy łzy napłynęły jej do oczu na myśl o własnej śmierci, jak i zarówno delikatną, gdyż chciała nauczyć tego Wokulskiego. Natomiast następny fragment, który pochodzi z tomu II, rozdziału 13, mówi o uczuciach Stanisława Wokulskiego. Bohater zmienia nagle zdanie o ukochanej po usłyszanej rozmowie w języku angielskim, ta jednak nie wiedziała o fakcie, że zakochany mężczyzna z miłości do niej nauczył się jego, aby jej dorównać. Bez większych zawahań używała wobec Wokulskiego takich określeń jak: sentymentalny, nudny, czy nazywała go blaszką. Po czym on sam w końcu zaczyna dostrzegać złe cechy, mianowicie: ogromne żądanie szacunku, potrzebę uwielbienia, które porównywał do chleba powszedniego i deseru jakim były pierniki. Jednak uznał, że potrzebuje ona jeszcze szampana cynizmu – gorzkiej prawdy dostrzeganej przez otaczających ją ludzi w tym przypadku, przez zakochanego w niej na zabój mężczyzny. W taki oto sposób, bohater porównał życie arystokratki jedynie do balu, gdzie liczą się jedynie wyższe sfery, pieniądze, uwielbienie, intrygi i cynizm. Po dostrzeżeniu wszystkich wad młodej kobiety, mężczyźnie przechodzi uczucie miłości, gdyż nie chce on kobiety skupionej wyłącznie na sobie, która uważa, że cały świat kręci się tylko i wyłącznie wokół niej. Natomiast wykorzystując swoją urodę, romansowała z wieloma mężczyznami, co również nie zachęcało do dłuższego związku z kobitą. Złą cechą była także jej nie pracowitość, nie zajmowała się ona niczym zobowiązującym. Jej miłość jest jedynie „fałszywym towarem”. Przedstawione nam oba fragmenty, niby bardzo się różnią między sobą, jednak prowadzą do jednych, tych samych wniosków. Pierwszy mówi o pragnieniach bohaterki, które są ponad normę zwykłego życia. Chce ona mieć wszystko i wszystkich, nic nie robiąc. Pragnie być ozdobą dla świata, to świat ma być dla niej, a nie ona dla świata. Natomiast drugi fragment przedstawia zdanie Stanisława na temat życia i postępowania młodej Łęckiej. Przegląda on w nim na oczy i w końcu dostrzega złe cechy bohaterki, które wcześniej zasłaniała mu miłość do niej. Dochodzi do ujawnienia, że Izabela Łęcka jest jedynie pustą porcelanową, drogą lalką, bez serca która nie darzy nikogo uczuciami.