Jacek Soplica to bohater epopei narodowej „Pan Tadeusz” autorstwa Adama Mickiewicza. Jest to typowy bohater dynamiczny, którego osobowość została ukształtowana przez wiele czynników zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych. Jego osobę poznajemy z opowieści mieszkańców Soplicowa i okolic. W młodości uważany był za bardzo przystojnego szlachcica o charakterystycznych sumiastych wąsach. Jego niezwykła uroda budziła zachwyt w wielu kobietach. Gerwazy w swej opowieści charakteryzuje go, jako awanturnika. W tych słowach jest dużo prawdy, gdyż znany był on ze swoich impulsywnych zachowań. Charakteryzowała go również duma i pycha, która nie pozwoliła mu na ukorzenie się przed Horeszką i proszenie o rękę jego córki. Bardzo upokarzającą chwilą jest podanie mu czarnej polewki na znak odmowy. Nie chcę on, aby ktokolwiek się o tym dowiedział. To właśnie urażona ambicja, chwilowe załamanie i poczucie zdrady doprowadziły go do morderstwa. Zrządzeniem losu pojawiają się Moskale, a Jacek Soplica zostaje uznany za zdrajcę i zmuszony jest do ucieczki. W międzyczasie jeszcze się żeni z kobietą mu obojętną i popada w pijaństwo. Jak widać nie jest to charakterystyka wzorowego szlachcica. Poznajemy również księdza Robaka. Człowieka ubranego w mnisi kaptur, cichego, pokornego, dla którego ojczyzna jest największym dobrem. Jak się później okazuje jest to jedna i ta sama osoba. Jacek targany wyrzutami sumienia działa na rzecz ojczyzny. Bierze udział w wielu bitwach, prowadzi działalność emisyjną na Litwie. Pycha przemienia się w pokorę i ofiarę, którą symbolicznie podkreśla zakonna szata. Nie odciął się całkowicie od swojego dawnego życia. Czuwa nad wychowaniem swego jedynego syna Tadeusza, pragnie złagodzenia sporu między Stolnikami a Horeszkami dotyczącego zamku. Pod kapturem mnicha wciąż znajduje się Jacek, ale już nie, jako młody awanturnik, lecz mądry i dojrzały mężczyzna. Niegdyś porywczy, dziś pokorny, ale zawsze tak samo odważny. W księdzu Robaku nawet zajadły wróg Gerwazy nie dostrzega dawnego Jacka Soplicy. Jego wewnętrzna przemiana to droga pokuty i pokory, która sprawia, że pośmiertnie zostaje zrehabilitowany w oczach społeczności i odzyskuje swoje dobre imię.