Dramat Stanisława Wyspiańskiego oparty jest na prawdziwych wydarzeniach. Wyspiański był bowiem gościem na ślubie i weselu swojego przyjaciela poety Lucjana Rydla. Ślub ten stał się wydarzeniem o znaczeniu społecznym, ponieważ połączył przedstawiciela inteligencji z chłopską córką- Jadwigą Mikołajczykówną. Na weselu obecni byli przedstawiciele krakowskiej elity intelektualnej oraz miejscowi chłopi, co stało się dla Wyspiańskiego inspiracją do pokazania zderzenia tych różnych środowisk. Symbolizm polega na przekazywaniu treści za pomocą symboli, znaków posiadających w sobie ładunek określonej treści. „Wesele” pełne jest niezliczonych symboli, najmocniej widocznych w II i III akcie, gdzie pojawiają się symboliczne postacie, wydarzenia, słowa oraz przedmioty. Od momentu pojawienia się na weselu Chochoła utwór nabiera cech dramatu symbolicznego. Symbole mogą być rozumiane różnorako, w związku z tym reżyserzy teatralni często wracają do tej sztuki za każdym razem zwracając uwagę na inne szczegóły i kładąc nacisk na indywidualne interpretacje. Symbolami w dramacie są pojawiające się osoby. Są one uosobieniem tego, co tkwi w pragnieniach, lękach i marzeniach postaci, inaczej mówiąc jest to ich podświadomość, która pragnie się ujawnić. Pierwszym symbolem jest Widmo. Jest to ukochany Marysi, duch Ludwika de Laveaux, który był zdolnym artystą malarzem. Jego kariera i jednocześnie miłość do Marysi przerwana została przez nagłą śmierć spowodowaną chorobą- suchotami. W dniu wesela siostry Marysia czuje żal, smutek oraz tęsknotę za utraconym ukochanym. W sytuacji tej Widmo jest symbolem straty, ponieważ Marysia utraciła miłość oraz szansę jaką dla niej było to małżeństwo. Wesele skłania ją do refleksji nad własnym życiem i tym jakie mogło by ono być. Kolejną postacią symboliczną jest Stańczyk. Jest to postać historyczna, która symbolizuje narodowe sumienie. Był to błazen przebywający na dworze królewskim za panowania ostatnich Jagiellonów, dzięki czemu w formie żartu miał możliwość wyrażania swojego zdania. Jest on symbolem troski o swój kraj, ukazuje się Dziennikarzowi, który nie jest pewny swojego postępowania, czuje że zaprzedał się zaborcy. Dziennikarz należał do stronnictwa konserwatywnego, co wówczas oznaczało współpracę z zaborcą. W tym celu nie pisał on całej prawdy, ale wybrane elementy, tak by nie budzić patriotycznych nastrojów. Stańczyk oskarża go nawet o usypianie ducha narodu. Stańczyk czyni też aluzję do dzwonu Zygmunta, co podkreśla stan upadku Polski, ponieważ kiedyś jego głos towarzyszył ważnym wydarzeniom w kraju, a obecnie słyszany jest tylko podczas pogrzebów. Stańczyk określa też Dziennikarza mianem Puszczyka, który jest symbolem nieszczęścia. Kolejną postacią jest Hetman, czyli symbol zdrady i najgorszych cech szlacheckich. Jest to symbol Ksawerego Branickiego, który był przywódcą Konfederacji Targowickiej. Została ona uznana za wystąpienie przeciwko narodowi, choć część uczestników nie znała powodu wystąpienia, a jedynie broniła swoich majątków. Hetman budzi niepokoje Pana Młodego, który obawia się, że popełnił mezalians. Hetman zarzuca mu zdradę swojego stanu, a poprzez ożenek z chłopką zaprzedaje on duszę diabłu. Słowa Hetmana pokazują ogromną niechęć do chłopów, która według niego jest hołotą. Kolejna postać to Upiór. Jest to kolejna postać znana z historii- duch Jakuba Szeli, który ukazuje się Dziadowi, przedstawicielowi najbiedniejszej warstwy chłopskiej. Jakub Szela był dowódcą buntu chłopskiego, w którym chłopi zwrócili się przeciwko swoim panom, co na długi czas spowodowało rozdzielenie i niechęć tych warstw społecznych. Wesele jest próbą pojednania obu grup. Kolejna postać to Rycerz czyli Zawisza Czarny, który przybywa do Poety. Zawisza do dziś jest symbolem potęgi Polski, honoru i godności. Zjawia się on przed artystą cierpiącym marazm i niemoc, nie może odnaleźć on swoich poglądów, jest niezdecydowany i gubi się w zaistniałej sytuacji. Rycerz pomaga mu odnaleźć drogę twórczą, każe mu zachęcać do walki i podejmować tematykę niepodległościową. Rycerz jest też wewnętrznym głosem, wyrzutem sumienia z powodu zaprzepaszczenia wielu szans na podniesienie ojczyzny z upadku. Kolejną postacią jest Wernyhora, który przybywa do Gospodarza i wręcza mu złoty róg. Wernyhora chce by Gospodarz jako przedstawiciel inteligencji wskazał chłopom drogę i stanął na ich czele. Gospodarz jest tutaj osobą łączącą oba środowiska, nie rozumie jednak powagi sytuacji i przekazuje zadanie Jaśkowi. Przekazuje on zadanie młodemu i niedoświadczonemu chłopakowi, który nic nie rozumie i gubi róg poszukując czapki z pawimi piórami. Wernyhora jest dla Gospodarza uosobieniem jego marzeń o pojednaniu obu środowisk i odrodzenia ojczyzny. Następna postać to Chochoł, który przychodzi do śpiącej Isi i przyzywa kolejne zjawy. Można wierzyć, że Chochoł pozostawia nadzieję, iż na wiosnę rozkwitnie, wypuści pąki i rozpocznie nowe życie co symbolizuje szansę dla Polaków, przebudzenie narodu i wyzwoli się z niewoli. Obecnie jednak przebywa on w niewoli i oznacza niemoc i przegrana sprawę. Ukazuje on możliwość odrodzenia Polski, która choć obecnie otoczona warstwą zniechęcenia ma szansę na powstanie. Podsumowując każda z postaci ma swój odpowiednik. Można to w skrócie przedstawić następująco: Gospodarz- Kazimierz Tetmajer, malarz; Gospodyni- Anna Mikołajczykówna; Pan Młody- Lucjan Rydel; Pani Młoda- Jadwiga Mikołajczykówna; Radczyni- profesor Domańska; Haneczka- Hanna Mikołajczykówna; Nos- Noskowski; Dziennikarz- Starzewski; Poeta- Kazimierz Przerwa-Tetmajer; Zosia i Maryna- Poreńskie. W dramacie pojawiają się również symboliczne przedmioty. Jednym z nich jest złoty róg, którego dźwięk jest sygnałem do czynu, tylko on może przerwać marazm i bezczynność. Zostaje on utracony przez Jaska, który zajmuje się poszukiwaniem czapki z pawimi piórami. Innym symbolicznym przedmiotem jest złota podkowa. Jest ona symbolem szczęścia, tutaj oznacza ślad bytności Wernyhory. Gospodyni przezornie chowa podkowę do kufra, co oznacza chłopskie skąpstwo, chciwość i zapobiegliwość. Kolejny z przedmiotów to pawie pióra. Jest to symbol własności prywatnej, która staje się przyczyną upadku własności narodowej. Symbolizują one również prywatę, postawienie swoich mniejszych dóbr przed dobrami ogółu. Inne z przedmiotów to bronowicka chata- chata chłopska, ostoja polskości-, dzwon Zygmunta- symbol dawnej chwały i obecnego upadku-, obrazy Matki Boskiej- symbol oddania chłopów wierze-, kaduceusz- symbol posłannictwa, misji do spełnienia-, kosa- chłopska odwaga i patriotyzm. Ważnym symbolem jest też sznur, kojarzący się z niewolą. Słowa: „Miałeś, chamie, złoty róg (…) ostał ci się ino sznur”, dobitnie określają sytuację Polaków, którzy zaprzepaścili swoją wielką szansę W dramacie symboliczne są również sceny. Samo wesele jest symbolem zgromadzenia przy wspólnym stole gości z różnych środowisk, pojednania, które jest niestety pojednaniem kruchym i nietrwałym. Wspólna zabawa uwidacznia tylko różnice między chłopstwem i inteligencją. Również chocholi taniec jest symbolem. Pokazuje on marazm i letarg w jaki popadł naród polski, lunatyczne postacie pokazują niemoc Polaków do działania. Wśród symbolicznych wypowiedzi w dramacie wskazać można pytanie Czepca skierowane do dziennikarza: „Cóż tam, Panie, w polityce?”. Pokazuje to, że chłopi poszerzają swoje horyzonty, interesują się bieżącymi wydarzeniami czego jednak nie zauważa inteligencja, dla której chłop związany jest tylko z polem i rolą. Dla inteligencji chłopi powinni zajmować się wyłącznie własnymi gospodarstwami, by móc stworzyć azyl, w którym niedostępna jest polityka. “Ot, Pany się nudzą sami /To się pięknie bawią z Nami” to kolejna symboliczna wypowiedź Dziada, który dostrzega prawdziwe oblicze całej zabawy. Rozumie, że dla inteligencji jest to tylko okazja do zabawy, a nie do trwałego pojednania. Jak widać w przytoczonych przykładach nie da się nie zgodzić z twierdzeniem, że „Wesele” jest dramatem symbolicznym, którego symbolika ukazuje się w trzech postaciach: słowa, postaci i przedmiotów.