Stanisław Wokulski jest to czterdziestoletni bohater powieści Bolesława Prusa „Lalka”. Bohater jest „człowiekiem epoki przejściowej”, jest zarówno romantykiem jak i pozytywistą, czyli należy do pokolenia straconego. Wokulski, jako młody chłopak, mimo iż pochodził z rodziny szlacheckiej musiał pracować. Jego ojciec zajmował się zdobywaniem pieniędzy na rozprawy sądowe, by odzyskać stracony majątek po dziadku Stanisława. Stach pracował na stanowisku subiekta u Hopfera. Tam ciężko pracował, jednak udało mu się zdać egzaminy w Szkole Przygotowawczej i dostał się do Szkoły Głównej. Szkołę tą jednak musiał zakończyć po dwóch latach, biorąc udział w walkach partyzanckich, przez co został zesłany na Syberię. Po powrocie do kraju ciężko mu było znaleźć pracę. Kupcy uważali go za osobę z wielkim wykształceniem, a osoby wielce uczone nie chciały przyjąć go do swego grona. Znalazł pracę u Jana Mincla, był tam dobrze traktowanym kupcem. Po śmierci Mincla wziął ślub z wdową Minclową. Po 4 letnim małżeństwie, kobieta zmarła i pozostawiła Stacha z dużym majątkiem. Mężczyzna zamknął się w sobie na dłuższy czas jednak po namowach przyjaciół wybrał się do teatru, w którym po raz pierwszy ujrzał swą damę serca- arystokratkę Izabelę Łęcka. To właśnie ze względu na nią wybrał się na wojnę do Bułgarii by zdobyć majątek, który powiększył aż dziesięciokrotnie. Wtedy mógł zacząć starać się o względy Łęckiej. W podanym fragmencie narrator wszechwiedzący przedstawia rozmyślania bohatera mową niezależną. Obrazowane jest dumanie nad tym, kim by był gdyby nie ujrzał panny Izabeli. Wokulski zdaje sobie sprawę, że jego życie uległo dużym zmianą od tego momentu. Cały czas pojawiał się tam gdzie mógłby ją spotkać. Zrozumiał, że jego istnienie bez niej nie miałoby sensu. Wierzy, że los chciał, żeby spotkali się w odpowiednim momencie Służba w sklepie kolonialny, uniwersytet, Syberia, ożenienie się z wdową po Minclu, a nawet mimowolne pójście do teatru, gdy wcale nie miał chęci- wszystko to były ścieżki i etapy, którymi los prowadził go do zobaczenia panny Izabeli. Pragnął stopniowo zaplanować ich poznanie. Porównuje się do motyla, który zaczynając od kupca galanteryjnego ciągle się doskonali by być lordowskim mościem. Czuje się podle z tym, że wydaje takie potężne pieniądze, które mogłyby uratować mnóstwo ludzi. Bohater w podanym fragmencie jak i w całym utworze nabiera cechy pozytywisty i romantyka. Wokulski, jako romantyk posiada biografię ze swojej młodości, gdzie, jako patriota uczestniczy w powstaniu o wolność i niepodległość, co jest przyczyną zesłania na Syberię. Kolejną cechą jest nieszczęśliwa miłość od pierwszego wejrzenia do panny Izabeli, która od razu ze względu na klasowość jest skazana na niepowodzenia. Wokulski idealizuje swoją ukochaną, wierzy w „bliźniacze dusze”. Bohater czuje się osamotniony i niezrozumiany przez otoczenie. Jest skłonny do refleksji nad własnymi czynami i analizuje swoją miłość do niedostępnej arystokratki. Poświęca jej wiele uwagi, stara się być zawsze tam, gdzie ona. Stach ma skłonności samobójcze, gdyby nie Węgiełek popełniłby samobójstwo po rozczarowaniu, które doznał w podróży z ukochana, która flirtowała ze Starskim. Bohater czytuje poezje romantyczną, rzucając tomikiem Mickiewicza w Paryżu obwinia go za swoją nieszczęśliwą miłość. Z cech pozytywistycznych bohater posiada umiłowanie do nauki. Jest wielkim przedsiębiorcą, który w bardzo szybkim czasie ubił wielki majątek. Jest człowiekiem bardzo pomocny, wyciągnął pomocną dłoń do Marianny, która prowadziła niestosowne życie. Dzięki niemu kobieta zmieniła się nie do poznania, zaczęła pracować i dobrze się prowadzić. Bohater jest racjonalistą i zwolennikiem pracy u podstaw. Jest człowiekiem tolerancyjnym ze względu na poglądy innych jak i na klasy społeczne. Pragnie zdobyć uczucie ukochanej przez wkupienie się do jej środowiska. Nie ma, więc wątpliwości, że Stanisław Wokulski jest „człowiekiem epoki przejściowe”. Jest to postać kontrowersyjna, w której jest wiele sprzecznych racji.