Ogromną zmianę w sposobie portretowania kobiety niesie za sobą doba renesansu. W średniowieczu wizerunkowi kobiety nie były poświęcane całe cykle sonet i nie opiewano ich urody w najdrobniejszych szczegółach tak jak czynili to czołowi artyści renesansu Francesco Petrarca lub William Szekspir. W niniejszej pracy postaram się dowieść, że zarówno Giovanni Boccaccio w swojej noweli „Sokół” pochodzącej ze zbioru Dekameron czyni kobietę postacią pierwszo planową i dokonuje jej głębokiego portretu. Główną bohaterką w tym utworze jest Monna Giovanna. Na początku uchodziła za najpiękniejszą szlachetną damę we Florencji o pięknych włosach, dla której wyprawiano liczne uczty. Gdy jej mąż zachorował, spisał testament, w którym cały majątek dziedziczył ich syn, a na wypadek jego śmierci, umiłowana żona Monna. Po pewnym czasie zmarł pozostawiając cały dobytek. Wówczas wdowa wraz z synem wyjechali na całe lato ze swojej posiadłości. Przez Boccaccia była opisywana jako pozytywna postać utworu, z wieloma problemami, które musiała często sama rozwiązywać. Wokół niej toczyły się wszystkie zdarzenia, dotyczące owego utworu. Nowela przedstawia relacje Monny Giovanny z innymi męskimi bohaterami. Jako pierwsze zaprezentuje kontrast relacji pomiędzy matką, a synem oraz Monną i jej mężem, czyli różnice jakie występowały w ich relacjach. Główna bohaterka zawsze bardzo dobrze rozumiała się ze swoim wcześnie zmarłym mężem. Kochała go, szanowała, opiekowała się nim. Była wierną, oddaną po prostu idealną żoną. Mąż odwzajemniał jej uczucia żonie. Udowodnił to przede wszystkim zapisując jej i ukochanemu choremu synowi cały swój dorobek życia. Miłość jak i relacja Monny Giovanny wobec synka była inna. Będąc chorym dzieckiem potrzebował dużo serca, poświecenia oraz miłości. Kobieta umilała każdy dzień swojemu synowi rozpieszczając go, bawiąc się z nim i spełniając jego najskrytsze marzenia. Chcąc okazać swoją miłość chłopcu, będąc już wdową udała się do Federiga, wcześniej poznanego mężczyzny, który był szaleńczo w niej zakochany po sokoła, jego jedyny środek utrzymania. Nie spełnia jednak marzenia syna. Dostrzec można, że kobieta kochała obu panów , ale stosunki miedzy nimi a bohaterką były różne. Zastanawiając się nad następną relacją pomiędzy główna bohaterka a jej braćmi to była ona inna od wyzej wymienionych. Boccaccio przedstawia Monne Giovannę , jako słabą przeciwniczkę wobec swoich braci. Jest postacią im podporządkowaną , jednak w chwilach cierpienia autor stawia ich w dobrym świetle, ponieważ okazują pomoc swojej siostrze. Wyróżniającą cecha braci bohaterki jest wsparcie w dokonywaniu trudnych wyborów.
W ostatniej relacji miedzy Federigiem, a Monną Giovanną ukazany jest wątek miłosny. Federigo tak bardzo kocha Monne Giovannę, że traci na nią majątek wydając liczne uczty i goszcząc ją. Nie obwinia ukochanej, sądzi wręcz, że ubóstwo wzmocniło jego uczucie. W tym wątku pięknie ukazany jest akt poświęcenia. Mężczyzna zabija sokoła, czyli swojego przyjaciela oraz jedyne źródło utrzymania, by ugościć wdowę. Po dłuższym czasie, gdy zmarł syn bohaterki jego starania przyniosły efekt i jego „cicha ukochana” stała się jego żoną. Podsumowując, jak dowodzą powyższe rozważania kobieta została ukazana jako kochająca matka, żona i siostra. Pomimo swojej pięknej urody, mająca wady i zalety postać radziła sobie w każdej sytuacji, nawet gdy nie miała oparcia w nikim. Jest to gruntowna zmiana względem poprzedniej epoki, która w centrum myślenia artystów stawia nie model czy wzorzec kobiety idealnej, ale człowieka z krwi i kości z jego fizycznością, cielesnością i uczuciowością. Była wzorcem renesansowej damy.