Analizując genezę pojęć bezpieczeństwo publiczne oraz porządek publiczny, nie sposób pominąć zdefiniowania samego terminu bezpieczeństwa, które nierozerwalnie z nimi się wiąże. Słowo bezpieczeństwo wywodzi się z języka łacińskiego od securitas. Gdzie pierwszy człon pochodzi od sine – bez, drugi człon cura – zmartwienie, strach, obawa. Mówiąc zwięźle to brak zmartwień i poczucia strachu. Współczesne słowniki języka polskiego określają bezpieczeństwo jako stan psychiczny lub prawny, w którym jednostka ma poczucie pewności, oparcie w drugiej osobie lub sprawnie działającym systemie prawnym . Jest to stan niezagrożenia, spokoju, pewności . Z kolei Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa narodowego kwalifikuje bezpieczeństwo jako stan, który daje poczucie pewności i gwarancję jego zachowania oraz szansę na doskonalenie. Jedną z podstawowych potrzeb człowieka jest sytuacja odznaczająca się brakiem ryzyka utraty czegoś, co człowiek szczególnie ceni, na przykład zdrowia, pracy, szacunku, uczuć . Bezpieczeństwo to termin odzwierciedlający brak zagrożeń i jego poczucia przez człowieka. Bezpieczeństwo to również zdolność narodu do ochrony jego wewnętrznych wartości przed zewnętrznymi zagrożeniami. W bezpośrednim związku z bezpieczeństwem mamy do czynienia z zagrożeniami, czyli sytuacjami, w których istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia stanu niebezpiecznego dla człowieka . Jak wynika, z powyższego terminologicznego ujęcia zagadnienia, bezpieczeństwo jest złożoną strukturą niedającą się jednoznacznie zdefiniować.