Poeci o sobie i znaczeniu poezji. Omów temat , porównując fragment Wielkiej Improwizacji i wiersz Wyznanie Czesława Miłosza. Zwróć uwagę na stosunek podmiotu mówiącego do Boga.

            Motyw poety i znaczenia poezji jest częstym tematem pojawiąjącym się  na kartach literatury różnych epok. Przykładowymi tekstami poruszającymi ten kontekst jest na przykład Wielka  Improwizacja Konrada , bohatera dramatu Adama Mickiewicza pt. ,, Dziady”.

Utwór ten należy do kanonu literatury romantycznej i powstał podczas pobytu Mickiewicza w Dreźnie. Fragment Dziadów jest monologiem bohatera , napisany w sposób ekspresywny , nacechowany emocjami , a także stylizowany na styl wyniosły. Drugi utwór , który nawiązuje do tematu wypracowania to wiersz Czesława Miłosza pt. ,,Wyznanie”. Dzieło Miłosza należy do literatury współczesnej i jest liryką bezpośredniego zwrotu do adresata , którym jest Bóg. Cały utwór napisany jest stylem prostym , a autor używa języka potocznego nie stosując w swoim dziele żadnych wzniosłych zdań. Konrad , czyli bohater Wielkiej Improwizacji uważa się za mistrza, sądzi , że poeta nie potrzebuje do niczego słuchaczy. W swoim mniemaniu jest za prorokiem , a także twórcą poezji doskonałej. Wyraża swą wyższość nad innymi twórcami , ma się za równego Bogu. Jest wiernym i oddanym patriotą chcącym dać swemu narodowi szczęście. Konrad wypowiadając się na temat poezji sugeruje , że ma ona moc sprawczą i daje mu nieśmiertelność. Dzięki niej poeta czuje się jak nadczłowiek , któremu powierzono misję uszczęśliwiania narodu swą poezją. Podmiot zwracając się do Boga ma się za równego Stwórcy Świata. Patriotyzm i miłość do ojczyzny daje mu prawo do mierzenia się z samym Bogiem. Charakter wypowiedzi do Najwyższego jest zabarwiony sarkazmem i ironią. Zupełnie odmienne poglądy na temat samego siebie , poezji i stosunku do Boga ma podmiot liryczny w ,,Wyznaniu” Czesława Miłosza. Podmiot , którego możemy utożsamić z autorem utworu ma świadomość swojej znikomości , zwyczajności i licznych wad. Jest pogodzony ze swoją pozycją w świecie doczesnym, nie stara się na siłę wywyższać swojej osoby. Czesław Miłosz uważa , że poezja nie czyni autora kimś wielkim i jest ona tworzona przez ludzi zwyczajnych i niedoskonałych. Samo jej tworzenie nie zbawia świata. Podmiot liryczny w swej wypowiedzi kierowanej do Boga odznacza się wyjątkową zwyczajnością i pokorą. Nie wstydzi się obnażyć przed Stwórcą swoich licznych wad oraz niedoskonałości. Nie śmie żądać czegokolwiek od Boga. Utwory te prezentują dwie zupełnie odmienne koncepcje poety, poezji i stosunku do Boga , są one nacechowane kontrastem w celu uwypuklenia ich różnic.