Karol Józef Wojtyła przyszedł na świat 18. maja 1920 r. w Wadowicach. Matka, Emilia z Kaczorowskich, zmarła, gdy Lolek miał dziewięć lat. Dwa lata później odszedł też starszy brat Karola, Edmund. Od tej pory przyszły Papież wychowywał się ze swoim ojcem, Karolem. Po ukończeniu szkoły podstawowej, rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Marcina Wadowity w swoim rodzinnym mieście. Był wzorowym uczniem, a dodatkowo znajdował czas na sport i występy w amatorskim teatrze. W roku 1938 r. ukończył gimnazjum z oceną celującą na świadectwie i razem ze swoim ojcem przeniósł się do Krakowa.

Wojtyła kontynuował naukę na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia, uzupełniane pierwszymi próbami literackimi, zostały przerwane wybuchem II Wojny Światowej. Karol i jego przyjaciele nie porzucili jednak działalności artystycznej. Pod kierunkiem Mieczysława Kotlarczyka wystawiali na scenie utwory wielkich polskich twórców, między innymi Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza czy Stanisława Wyspiańskiego. Swój konspiracyjny teatr nazwali rapsodycznym.

Trudne warunki materialne zmusiły Karola Wojtyłę do podjęcia pracy. Początkowo zatrudnił się jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay, później pracował jeszcze w kamieniołomie w Zakrzówku oraz w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W 1941 r., zmęczony długotrwałą chorobą, umarł ojciec Karola.

Jeszcze w trakcie wojny, w roku 1942, Wojtyła rozpoczął studia teologiczne na tajnych wykładach prowadzonych przez profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. 1. listopada 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk abpa Adama Sapiehy. Polski episkopat wysłał dobrze się zapowiadającego kapłana do Rzymu, gdzie kontynuował studia.

W roku 1948 Karol Wojtyła wrócił do Polski i objął swoją pierwszą parafię w podkrakowskiej Niegowici. Spędził tam tylko rok, ponieważ przeniesiono go do parafii św. Floriana w Krakowie. Tutaj Wojtyła zajmował się przede wszystkim młodzieżą. Organizował dla nich nie tylko zajęcia duszpasterskie, ale także wycieczki turystyczne, w czasie których młodzi nazywali go “Wujkiem”, by nie wzbudził podejrzeń milicji.

Praca z młodzieżą nie przesłoniła Wojtyle drogi własnego kształcenia. Już w roku 1948 otrzymał tytuł doktora, pięć lat później zrobił habilitację. W roku 1954 Wydział Teologiczny na Uniwersytecie Jagiellońskim został zlikwidowany i Wojtyła dojeżdżał na wykłady do Lublina. W niedługim czasie, swoją inteligencją, humorem i młodością, zyskał sobie sympatię niemal wszystkich studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Nigdy nie przestał zdobywać wiedzy, a przez to kształtować swojej osobowości. Pisał: “… jak słusznie uczy św. Tomasz, wiedza własna, będąca owocem specjalnego działania Ducha Świętego, nie uwalnia od obowiązku starania się o wiedzę nabytą.”.

Karol Wojtyła zawsze potrafił podzielić swój czas między obowiązki i przyjemności.