SLAJD 1. strona głównu

SLAJD 2.

Przybajkalski Park Narodowy Położony jest we wschodniej Syberii. Został założony w 1986 roku. Jego powierzchnia wynosi 418 hektarów. Obejmuje wąski pas południowo-zachodniego wybrzeża jeziora, rozciągając się na długości 400 km od wsi Kułtuk do przylądka Koczierikowskij, oraz wyspę Olchon. To jeden z pięciu największych Parków Narodowych w Rosji. Park narodowy to jeden z czterech form obszarowej ochrony przyrody funkcjonujących nad Bajkałem obok zapowiedników, zakazników i pomników przyrody. Parki narodowe są stosunkowo nową formą ochrony na terytorium Rosji. Posiadają one niższą rangę niż w Polsce, gdyż funkcja ochronna traktowana jest na równi z działalnością turystyczną i rekreacyjną. Wyznaczone są tam tereny szczególnie chronione, jak i takie gdzie dopuszczalna jest szersza działalność gospodarcza.

SLAJD 3.

opis jeziora które bezsprzecznie jest elementem decydującym o unikatowości parku.

Jezioro Bajkał Bajkał bywa nazywany “Perłą Syberii” lub “Błękitnym okiem planety”. Dla rdzennej ludności Buriatów na zawsze pozostanie “morzem”. Pochodzenie nazwy Bajkał nie jest jednoznacznie wyjaśnione, jedna z teorii wiąże ją z tureckimi słowami Baj-kul oznaczającymi „bogate jezioro”

SLAJD 4.

Bajkał z pewnością jest jednym z najciekawszym miejsc na kuli ziemskiej. Jest to najstarsze i najgłębsze jezioro świata. Zaczęło tworzyć się 25 mln lat temu w rozpadlinie pochodzenia tektonicznego, która nadal poszerza się kilka milimetrów. Największa głębia to 1637 m, znajduje się w jego środkowej części, niedaleko wyspy Olchon. Poziom lustra wody znajduje się na wysokości 455 m n.p.m. Jest to największa kryptodepresja lądowa na świecie. Długość Bajkału wynosi 664,6 km, a maksymalna szerokość to 88,6 km, powierzchnia osiąga 31 471 km2 (porównywalne do obszaru Belgii), co sytuuje je na 8 miejscu na świecie. Nie ma jednak jeziora, które dorównywałoby mu objętością wód – szacuje się że w Bajkale znajduje się około 23 000 km3 wody (czyli tyle co w Morzu Bałtyckim). Stanowi to około 20% zasobów wody słodkiej na Ziemi. Pod względem przezroczystości wody Bajkał zajmuje drugie miejsce na świecie, zaraz po Morzu Sargassowym. Woda jest na tyle przezroczysta, że dno można dojrzeć nawet na głębokość 40 m.

SLAJD 5.

Jezioro Bajkał otoczone jest z każdej strony przez góry. Od strony zachodniej są to Góry Bajkalskie, które znajdują się na terytorium Przybajkalskiego Parku Narodowego. Z e wszystkich tych gór do Bajkału spływają wody aż 336 rzek i potoków. Największymi rzekami wpadającymi do Bajkału są Selenga , Górna Angara , Barguzin . Co ciekawe, z Bajkału wypływa tylko jedna rzeka – Angara. Gdyby wypuścić wodę z Bajkału przez ujście Angar, proces ten potrwałby 400 lat.

Wyspa Olchon Olchon to jedno z najbardziej charakterystycznych miejsc nad Bajkałem. Wyspa porośnięta jest reliktowymi stepami, a wybrzeże usłane jest licznymi małymi zatoczkami i skalnymi przylądkami. Wyspa odznacza się górzystym charakterem i większość jej obszaru jest niezamieszkana. Średnia gęstość zaludnienia wynosi tu około 2 osoby na km2, a jedynymi jej mieszkańcami jest mongolskie plemię Buriatów. Wyspa ta jest jednym z 9 stanowisk nad Bajkałem gdzie występuje zjawisko tzw. „śpiewających piasków”. Są to wydmy, które wydają przeciągłe dźwięki. Zjawisko to zachodzi podczas wysychania piasku. (lokalni mieszkańcy oddają cześć przedkom wieszając kawalki materiału na specjalnych słupach)

Klimat Region nadbajkalski charakteryzuje się klimatem kontynentalnym, co przejawia się m.in. dużymi różnicami temperatur między zimą i latem. Jednakże w porównaniu z pozostałą częścią Syberii Wschodniej posiada on pewne swoiste cechy, spowodowane obecnością ogromnej masy wodnej Bajkału. Latem nad jeziorem temperatura jest zwykle o około 10 stopni C niższa niż w regionach położonych w głębi lądu. Zimą jest odwrotnie. Gdy w Irkucku jest 25 stopni C mrozu, nad Bajkałem temperatura nie spada poniżej -15 stopni C. Występują tutaj również mniejsze amplitudy temperatur. Bez względu na temperaturę rejon ten charakteryzuje się dużą ilością słonecznych dni. Ważną cechą, odróżniającą Bajkał od innych wielkich jezior, jest pokrywa lodowa skuwająca co roku całą jego powierzchnię. Tafla lodu osiąga tu ponad metr grubości i odznacza się bardzo dużą wytrzymałością – tafla półmetrowej grubości może wytrzymać nacisk 50 ton. Lodowa powierzchnia Bajkału od dawna była wykorzystywana jako szlak komunikacyjny.

Flora i Fauna a) Flora W krajobrazie terenów nadbajkalskich dominują lasy. Prawie 70% parku pokrywa tajga, przeważają lasy modrzewiowo-sosnowe i limbowe. Możemy tu wyróżnić sosnę pospolitą, świerk syberyjski, limba nazywana tutaj cedrem, modrzew syberyjski, jodła syberyjska,. Nieliczne drzewa liściaste to przede wszystkim brzozy (występuje wiele gatunków brzóz, tak naprawdę do dziś nie ustalono ile), osika i topole. Lasy nadbajkalskie to lasy stare – wiek większości z nich szacowany jest na ok. 200 lat. Jednak odkryto tu pojedyncze modrzewie w wieku ok. 850 lat. Przybajkalski Park Narodowy charakteryzuje się wyjątkowym w Przybajkalu bogactwem gatunków roślin. Wśród prawie 1000 występujących tu roślin, wiele jest gatunków reliktowych i aż 21 endemicznych. Tylko tutaj występują miedzy innymi: traganek olchoński, siekiernica zundukska, ostrolódka trójlistkowa, ostrolódka Popowa, irga lśniąca i irga Popowa. Na terenie stepów spotkać można goździki różnobarwne oraz maki (kwitnące na żółto). Bardzo charakterystyczną rośliną jest bergenia występująca w piętrze wysokogórskim.

b) Fauna Świat zwierząt jest bogaty i różnorodny. Wśród licznych przedstawicieli gryzoni, najciekawsze są dwa gatunki wiewiórkowatych: polatucha i burunduk. W tajdze licznie reprezentowane są drapieżniki, przede wszystkim z rodziny łasicowatych. Najsłynniejszym przedstawicielem jest soból. Największym przedstawicielem rodziny łasicowatych jest rosomak. Najmniejszym drapieżnikiem jest łasica syberyjska. Z większych zwierzy spotkać tu możemy niedźwiedzie brunatne. Ssaki kopytne reprezentowane są przez łosie, natomiast ciekawym gatunkiem jest piżmowiec – najmniejszy przedstawiciel jeleniowatych, odznacza go brak poroża i specyficzna postawa – tylne nogi dłuższe od przednich. Żyją tu również izubry, czyli jelenie szlachetne. Orzechówka jest jednym z pospolitszych ptaków – bardzo hałaśliwa. Natomiast na terenach wysokogórskich rzadkim i ciekawym gatunkiem jest koziorożec syberyjski. Jeśli chodzi o faunę samego jeziora to z liczby 1550 gatunków 80 % żyje wyłącznie tutaj. Osobliwa fauna jeziora wciąż nie jest w pełni poznana. Życie w Bajkale rozprzestrzenia się od powierzchni po największe głębiny. Jedynym ssakiem w Bajkale jest foka bajkalska nazywana nerpą. Wśród wielu endemicznych gatunków bezkręgowców żyją tu gąbki – najstarsze ewolucyjnie organizmy w Bajkale. Na niewielkich kamienistych wyspach znajdują się największe nad Bajkałem kolonie mewy srebrzystej oraz kolonie kaczek, które przez Buriatów nazywana są czerwonymi kaczkami i uważane są za święte.

Dziedzictwo historyczne Przybajkalski Park narodowy chroni także cenne obiekty historyczno-kulturowe. Wyspa Olchon i jej okolice to największe nad Bajkałem skupisko zabytków archeologicznych pochodzących z różnych okresów (najstarsze z paleolitu). Są to między innymi stare grodziszcza, pozostałości kamiennych murów. Światową sławę zdobyły naskalne rysunki na Sagan-Zaba, przedstawiające postacie szamanów i zwierząt, głównie jelenie i łabędzie. Ich wiek ocenia się na 2,5 tys. lat.