Adam Mickiewicz jest twórcą polskiego romantyzmu, a zarazem jego pierwszym prawodawcą i wieszczem narodowym. Ten wspaniały poeta rzucił na całą epokę swój cień niewątpliwego literackiego geniuszu, pragnął wolności ojczyzny oraz konieczności walki o nią wszelkimi sposobami. W swojej bogatej twórczości przedstawił ewolucję bohatera romantycznego. Łatwo można zauważyć zmienność typu bohatera. W zależności od wydarzeń z życia poety oraz jego stanu uczuć główna postać w dziełach ewoluuje od bohatera „zbiorowego” ukazanego w „Odzie do młodości”, aż do Jacka Soplicy, patrioty przygotowującego powstanie i chcącego wyzwolić ojczyznę („Pan Tadeusz”). W sonetach osobą, na którą Mickiewicz zwrócił ogromną uwagę, jest Pielgrzym, odbywający wędrówkę do celu - poznania tajemnic natury. Posiada on typowe cechy romantyka. Ów wygnaniec bardzo tęskni za ojczyzną, jest samotny, zagubiony i nie zrozumiany przez otoczenie. Dzięki powieści poetyckiej „Konrad Wallenrod” poznajemy kolejnego bohatera. Jest nim tytułowy Konrad - syn Litwy i „syn zemsty”. W jego systemie etycznym dobro ojczyzny stanowiło wartość najważniejszą i dlatego zdecydował się zrezygnować ze szczęścia osobistego, domowego, aby poświęcić całe życie walce o wolność swojego narodu. Z czego wynika tragizm tej postaci? Sądzę, że jest on spowodowany koniecznością wyboru nieetycznej drogi działania. Konrad na samym początku wybrał walkę uczciwą, godną rycerza. Niestety, nie przyniosła ona zadowalających skutków i Wallenrod był zmuszony bronić swój naród wykorzystując spryt i spisek. Dlatego „przeniknął” szeregi przeciwnika, by zadać mu cios od tyłu. Wygrał, bo jego było zwycięstwo i przegrał, gdyż zyskał miano zdrajcy i szpiega i popełnił samobójstwo. Natomiast w dramacie „Dziady” A. Mickiewicz ukazał typowego wzorca romantycznego kochanka - Gustawa. W utworze tym jest on upiorem, stopniowo odkrywającym własne dzieje i tożsamość w ciągu trzech godzin, wyznaczonych świecami: miłości, rozpaczy i przestrogi. Jaką rolę pełniła w życiu Gustawa miłość? Otóż przyniosła mu gorycz, ale i zarazem pełniejszą wiedze o życiu i jego bolesnych stronach. Został zdradzony przez wybrankę serca, kobietę zdawałoby się idealną. To spowodowało jego symboliczną przemianę w celi więziennej: „Umarł Gustaw, a narodził się Konrad”. Ów Konrad jest teraz poetą-bojownikiem, walczącym o wielką sprawę - wolność dla Polski i innych ludów Europy. Zmienił nie tylko swoje imię, ale także nastawienie do świata. Zawiedziona miłość do kobiety została zastąpiona miłością do ojczyzny. Konrad jest pełen dumy i pychy. Buntuje się nawet przeciw Bogu. Dlaczego? Z jednej strony chciał pewnie sprawdzić swoją moc, którą porównywał z boską, z drugiej zaś chciał uwolnić Polskę spod jarzma zaborców, kierując się miłością do ludzi(„On kochał naród, on kochał wiele, on kochał wielu”). Podobną metamorfozę przeszedł Jacek Soplica („Pan Tadeusz”). Początkowo był hulaką, drobnym i nieszczęśliwie zakochanym szlachcicem. Jednak po zamordowaniu Stolnika i oskarżeniach o zdradę kraju, przemienił się w cichego, zrównoważonego mnicha, przyjął nowe nazwisko - Robak, a ojczyzna stała się dla niego główną ideą życia. Co spowodowało, że Jacek zabił Stolnika? Nienawiść, a może chęć zemsty? Jacek cierpiał z powodu miłości na podobieństwo Gustawa; po dokonaniu zemsty przyszedł czas na gorzką refleksję - jej efektem jest kolejna przemiana, w Konrada - niespełniona miłość do kobiety przeistacza się w miłość do ojczyzny, której Soplica całkowicie się poświęca( jest emisariuszem). Stwierdzam, iż mnogość wydarzeń w życiu Adama Mickiewicza pozytywnie wpłynęła na rozwój literatury, gdyż dzięki takiej różnorodności bohaterów wykształciły się m.in.: walenrodyzm i mesjanizm. Wielkość bohaterów wzbogaca literaturę i pozwala spojrzeć na świat z różnych punktów widzenia.