Od zarania dziejów etyka wiązała się z polityką. Te dwie tak różne sfery oddziałują na siebie aż do dziś. Etyka stanowi zbiór norm postępowania i ocenę moralności osób, grup społecznych itp. Politykę zaś najogólniej możemy rozumieć jako sposób sprawowania władzy czy też używanie różnych środków w celu jej zdobycia. Na przestrzeni lat wyłoniło się wiele koncepcji dotyczących rozumienia etyki w kontekście sprawowania polityki. Jedni twierdzili, że etyka jest nadrzędna w stosunku do polityki, inni, że to polityka determinuje nasze zachowania bez względu na sumienie. Fundamentem ustroju w jakim żyjemy, demokracji, jest praca polityków dla dobra ogółu z poszanowaniem zasad moralnych i reprezentowaniem wysokiego poziomu etycznego. W dzisiejszych czasach widzimy jednak coraz większe rozbieżności między tymi dwoma kluczowymi pojęciami. Politycy przestają kierować się według zasad etycznych, tak jak według Machiavellego, liczy się tylko skuteczność, oparta na oddzieleniu etyki od polityki, a aby dobrze sprawować władzę trzeba posługiwać się metodami sprzecznymi z zasadami moralnymi . Należy jednak pamiętać o tym, że etyka jest podstawą sprawowania władzy, oddzielenie tych dwóch sfer byłoby katastrofalne dla społeczeństwa i niosło by ze sobą złowieszcze konsekwencje dla kraju. Mimo postępującej tendencji odchodzenia polityków od sumienia, zasad moralnych i kierowania się tylko interesem prywatnym należy pamiętać i apelować o to by osoby sprawujące władzę, które wybieramy w powszechnych wyborach przestrzegały jakieś moralne zasady, reprezentowały sobą wysoki poziom etyczny dla dobra naszego i naszego państwa. W „Kordianie” Juliusza Słowackiego, Kordian jest typowym romantycznym bohaterem. Początkowo poznajemy go jako młodzieńca, który jest nieszczęśliwie zakochany. Miotają nim sprzeczne uczucia, jest nieszczęśliwie zakochany, znudzony życiem postanawia popełnić samobójstwo. Młodzieniec chybia jednak i samobójstwo nie dochodzi do skutku. W Akcie II Kordian staje się dorosłym mężczyzną, wędrowcem. W trakcie podróży po Europie odnajduje swój sens życia jakim jest bunt wobec niesprawiedliwości i niewoli Polaków znajdujących się pod władaniem cara. Staje się politykiem, prawdziwym patriotą. Kordian uważa, że jedynie czynnym działaniem jest w stanie przynieść wolność Polakom i innym narodów. Do tego prowadzi jednak długa droga. Początkowo wzmocniony przez swoje żarliwe uczucie miłości do ojczyzny, Kordian postanawia użyć wszelkich środków by zapobiec niewoli Polski. W Akcie III przedstawia cel zabicia carskiej rodziny, co według niego jest jedynym wyjściem Polaków z tak trudnego położenia politycznego. Zabójstwo jest najgorszym zaprzeczeniem etyki jaką powinni reprezentować sobą politycy. Słowacki potępił ten pomysł, przedstawiając postać prezesa, który konstruuje trzy argumenty przeciw morderstwu. Wyeliminowanie przeciwnika poprzez jego zamierzoną śmierć jest nie tylko negacją etyki chrześcijańskiej, religijnej a także poważnym zaburzeniem duchowym takiej osoby. Koncepcja Kordiana kończy się porażką. Z powodu strachu mdleje przed wykonaniem morderstwa i zostaje skazany na śmierć. W utworze Słowackiego należy też zwrócić uwagę na cara Rosji i księcia Konstantego. Mikołaj I w „Kordianie” przysięga na konstytucję i zostaje koronowany na króla Polski. Dojście przez niego do władzy jest równoznaczne z utraceniem wolności, tożsamości narodowej i podporządkowania Rosji. Car jest prawdziwym despotą i tyranem . Na stanowiskach obsadza członków swojej rodziny, np. Konstantego, który staje się dowódcą wojsk polskich. Podstawą jego władzy są wzmożone represje oraz inwigilacja obywateli Polski. Kordian oskarżał cara o zbrodnie przeciw Polakom, wykonujących katorżniczą pracę w kopalniach, uznanych za zdrajców i skazanych na śmierć mimo swej niewinności. Mikołaj I uchodzi za surowego władcę, który nie boi się stosować wzmożonych represji wobec Polaków nie uznających jego władzę i inicjuje masowe wywózki ludności na Syberię. Cara nie powstrzymują jakieś zasady moralne czy etyka. W trakcie rządów spełnia wyłącznie swoje zachcianki i próbuje utrzymać się przy władzy. Despotyczny wymiar władzy podkreśla też skazanie Kordiana na śmierć mimo, że próbował on ocalić swój honor. Nie zgadza się ze swoim bratem Konstantym, co do zgładzenia Kordiana, tym samym ignorując go i podkreślając swoje rządy jednostki. Konstanty był jego rodzonym bratem, będącym na równi z Mikołajem I. W Akcie III, scenie 9 dochodzi do konfrontacji między Konstantym a carem. Bracia w trakcie kłótni dotyczącej władzy w państwie wyjawiają popełnione przez siebie zbrodnie całkowicie związane z polityką. Carowi zostaje zarzucone ojcobójstwo, czyli zabicie z zimną krwią własnego ojca w celu zdobycia tronu carskiego. To wskazywało na haniebne postępowanie cara. Postać Mikołaja I jest przykładem polityka bez żadnego kodeksu etycznego. Jego brak moralności związany z czynami jakie popełnił w przeszłości determinowało sposób jego rządów. Polityk bez określonego poziomu etycznego nie mógł zagwarantować spokoju i dobrobytu. Car stosował politykę zastraszania, łamał prawa Polaków określone w Konstytucji. W ten sposób chciał doprowadzić do złamania się siły, chęci buntu Polaków. Efektem tego była niechęć ludności do władcy, powstające plany zamachu na władcę, a to wiązało się z konsekwencjami mogącymi wystąpić w przyszłości np. z dokonaniem rewolucji przez uciśniony lud. Brat cara Konstanty również nie był politykiem mogącym pochwalić się wysoką etyką postepowania. Jest przedstawiony jako surowy, wojskowy tyran. Z powodu zajmowanego przez siebie stanowiska nie podlega prawu. Przykładem na to jest sytuacja opisana w Akcie III gdy Konstanty torował sobie drogę do orszaku dworu cara, potrącił kobietę z dzieckiem. Dziecko nieszczęśliwie wypadło z objęć matki, uderzyło o bruk, ginąc na miejscu. Zdarzenie zostaje pominięte milczeniem i szybkim ścieraniem przez żandarmów krwi z bruku. Konstanty dopuszcza się również gwałtu i morderstwa na młodej Angielce. Są to czyny, których dopuściła się osoba sprawująca władzę. Haniebne uczynki na zawsze pozostają na sumieniu takiej osoby i przez większą część życia mają wpływ na zachowanie i postępowanie. Osoba nie kierująca się zasadami sprawiedliwości, dobra, pokoju i szacunku nie może wypełniać dostatecznie dobrze swoich funkcji. W „Dziadach” Adama Mickiewicza, również zostaje przedstawiony problem etyki polityków. Senator Nowosilcow jest namiestnikiem cara na ziemiach polskich. Jest on politykiem niezwykle okrutnym i przebiegłym. Nie mają dla niego znaczenia uczucia ludzi, cierpienie czy też śmierć Polaków. Nie uwzględniał sprzeciwu, tłumił wszelkie bunty nie zwracając uwagę na śmierć, męczeństwo, katowanie młodzieży polskiej. Ludzi traktuje wyłącznie materialnie, służą mu do polepszania swojej sytuacji. Interesuje go tylko osiągnięcie wyższych stopni w karierze. Ma mu w tym pomóc ciemiężenie i doszukiwanie się zdrady wśród młodzieży i polskich nauczycieli. Jego okrutną postawę podkreśla też postępowanie wobec matki Rollisona, która błaga senatora o łaskę dla syna. Senator manipuluje jej uczuciami, ukazuje fałszywą maskę dobroci i litości. Jest bezdusznym cynikiem. Obiecuje rozwiązanie sprawy i uwolnienie mężczyzny po czym planuje dokonać wyeliminowania Rollisona. Człowiek pozbawiony najmniejszych odczuć litości czy też pierwiastka dobra nie może sprawować dobrych rządów, w takiej sytuacji byłby to paradoks. Jak osoba nie kierująca się moralnością może sprawować dobre rządy, których podstawą jest właściwie zaszczepianie moralności wśród ludzi i pokazywanie, że polityka nie jest jedynie nakierowana na zysk ale co najważniejsze ma służyć człowiekowi. Car Rosji ukazany w ustępie również okazuje się jedynie prawdziwym autokratą, monarchą absolutnym, którego politykę cechuje jedynie dowartościowywanie własnej osoby poprzez na przykład budowę nowej stolicy, której powstawanie wiązało się z przesiedlaniem i niewolniczą pracą Rosjan. Mickiewicz ocenia go w sposób negatywny, twierdząc, że porównania do wielkiego polityka Marka Aureliusza, jednego z najszlachetniejszych władców Rzymu są kompletnie chybione. Car jest despotą, który swoje rządy opiera na tyranii, okrucieństwie i zniewoleniu prostych ludzi, nie zdolnych do wywołania jakiegokolwiek buntu. Mickiewicz uważa, że konsekwencją złych rządów cara będzie krwawa rewolucja.
Obecnie wysoki poziom etyczny jest coraz bardziej spychany z życia politycznego. Znaczny wzrost afer, korupcji, przekupywania, nepotyzmu jest charakterystyczną cechą sceny politycznej. Politycy nie potrafią się porozumieć ponad wszelkimi podziałami dla dobra ogółu, nie potrafią nawet wyrażać swojej opinii bez obrażania jakiejś osoby o odmiennych poglądach politycznych. Politycy uwikłani w takie sprawy kierowali się jedynie własną prywatną sprawą. Polityk nie powinien być przekupny ani kierować się w sprawowaniu władzy własnymi korzyściami tylko dobrem ogółu. Powinien także poprawnie wypowiadać się na temat innych osób. Jego cechą powinna być wrażliwość na innego człowieka, pomaganie i wspieranie. Przykłady polityków zaprezentowane w utworach romantyków polskich nie cechują się jakąkolwiek moralnością. Nie posiadają żadnego poziomu etycznego, który jest niezbędny do dobrego sprawowanie rządów. Sprawowali władzę nie kierując się niczym tylko własnymi korzyściami i celami. Władcy i politycy mordowali, uciemiężali, wykorzystywali konflikty do kształtowania obywateli. Dobre sprawowanie rządów polega na szacunku dla drugiego człowieka, uszanowaniu jego wolności, zainteresowań. Wysoki poziom etyczny polityków determinuje ich postepowanie i sprawowanie władzy, gdyż etyka przenika przez wszystkie sfery życia człowieka również przez politykę. Władca którego charakteryzuje wysoki poziom etyczny rozumie swoich poddanych, ich potrzeby i postepowanie, jak i cele w życiu. Jest sprawiedliwy, kieruje się dobrem wszystkich i każdego z osobna. Bez sprawiedliwości nie możliwie jest wytworzenie jakichkolwiek więzów między obywatelem a krajem w którym żyje, to prowadzi do destrukcji społeczeństwa i państwa. W takim państwie nie występuje terror ani niepokoje społeczne. Etyka znana politykowi pozwala mu na dostrzeganie właściwego postępowania i wypełniania swoich funkcji.