Wiersz Jana Kasprowicza “Krzak dzikiej róży” to cykl czterech sonetów,w którym poeta mowi przede wszystkim o niemozliwym do rozwiązania dylemacie jednoczesności życia i śmierci,dobra i zła,nadziei i rozpaczy,chęci życia i rozlicznych zagrożeń.Ta dwoistośc ludzkiego losu jest rozpatrywana poprzez górską przyrodę.Poeta antropomorfizuje naturę,opiera się na takiej stylizacji górskiego pejzażu,w której jest on scenerią odwiecznego ludzkiego grzechu.Róża to symbol miłości,erotyki nawet całego życia i witalności.Odczuwa świat niczym człowiek,jest zmienna,bywa senna,zadumana,tęskniąca ale i nie opuszcza je lęk o swe kruche życie.Limba stanowi w tych sonetach symbol śmierci ,martwoty,obracanie sie w nicosc,powalonej mocy,jest swoistym memento mori dla kwitnacego krzeku rózy.Skała natomiast symbolizuje cos stałego,jakby fundament.Widoczny w wierszu jest impresjonizm,ponieważ krzak dzikiej rózy w kazdym sonecie jest opisywany o innej porze dnia.W sonecie I jest to swit “Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy na plamy szarych złomów ciska”.W sonecie II jest to południe “Słońce w niebieskim lśni krysztale” Sonet III przedstawia wieczór “Czerwonym próchnem libma świeci”.W sonecie IV widoczny jest późny wieczór “W seledyn stroja sie niebiosy,wilgotna biel wieczornej rosy błyszczy na kwieciu dzikiej róży.” Podmiot liryczny jest pośredni,ukrywa sie za opisem.Symbolem w sonatach jest krzak dzikiej rózy,limba,góry.