Porównaj XIX-wieczną sztukę realistyczną z awangardową sztuką współczesną. Przedstaw hipotezę tłumaczącą tak radykalne zmiany w twórczości artystycznej.

Pomimo trudności w jego zdefiniowaniu, „realizm" jest pojęciem używanym zwykle na określenie nurtu w sztuce i literaturze, który narodził się we Francji i rozwinął się w połowie XIX wieku. Według jednej z definicji realizm to „wierne i szczegółowe przedstawianie problemów życia współczesnego w malarstwie, powieści, dramacie i filmie." Trudność polega na tym, że to, co jest rzeczywiste i prawdziwe dla jednej osoby, nie zawsze zgadza się z odczuciami drugiego człowieka. Kwestia interpretacji pozostaje zawsze sprawą w pewnym stopniu osobistą i podlega subiektywnym ocenom.

Pomimo trudności w jego zdefiniowaniu, „realizm" jest pojęciem używanym zwykle na określenie nurtu w sztuce i literaturze, który narodził się we Francji i rozwinął się w połowie XIX wieku.

Według jednej z definicji realizm to „wierne i szczegółowe przedstawianie problemów życia współczesnego w malarstwie, powieści, dramacie i filmie." Trudność polega na tym, że to, co jest rzeczywiste i prawdziwe dla jednej osoby, nie zawsze zgadza się z odczuciami drugiego człowieka. Kwestia interpretacji pozostaje zawsze sprawą w pewnym stopniu osobistą i podlega subiektywnym ocenom. Pomimo tych wątpliwości, mianem realizmu określa się prąd w sztukach plastycznych i literaturze, którego rozwój datuje się od połowy XIX wieku. Początkowo, w połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku, określenia realizm używano w odniesieniu do sztuk plastycznych, a do ukucia tego terminu w szczególny sposób przyczynił się Francuz Gustave Courbet Cechą charakterystyczną realizmu było to, że podważano wzorce, ideały oraz kanony utrwalone przez akademizm (również jeden z kierunków sztuki w XIX wieku - twierdzono, że sztuka to intelekt, a nie rzemiosło). Hasła realizmu mówiły, że piękno należy odrzucić na rzecz prawdy. Idealizacja sposób przedstawiania rzeczywistości w dziele sztuki według określonego wzorca, uznawanego za doniosły idealny. Postulat idealizacji pojawił się w sztuce antycznej Arystoteles sformułował zasadę… w różnych odłamach awangardowych można dostrzec charakterystyczne postawy awangardy jako zjawiska społeczno-artystycznego, występujące w różnej konfiguracji i nasileniu: nowatorstwo – wyprzedzanie obecnego, poszukiwanie nowych źródeł inspiracji, tworzenie nowych prądów, odbiorców “nowego ładu”, mitów; oryginalność; eksperymentowanie – poszukiwanie, sprawdzanie nowych możliwości sztuki; alienacja – poczucie wyobcowania artysty i sztuki; krytycyzm – krytyczny, czasem burzycielski (manifesty bardziej niż praktyka) i destrukcyjny stosunek do sytuacji zastanej w sztuce; antagonizm – sprzeciw wobec tradycji, publiczności; agonizm – świadomość kryzysu kultury, zabłąkania we współczesności; katastrofizm; autoteliczność – nastawienie na samą sztukę; aktywizm – pochwała czynu i zwiększenie dynamiki, poszukiwanie nowych lepszych wartości; funkcjonalność – programowe wchodzenie sztuki bezpośrednio w życie codzienne, użyteczność; nihilizm – pragnienie zniszczenia dotychczasowych systemów wartości.