Kamizelka jest jedna z najbardziej znanych nowe Bolesława Prusa. Specyficzna dla tego gatunku akcja jest zwięzła i zwykle jednowątkowa. Liczba bohaterów jest również ograniczona. Jednym z nich może być narrator, który tak jak w przypadku Kamizelki jest obserwatorem życia młodego małżeństwa.

Narrator w swojej wypowiedzi charakteryzuje głównych bohaterów. Przedstawia ich, jako typową, spokojną i niezbyt zamożną parę, którą łączyło przywiązanie do pracy, jaką wykonywali - ona udzielała lekcji i szyła, a on pracował jako „drobny urzędniczek”. Słowa te mają dwojakie znaczenie - z jednej strony ukazują przynależność męża do niebogatej grupy społecznej. Z drugiej zaś wyrażają pobłażliwy stosunek narratora do jego sytuacji. W następnych zdaniach narrator zwraca uwagę na pracowitość męża. Stwierdza, ze praca stanowiła dla niego sacrum, dla którego można poświęcić własne zdrowie.

Po przedstawieniu pozytywistycznego stosunku do życia głównych bohaterów narrator rozpoczyna opis sytuacji, która wydarzyła się w kamienicy pewnego lipcowego wieczoru. Narrator staje się wówczas narratorem wszechwiedzącym- opisuje sytuację, której nie mógł być świadkiem (rozmowa żony urzędnika z doktorem). Wplata on w swoją opowieść dialogi, które sprawiają, że język noweli można określić jako potoczny. W rozmowach, które przytacza ukazany jest dramatyzm sytuacji, w jakiej znalazła się żona w obliczu choroby męża. Słowa, które wypowiada ukazują jej rozdrażnienie i niepokój o zdrowie ukochanego męża. Narrator zwraca jednak uwagę na to, ze mimo szoku, jakiego doznała żona na wiadomość o chorobie męża, potrafiła po pewnym czasie podjąć racjonalną decyzję o dalszym życiu małżeństwa. Zgodnie z rozwijającymi się w pozytywizmie ruchami feministycznymi oraz hasłami emancypacji kobiet „pani wystarała się jeszcze o kilka lekcyj na tydzień i za ich pomocą opędzała domowe potrzeby”.

Historia małżeństwa jest opleciona swoistą ramą, w której narrator opowiada o swojej kolekcji. Przedmioty w niej zgromadzone wskazują na sentymentalne skłonności narratora. Jednym z elementów zbioru jest tytułowa kamizelka - sokół noweli. We wstępie dowiadujemy się również, że narrator jest sąsiadem opisywanego małżeństwa - informacja ta uprawdopodobnia wydarzenia, o których czytamy w noweli.

Opowieść, którą snuje w akcji właściwej noweli powstała w wyniku obserwacji narratora, a także jego domysłów. Wykreował on obraz dwójki troszczących się o siebie ludzi, dla których dobro drugiej osoby było najwyższą wartością.

W zakończeniu narrator snuje rozważania eschatologiczne. Podejmuje również temat relatywizmu moralnego, skłaniając czytelników do zastanowienia się nad jednym z wciąż aktualnych problemów filozoficznych- kwestią kłamstwa w imię miłości.

W noweli Kamizelka narrator jest niejako przewodnikiem. Prowadzi czytelników przez historię dwójki kochających się ludzi, opisywaną z perspektywy czasowej. Odbiorcy tekstu, mimo że znają finał opowieści -śmierć urzędnika, współodczuwają z bohaterami. Dzięki takiej kreacji postaci narratora czytelnicy mają do czynienia z nowelą o cechach sprawozdania. Relacja jest obiektywna, a zdający ją narrator powstrzymuje się od bezpośrednich komentarzy.