wersy księgi trzeciej zapowiadają wojnę mnichów: „Przemogła zazdrość, zemsta duch spokojny, bracia pokoju biorą się do wojny”.Ignacy Krasicki wykorzystał w „Monachomachii” żart i ironię, które w oświeceniu były najlepszym sposobem w walce z ciemnotą i zacofaniem. Także forma utworu – poemat heroikomiczny, ułatwiała przekazanie prawdy. Również sprzeczność między wzniosłą formą i stylem, a błahą, często komiczną i groteskową treścią bawi i służy pouczeniu. W Monachomachii, wzorem twórców starożytnego eposu bohaterskiego, autor opowiada historię „wojny okrutnej”, która w rzeczywistości jest zwykłą bójką, i dzieje „rycerzy w habitach” będących zwykłymi próżniakami. Krasicki doskonale kreśli postaci, brat Gaudenty, Arnolf, Elizeusz, przeor stają się żywymi ludźmi. Autor osiągnął ten efekt dzięki zwięzłym określeniom, nieoczekiwanym zwrotom akcji („Już chciał ukarać, lecz jako pobożny, wypić za karę, co było, przymusił”), a także paradoksalnym wypowiedziom bohaterów. W utworze obecny jest również komizm, który wypływa ze sprzeczności między rzeczywistością przedstawioną w utworze, a naszym modelem tej rzeczywistości. Mnich to człowiek, który winien mieć powołanie, być pobożny, skromny, wstrzemięźliwy i pracowity, a jego życie powinno być wypełnione medytacją. Obraz mnicha w „Monachomachii” w niczym nie przypomina modelu takiego zakonnika, jest jego parodią. Dynamizm utworu Ignacy Krasicki osiągnął dzięki selekcji gestów i zachowań postaci. Zastosowanie hiperboli ma na celu ukazanie błahego powodu wojny między zakonami. Ignacy Krasicki nigdy nie nazwał mnichów zacofanymi leniami, pijakami myślącymi o wygodnym i łatwym życiu. W „Monachomachii” używa wielu epitetów, które paradoksalnie sprzyjają bezwzględnej krytyce i oddziałują na czytelnika bardziej niż dosłowne określenia. Wszystkie te zabiegi stylistyczne sprawiły, że utwór Ignacego…