Największe posiadłości kolonialne miała w XIX wieku Anglia. Pod koniec stulecia do Korony Brytyjskiej należała czwarta część kuli ziemskiej. Potężne imperia miały również Francja i Rosja. Po pojawieniu się w XIX wieku dwóch nowych państw aspirujących do miana mocarstw, Niemiec i Włoch, również one zapragnęły mieć posiadłości zamorskie. Ponieważ jednak większa część terenów dostępnych do skolonizowania była już pod kontrolą innych państw, doprowadziło to do agresywnej polityki tych dwóch nowych graczy na arenie międzynarodowej,a co za tym idzie, do wielu konfliktów (np. incydenty w Maroku) oraz stało się elementem ruchów politycznych (np. faszyzmu włoskiego). Kolonie posiadały również państwa mniejsze – Holandia (nienaruszony stan posiadania w Indiach Wschodnich od czasu świetności Zjednoczonych Prowincji), Belgia (Kongo początkowo jako prywatna własność Leopolda II). Najstarsze imperia kolonialne natomiast – hiszpańskie i portugalskie – w XIX w. pogrążyły się w kryzysie. Brazylia i hiszpańskie kolonie w Ameryce Południowej i Środkowej ogłosiły niepodległość w pierwszej połowie XIX w. Osłabione wojnami napoleońskimi metropolie nie były w stanie przeciwstawić się temu procesowi. Pod koniec stulecia Hiszpania w wyniku wojny ze Stanami Zjednoczonymi utraciła wyspy: Kubę i Portoryko na Morzu Karaibskim oraz Filipiny.