Adam Mickiewicz oraz Kazimierz Przerwa-Tetmajer byli przedstawicielami różnych pokoleń XIX wieku. „Oda do Młodości” oraz „Któż nam powróci…” przedstawiają pokolenia różniące się od siebie i mające różne poglądy wobec świata. „Oda do Młodości” została napisana w 1820r w czasie trwania tzw sporu romantyków z klasykami. Młodzi romantycy są w konflikcie ze starym pokoleniem jakim jest pokolenie klasyków. Mickiewicz, który stawił się po stronie romantyków ukazuje że najważniejsze nie są dorobki materialne, lecz uczucia. Zwolennicy klasycyzmu zarzucali romantykom niepoprawność poetycką, Fantastykę i mistycyzm, na których młodzi opierali swe utwory, klasycy rozumieli jako zabobon i nieuctwo. W „Odzie do Młodości” autor zachęca młode pokolenie do zmieniania ich świata które może okazać się skuteczne („Kędy zapał tworzy cudy”). Młodość, z którą wiąże się energia, zapał, siła, jest potęgą, daje nieograniczone możliwości („Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga”). Według autora świat powinien się opierać na miłości, przyjaźni oraz młodości z którą wiąże się wiele nowych pomysłów na życie. W dziele Kazimierza Przerwy-Tetmajera występuje wiele pytań retorycznych, które oznaczają brak wiary w działania których podejmują się młodzi ludzie („Nie mamy odwagi i mocy”). Autor wprowadza w atmosferę rezygnacji z podjętych zadań. Młode pokolenie jest osamotnione, nie akceptowane przez resztę społeczeństwa. (170) Ludzi opuściła chęć zmieniania świata, są skazani na cierpienie, zawiedli się na swoich marzeniach („Jesteśmy bez siły, dajcie nam słowa wiary i otuchy.”). Wiersz Adama Mickiewicza jest pisany w formie manifestu do ludzi młodych, występuje w nim wiele zdań wykrzyknikowych, zachęcających młode pokolenie do ulepszenia ich świata. Z kolei autor drugiego wiersza żali się, jest nastawiony pesymistycznie, nie ma poczucia chęci do działań. Ludzie młodzi obwiniają starsze pokolenie za zbyt wysokie wymagania wobec nich.