Ludwig van Beethoven ur. 15-17 grudnia 1770 w Bonn, zm. 26 marca 1827 w Wiedniu) – kompozytor i pianista niemiecki, ostatni z tzw. klasyków wiedeńskich, a zarazem prekursor romantyzmu w muzyce, uznawany za jednego z największych twórców muzycznych wszech czasów. Urodzony w Bonn, na terenie dzisiejszych Niemiec, już w młodości przeniósł się do Wiednia, gdzie rychło uzyskał reputację pianisty wirtuoza, a następnie wybitnego kompozytora. Mimo że około 25 roku życia począł tracić słuch, okazał wielką siłę ducha i nie zaprzestał tworzenia (do czasu również wykonywania) swoich dzieł, nawet w okresie całkowitej głuchoty> Okres szczęśliwego dzieciństwa zakończył się dla niego w 1773r. wraz ze śmiercią dziadka. Alkoholizm ojca doprowadził rodzinę do ruiny, z której podźwigną ją dopiero dwunastoletni Ludwig zarabiając jako pomocnik nadwornego organisty. Mimo ciążącego na nim obowiązku utrzymania rodziny, jego nieoczekiwanie odkryty talent muzyczny rozwijał się tak obiecująco, że w 1787 r. w wieku 17 lat młodzieniec został wysłany do Wiednia. Stolica Austrii stanowiła wówczas europejskie centrum kultury i przyjęła Beethovena bardzo gościnnie. Podczas kilkumiesięcznego pobytu został wprowadzony do najlepszych domów, nadążał za nowinkami mody i stał się ulubieńcem pań z towarzystwa. Chociaż solidnie opłacany, Beethoven mieszkał w skromnym, zaniedbanym domu w miasteczku Heiligenstadt pod Wiedniem. W miarę jak jego słuch się pogarszał, coraz bardziej stronił od towarzystwa. Nad gwarne spotkania przekładał spacery po wiejskiej okolicy, źródła niewyczerpanej inspiracji. Nadal sam dyrygował podczas premier, nieświadom entuzjastycznego aplauzu publiczności za swoimi plecami. W dalszym ciągu przyjmował zlecenia ale mało które było realizowane na czas. Beethoven ukończył swoje ostatnie zamówienie - Kwartet smyczkowy F-dur w 1826 r. , mniej więcej w tym samym czasie, kiedy jego bratanek targnął się na swoje życie. Wielki kompozytor zmarł 26 marca 1827 r. w wieku 57 lat, na marskość wątroby. Jego popularność została potwierdzona trzy dni później udziałem ponad dwudziestotysięcznego tłumu w uroczystościach pogrzebowych. Beethovena już za życia okrzyknięto rewolucjonistą muzyki. Zerwał ze skostniałą formą kompozycji klasycznej, równoważąc formę i emocje. Bogactwo treści uczuciowych jego utworów przygotowało grunt dla stylu romantycznego w muzyce, tak bardzo dziś cenionego. LUB {Muzyczne zdolności Ludwiga ujawniły się bardzo wcześnie, w wieku ok. 4 lat, toteż ojciec zapragnął uczynić z niego cudowne dziecko, podobne młodemu W. A. Mozartowi; nie miał jednak wystarczająco dużo wiedzy, talentu ani cierpliwości, by zrealizować to zamierzenie, a i geniusz jego syna rozwijał się wolniej niż u Mozarta. Ponadto, Johann nadużywał alkoholu i nierzadko zachowywał się agresywnie w stosunku do żony i dzieci (w późniejszych latach Beethoven nigdy o nim nie wspominał, podczas gdy matkę darzył ogromną miłością, a jej portret zawsze stał na jego biurku). I choć to pod kierunkiem ojca chłopiec rozpoczął karierę pianisty w wieku 7 lat (pierwszy koncert dał w Kolonii), to już niebawem Johann począł wynajmować synowi lepszych nauczycieli. Najważniejszym z nich był kompozytor i organista Christian Gottlob Neefe, który zaznajomił młodego Beethovena z muzyką Jana Sebastiana Bacha i rozkochał w niej (Bachowski cykl preludiów i fug “Das Wohltemperierte Klavier” Beethoven znał na pamięć). Już w 1784 r. młody muzyk począł zastępować Neefego na odpowiedzialnym stanowisku dworskiego organisty. Pojawiły się też pierwsze wydane kompozycje (m.in. Wariacje nt. marsza Dresslera i trzy sonaty zadedykowane elektorowi Maksymilianowi Fryderykowi), które nie zdradzały jednak rozmiaru późniejszego talentu kompozytora} Symfonie[edytuj] Ludwig van Beethoven skomponował (w latach 1799-1824) dziewięć symfonii; niedługo przed śmiercią rozpoczął też szkicowanie dziesiątej. Symfonie Beethovena podążają w większości za następującym schematem: część I – w formie allegra sonatowego; czasem także z wolnym wstępem (I, II, IV, VII), część II – wolna, część III – scherzo (w VIII menuet), cześć IV – szybka, w formie allegra sonatowego (czasem z krótkim wolnym wstępem) lub ronda. Filmy o Beethovenie W 1994 r. powstał film pt. “Wieczna miłość” (Immortal Beloved), opowiadający o życiu Beethovena. Obraz został napisany i wyreżyserowany przez Bernarda Rose’a, a rolę kompozytora zagrał Gary Oldman. Fabuła podąża za sekretarzem i pierwszym biografem Beethovena, Antonem Schindlerem (Jeroen Krabbé), który usiłuje ustalić tożsamość Nieśmiertelnej Ukochanej (tytuł filmu – “Wieczna miłość” – wynika z innego tłumaczenia), znanej z listów odkrytych po śmierci kompozytora. Podróżuje po Cesarstwie Austriackim, rozmawiając z potencjalnymi kandydatkami; z ich wspomnień powstaje opis burzliwego życia kompozytora. Film nakręcono między 23 maja i 29 lipca 1994 w czeskich miastach Pradze i Kromieryżu, a także na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu. W 2006 r. Agnieszka Holland wyreżyserowała film pt. “Kopia mistrza” (Copying Beethoven), koncentrujący się na ostatnich latach życia Beethovena, przede wszystkim na okolicznościach powstania IX symfonii. Fabuła wprowadza fikcyjną postać młodej kopistki Anny, która z czasem przywiązuje się do kompozytora (i vice versa). W rolę Beethovena wcielił się Ed Harris, Annę zagrała Diane Kruger. Ważne daty

1770: Narodziny w Bonn, w Niemczech

1782: objęcie posady asystenta organisty na dworze Elektora Kolonii

1787: Lekcje muzyki u Mozarta w Wiedniu

1795: pierwszy występ publiczny w Wiedniu: Koncert fortepianowy B-dur nr 2 op. 19; pierwsze publikacje: trzy tria fortepianowe z towarzyszeniem skrzypiec i wiolonczeli op. 1

1800: wielki koncert publiczny, po którym sława Beethovena przekracza granice Austrii

1802: niepomyślna diagnoza lekarska; mysli samobójcze

1808: Pierwsze wykonanie V Symfonii op. 67 i VI Symfonii op. 68

1819: całkowita utrata słuchu

1826: próba samobójcza bratanka; powstanie ostatniej kompozycji, “Kwartetu smyczkowego F-dur nr 16, op 135”

1827: 26 marca - śmierć w Wiedniu