Izabela Łęcka była młodą kobietą o pięknej urodzie. Bolesław Prus opisuje Izabelę jako pannę, która kokietowała mężczyzn i bawiła się nimi jak lalkami. Panna Izabela była ideałem kobiety dla Wokulskiego. Izabela szukała odpowiedniego kandydata na męża, który byłby na tyle bogaty aby znów przywrócić świetność majątkowi Łęckich. Izabela wykorzystywała go do załatwiania swoich spraw, a Wokulski na jej życzenie odpowiadał niezwłocznie. Izabela Prowadziła z nim płaskie rozmowy, a w zamian za przysługi czasem okazywała mu uśmiech czy uścisnęła go serdecznie za rękę. Z drugiej stron kokietowała innych. Stroiła się i walczyła o piękność z innymi kobietami. Najważniejsze dla nie były pieniądze, hołdy i piękny wygląd. Myślała, że może robić to co jej się podoba. Wokulski widział jej zachowanie ale tłumaczył sobie, że się zmieni i w końcu go pokocha, a on zadowoli ją swoim ciągle wzrastającym majątkiem. Izabela Łęcka była pustą kobietą. Prowadziła płytkie rozmowy z mężczyznami. Cały czas skupiała się tylko na zabawie, balach i koncertach. Kochała piękne stroje. Izabela była kobietą przekonaną o tym, iż cały świat kręci się wokół niej. Starała się być w centrum zainteresowania, głównie mężczyzn. Panna Łęcka szukała tak naprawdę majątku i sposobu na zachowanie swojego bogatego stylu życia. W tym celu posługiwała się swoją fałszywą miłością, by omamić mężczyzn. Wokulski początkowo nie odczuwał tego. Był wyrozumiały względem swego ideału, którym była Izabela. Łęcka zaś była próżna i nie okazywała wdzięczności mu za to co robił dla niej. młoda,piękna kobieta, mieszkajaca ze swym ojcem. Pochodzi z arystokracji, jednak majątek jej i jej ojca znacznie skurczył się, gdyż ani panna Izabela, ani pan Tomasz,nie znali się na ekonomii i nie potrafili zarządzać swoimi pieniędzmi.Łęcka wzbudzła ogromne zainteresowanie u mężczyzn, jednak nie chciała z żadnym związać się na stałe. Pomiatała ludźmi należącymi do niższych klas. Uznawała siebie za boginie, a innych za marnych parobków. Młoda arystokratka, której całe życie upływało w salonach nie znała i nie chciała znać życia realnego. Izabela otaczała się wieloma wielbicielami. Izabela Łęcka podczas akcji książki traci złudzenia. Marzy o księciu z bajki i o idealnej miłości, zamiast tego odkrywa, że jej amanci liczą głównie na fortuną jej ojca, a arystokracja to ludzie „płytcy” i wyrachowani. Zamiast księcia zostaje jej tylko kupiec Wokulski, a być kupcem to dla niej tragedia. On jednak również ją porzuca. Odkrywa, że idealna miłość nie istnieje. Rozwiewają się jej marzenia o bogactwie, gdy okazuje się, że jej ojciec jest na skraju bankructwa, a jej adoratorzy, dowiedziawszy się o tym, przestają się nią interesować. Odkrywa, że zapatrywania na małżeństwo jej i adoratorów różnią się. Wiążąc się z kimś nie zdoła zachować dotychczasowej niezależności. Gdy padają jej marzenia, a Wokulski znika, wstępuje do klasztoru.Prus pokazał Izabelę Łęcką, arystokratkę, typową przedstawicielkę swej grupy społecznej, obiekt szalonej miłości, być może powód samobójstwa jako postać, której wdzięk i styl są wyuczone, kryją się za nimi wyrafinowanie i przesądy klasowe. Jej zachowanie i kultura to tylko pozory, udawanie, by dobrze się sprzedać. Nie zasługuje ona na miłość, ponieważ nie potrafi jej poznać, docenić, odwzajemnić. Prus przedstawia arystokratki, szczególnie te młode jako ‘marionetki’. Bohaterka „Lalki” bardzo dobrze uzasadnia tą myśl swoją postawą. Sterowana przez pieniądze nie wie czym jest prawdziwe życie, nie pozwala otoczyć siebie jakże pięknym uczuciem jakim jest miłość przez co traci wszystko.