“Cierpienia młodego Wertera autorstwa Johanna Wolfganga Goethego to jeden z najbardziej znanych utworów epoki romantyzmu. W utworze tym przedstawiono losy człowieka zakochanego, także zagubionego oraz poszukującego szczęścia. Moim zdaniem okazuje się słuszne jedno z twierdzeń Mariana Urlesa, które jest przedmiotem moich dzisiejszych rozważań. Aby móc kontynuować rozważania na temat postaci głównego bohatera dzieła Goethego należy najpierw zastanowić się, czym w rzeczywistości jest cierpienie i w jaki sposób wiąże się z miłością? Nie ulega wątpliwości, że trudno jednoznacznie wyjaśnić pojęcie cierpienia. Jednak słuszne jest stwierdzenie, że przejawia się ono w różny sposób. Odczuwamy cierpienie wówczas, gdy doskwiera nam samotność, w momencie utraty ukochanej osoby, bólu fizycznego, w każdej przykrej sytuacji. Można wysnuć wniosek, że miłość jest niezwykle silnym uczuciem, które łączy dwie osoby. Oczywiście jest wiele rodzajów miłości w życiu człowieka. Jednym z nich jest żarliwe uczucie, którym mężczyzna darzy kobietę. Miłość wywołuje uczucie radości i szczęścia, którym chcemy się dzielić z innymi. Stąd można przypuszczać, że człowiek zakochany zawsze będzie uśmiechnięty oraz szczęśliwy. Niestety w rzeczywistości tak nie jest. Miłość powoduje radość, szczęście, ale również i druzgocące cierpienie. Wielu sławnych pisarzy i myślicieli pokusiło się o wypowiedź na temat cierpienia. Fiodor Dostojewski uważał, że szczęścia nie można zrozumieć bez doświadczenia cierpienia. Paulo Coelho był przekonany, że czekanie oraz zapomnienie rodzi ból, lecz niemożność podjęcia decyzji wydaje się być najgorszym cierpieniem. Natomiast Antoine de Saint-Exupéry sądził, że zostaliśmy obdarowani darem kochanie, ale oprócz tego zawsze towarzyszy nam cierpienie. Pitagoras przestrzegał przed zatraceniem się w cierpieniu, które obiera nam wolność. Mając na uwadze powyższe stwierdzenia można sądzić, że cierpienie zawsze towarzyszy życiu człowieka, jest przeciwieństwem szczęśliwej miłości, uczuciem, które jest powodem bólu oraz utraty wolności. Jednak przez doświadczenie cierpienia jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć naszą miłość. Doskonałym przykładem człowieka pogrążonego w miłości, a jednocześnie cierpiącego jest znany wszystkim Werter, który stał się głównym bohaterem utworu autorstwa Goethego “Cierpienia młodego Wertera”. Z listów napisanych przez Wertera dowiadujemy się całej prawdy o jego życiu, uczuciach, o jego potężnego i żarliwej miłości. Werter był przedstawicielem mieszczan. Marzeniem jego matki było, aby jej syn poświęcił się karierze dyplomatycznej. W związku z tym otrzymał on staranne wykształcenie, miał możliwość zaznajomienia się z dziełami Homera oraz tworzenia własnych obrazów. Był człowiekiem, który odczuwał samotność. Jednak cały czas dążył do tego, aby nawiązywać nowe kontakty z innymi ludźmi. W swych poglądach miał wiele do zarzucenia bogaczom, rozumiał biednych (Uważał: “Ludzie wyższego stanu trzymają się zawsze w chłodnym oddaleniu od prostego ludu-jakby sądząc, iż na zbliżeniu się stracą”). Odznaczał się wrażliwością na problemy innych, wykazywał inicjatywę w ich rozwiązywaniu, często poddawał się zmianom nastrojów. Jego zachowanie dowodziło popadaniu w skrajności. Był człowiekiem niezwykle impulsywnym, pełnym energii, nie stronił od tematów kontrowersyjnych (np. dotyczących sprawy samobójstwa). Na co dzień był marzycielem, daleko mu było od postawy realisty, był wyraźnym przeciwieństwem narzeczonego Lotty. W momencie, gdy było mu dane spotkać Lottę odczuwał zauroczenie jej osobą. Wyszły na jaw takie cechy, o których wcześniej nie podejrzewał siebie samego. W zupełności poddał się odczuwanym emocjom, potrafił myśleć cały czas tylko o jednym. Wówczas już było widoczne, że jest osobą nadmiernie skoncentrowaną na własnych odczuciach, wciąż rozmyślającą o sobie, jego uwaga skupiała się przede wszystkim na własnym postępowaniu. W nadmiernym stopniu był skupiony na odczuwanych stanach psychicznych. W momencie, gdy dowiedział się, że Lotta należy już do innego nie przyjął tego do wiadomości. Jednak gdy okazało się, że jego wybranka serca wyszła za mąż za Alberta odczuwał on myśli, które były destrukcyjne, oczywiście z wszystkich sił zazdrościł rywalowi. Sądził, że jego uczucie jest niezwykłe i że nikt nie jest w stanie bardziej kochać niż on. Swoje uczucie wyrażał w słowach: “Czasami nie rozumiem wprost, jak może i śmie kochać ją inny, gdy to ja przecież kocham ją tak wyłącznie, szczerze i bezwzględnie, że nic innego nie znam, nie wiem i nie mam poza nią jedyną”. Był w stanie szczegółowo i godzinami rozpamiętywać każde spotkanie z ukochaną. Okazał się człowiekiem niezwykle sentymentalnym, który często przywiązywał szczególną uwagę do drobnostek. Przedmiotem analizy może stać się psychika Wertera. Postawa głównego bohatera dzieła Goethego jest zgodna z charakterystyczną postawą typowych romantyków, którzy m. in. byli zafascynowani naturą. To natura okazuje się azylem, w którym człowiek może znaleźć schronienie. Początkowy zachwyt Wertera naturą nie zna granic, Werter nie pozostaje obojętny na jej potężną różnorodność. To właśnie w otoczeniu pięknej przyrody jest w stanie rozmyślać. Jednak jego osobisty stosunek wobec przyrody ulega z czasem przeobrażeniu. Werter coraz bardziej zagłębia się w miłość do wybranki serca, jednocześnie staje się człowiekiem nieszczęśliwym, który radykalnie zmienia swoje wyobrażenie o świecie. Widać to w jednym z listów wysłanych późna jesienią. Samo traktowanie natury jest już odmienne, jedną z poważnych jej wad okazuje się niezmienność. Werter dochodzi do wniosku, że natura nie jest w stanie zmienić biegu życia człowieka, w ten sposób nie znaczy nic dla niego, nie ma władzy wpływania na ludzkie samopoczucie oraz przygnębienie. Jednak krytyka natury pojawiał się już wcześniej w jednym z listów sierpniowych, została tam przyrównana do potwora. Porównani to odnajdujemy w słowach: “Niebo i ziemia, i wszystkie twórcze siły otaczają mnie! Nie widzę nic nad wiecznie połykającego, wiecznie przeżuwającego potwora”. Na podstawie tych refleksji można prześledzić jak zmieniały się stany emocjonalne głównego bohatera. W momencie, gdy poznaje Lottę zmienia się całe jego dotychczasowe życie. Jego egzystencję wypełnia żarliwa miłość, która nie zna granic i która nic nie będzie w stanie złamać. Ciągłe rozpamiętywanie i przejmująca świadomość o braku możliwości życia przy boku ukochanej pogłębia to uczucie. Jednak jest ono dalekie od wyobrażenia współczesnej miłości. Nie kojarzy się miłość jedynie z wzięciem ślubu i wspólnym egzystowaniem, ale przede wszystkim oznacza potężne uczucie, które rodzi się na zawsze w duszy człowieka. Choć nie ulega wątpliwości, że taka miłość jest zwykle platoniczna. Werter rozważając o doznaniach ma na uwadze przede wszystkim osobiste odczucia, emocje. To właśnie na tych odczuciach skupia się jego cała egzystencja, bowiem jego duszą zawładnęła postać ukochanej Lotty. Rodząc się miłość do wybranki serce jest trudna do opisania. Nawet po zjawieniu się rzeczywistego narzeczonego Alberta uczucie nie zanika, ale rodzi się wręcz zaskakujący tzw. trójkąt miłosny. Werter nie decyduje się na rywalizację z Albertem, jest nawet skłonny określać go dobrym przyjacielem. Sądzi, że to zacny człowiek, którego trudno nie lubić. Mając na uwadze własne odczucia odwiedza posła. Nie chce niszczyć szczęścia swej wybranki, jednak z drugiej strony nie może patrzyć na jej szczęście w objęciach innego mężczyzny. W tych okolicznościach rozłąka z ukochana jest bolesnym ciosem. W korespondencji do przyjaciół wylewa swoje żale, rozważa o doświadczanym cierpieniu. Okazuje się, że nie cieszą go już nawet ulubione książki nic, bowiem nie ukoi jego zbolałej i cierpiącej duszy. Te nastroje towarzyszą mu w trakcie pisania listy w drugiej połowie sierpnia, który zaadresował do Wilhelma. Wszystko wskazuje na to, że Werter nie chce walczyć z druzgocącym uczuciem, chce go ochronić i rozwinąć. Nie będąc w stanie znieść rozłąki nadal próbuje adorować ukochaną Lottę. Jego żarliwa miłość staje się coraz silniejsza. Jednak rzeczywistość okazuje się dla niego brutalna, odrzucenie przez ukochaną powoduje utratę sensu życia Wertera. W tej sytuacji decyzja popełnienia samobójstwa okazuje się sposobem na pozbycie się niewyobrażalnych trosk i bolesnych doświadczeń. Werter sądzi, że egzystencję ludzką można przyrównać jedynie do snu, a prawdziwa wolność jest możliwa jedynie po dokonaniu samobójstwa. W ten sposób człowiek sam decyduje o zakończeniu własnych udręk i cierpień. Wydaje się, że człowiek ma do wyboru dwie drogi życiowe. Jedną z nich jest ta, gdzie nie ma miejsca na jakiekolwiek emocje, które mogą doprowadzić do realizacji czynów odbiegających od normalności. Jest to droga bezpieczna dla człowieka. We wspomnianej rzeczywistości nie ma miejsca na intensywne życie, uleganie stanom euforii. Druga droga opiera się na chęci poznawania świata, otaczającej natury oraz doświadczaniu niezwykłych emocji. Jednak takie życie wiele od nas wymaga, zdarza się, że może się skończyć przedwczesną śmiercią. Na podstawia analizy postępowania Wertera można sądzić, że wybrał on niebezpieczną drogę życia, pragnął doświadczać wszelkich emocji, swoje dni przezywał niezwykle intensywnie. Rodzi się więc pytanie - Czy Werter był człowiekiem szalonym? Odpowiedź jednak nie wydaje się jednoznaczna, ponieważ każdy z nas może ocenić jego postępowanie indywidualnie. Choć współcześnie wiele osób przyzna rację, że Werter był człowiekiem szalonym, bowiem coraz rzadziej znajdują się ludzie, którzy w sposób podobny Werterowi przeżywają miłość. Natomiast w czasach romantyzmu wzorowano się na postawie Wertera, wielu było takich, którzy hołdowali takiemu postępowaniu. Zachowanie wzorowane na postępowaniu Wertera cechowało się nieporadnością w życiu oraz zbytnim przeżywaniu doznawanych uczuć. Powodowało to uleganie słabości, rodziło zamęt w umysłach ludzi, często doprowadzało do popełnienia samobójstwa, które miało być sposobem na uwolnienie się od doświadczanych cierpień. W związku z tym bezsensowna wydawała się egzystencja pozbawiona doznawania przyjemności. Dla ludzi utożsamiających się z postawą Wertera świat kojarzył się z więzieniem, a otaczająca ich rzeczywistość była źródłem absurdu i wrogości. W takich warunkach życie przytłaczało człowieka, kojarzyło się z łańcuchem nieszczęść i bezsensowną wegetacją. Ludzie nie mogli zrealizować własnych dążeń oraz pragnień, powodowało to ich niechęć do całego świata. Takie rozczarowanie światem było powodem rodzących się depresji, wpływało destrukcyjnie na psychikę ludzką. Jedynym ratunkiem od tej rzeczywistości było odebranie sobie życia. Mając na uwadze powyższe stwierdzenia sądzę, że historia życia Wertera jest swego rodzaju studiom człowieka, który czuł się zagubiony w otaczającym go świecie, poszukiwał swego miejsca w otaczającej go rzeczywistości. Powodem jego wyalienowania niezaprzeczalnie okazała się jego gorąca miłość, którą darzył ukochaną Lottę.