Do ustalenia obrazu społeczeństwa w mojej opinii najlepiej jest się posłużyć tym, gdzie i kiedy Adam Mickiewicz napisał III część Dziadów, co w tym czasie działo się w Polsce oraz tym jakie wydarzenia Mickiewicz wplata do swojego dzieła. Wplótł Zacznijmy więc po kolei, Mickiewicz napisał dziady podczas pobytu w Dreźnie w 1932r, zaraz po klęsce Powstania Listopadowego. Bezpośrednią przyczyną napisania Dziadów było Powstanie Listopadowe, a dokładniej to, że A. Mickiewicz nie wziął w nim udziału. Inni artyści zarzucali mu tchórzostwo a w efekcie wyjazd na emigracje zamiast wzięcia udziału w Powstaniu. Prawda była nieco inna, Mickiewicz chciał wziąć udział w Powstaniu, jednak został zatrzymany na granicy Rosyjsko-Pruskiej. W dziele zostały ukazane dzieje Polski, realia ludzi za czasów Panowania cara Aleksandra I Romanowa. Celem Mickiewicza było przypomnienie Polakom o patriotyzmie, o tym, że należy wierzyć we własny kraj do samego końca, osiągnął to ukazując w książce proces do uzyskania przez Polskę niepodległości. Mimo, że ukazany przez niego obraz był przesiąknięty optymizmem to myślę, że udało mu się dokonać tego co zamierzył, przy okazji tworząc swoje najlepsze dzieło. Scenę VII rozpoczyna opis, dzięki któremu już na początku wiemy o postaciach tej sceny, ukazujących się później. Mamy tu dwie lokalizacje, przy stoliku oraz przy drzwiach, przy stoliku siedzi „śmietanka” towarzyska, dokładniej urzędnicy, literaci, Damy, Generałowie oraz Oficerowie Sztabów, przy drzwiach stoją jedynie młodzi ludzie oraz dwójka Polaków. Te dwa zgrupowanie odróżnia używane przez te nie języki, różnica ta wynika z odmiennych światopoglądów, jedni posiadają „ambicje”, którymi chcą być ponad Polakami, drudzy są dumni ze swojej narodowości oraz tego, że mogą pochwalić się patriotyzmem. Na początku sceny VII, Adolf informuje Niemojewskiego w słowach „[…], u nas gorzej jeszcze, u nas krew się leje!” o tym, że w Warszawie nie jest jeszcze tak źle jak na Litwie. Na końcu natomiast, Wysocki nawołuje młodych, aby nie przeszli na stronę śmietanki towarzyskiej, aby dalej byli patriotyczni wobec własnego narodu i aby nigdy nie stali się obojętni wobec własnego kraju. Towarzystwo zajmujące miejsca przy stoliku nie darzy aprobatą balu, narzeka na brak organizacji, omawia sprawy błahe. Towarzystwo Polskich Patriotów dyskutuje o sądownictwie, o sprawach ważnych dla Państwa Polskiego, to oni mają zapał do stawiania narodu na nogi, w przeciwieństwie do „śmietanki”, która wybrała łatwe życie oraz podporządkowanie się Carowi, wyrażają opinie bardzo pochlebnie Nowosilcowowi, choć mówią jedynie o organizacji przyjęć, i tym, że taka osoba jak on jest potrzebna w Warszawie.

  Hrabia uważa, że jako jedyna liczy się arystokracja, to ona ma prawo do tworzenia nowych swobód, mimo, że formalnie jest poniżej rangi wysoko postawionego urzędnika. Na jego słowa reaguje drugi Hrabia niejako poddając w wątpliwość jego słowa, spowodowane jest to tym, że dopiero od niedawna został „awansowany” na miano Hrabiego. Po tym towarzystwo zaczyna kłótnię polityczną, jednak w całości oddzieloną od spraw narodowych, dzięki temu wiemy, że nie do końca mieli odwagę mówić o polityce. Podczas kłótni stojący przy drzwiach wychodzą zniesmaczeni zachowaniem śmietanki towarzyskiej, a dokładniej tym, że kłócą się o sprawy błahe zamiast o sprawy narodowe Polski. Podsumowując opis tych dwóch grup towarzyskich mógłbym im przypisać takie oto cechy - grupie stojącej przy drzwiach: patriotyzm, poświęcenie, młodość, gotowość do walki, nonkonformizm, prawdomówność; natomiast grupie siedzącej przy stole: marionetkowość, egoizm, kosmopolityzm, obłuda, powierzchowność, zakłamanie, konformizm, oraz tchórzostwo. Więźniowe, w scenie więziennej współczują młodszym więźniom, w szczególności najmłodszemu – 10 latkowi, którego nogi zaczepione były o kajdanki takiej wagi, że iść nie mógł. Zwracają uwagę na nieczułość policmajstra, którego to nie interesowało, ważne jedynie było, że waga się zgadza z tą przypisaną więźniowi. Z dzieła A. Mickiewicza wyłania nam się wielu młodych patriotów, jedynym z nich niewątpliwie jest Wysocki, który wyróżnił się słowami zawartymi pod koniec VII, swój patriotyzm wyraża wiarą w ojczyznę, oraz podnoszeniem na duchu wszystkich, którzy mogą go wyzwolić. Jedną z ważniejszych postaci w „Dziadach” jest Ksiądz Piotr, pełni rolę proroka, przywraca wiarę innych we własny Kraj – Polskę, spełnia wiele dobrych uczynków, między innymi pomaga Pani Rollison w dojściu do widzenia z jej synem. Przez dzieło A. Mickiewicza przewijają się też dwie szczególne postacie epizodyczne: Doktor oraz Pelikan, oboje są przychylni senatorowi oraz Nowosilcowowi. Pelikan miał plany, aby upozorować samobójstwo Ks. Piotra. Adam Mickiewicz w „Dziadach” zawarł wiele wydarzeń dających Polsce szansę na odzyskanie niepodległości, czyniąc to podnosił na duchu społeczeństwo Polskie, które zaczęło wierzyć, że takie wydarzenia rzeczywiście mogą mieć miejsce.