Mickiewicza wywodzą się z okresu romantyzmu. Dzieła te charakteryzują malownicze i wnikliwe opisy przyrody. Natura odgrywa w nich rolę trzecioplanowego bohatera. Odzwierciedla ona często stan emocjonalny bohatera. W swoich utworach poeci skupiają swoją uwagę na wewnętrznych odczuciach i emocjach. Ich poezja przepełniona jest symboliką, daje przykłady postępowań oraz pobudza patriotyzm. W obu dziełach występuje motyw pielgrzyma, który postaram się porównać. “Stepy Akermańskie” rozpoczynają cykl utworów, w którym znajdują się charakterystyczne dla całego zbioru sonetów motywy wędrówki oraz zachwyt nad pięknem przyrody. W utworze występuje liryka bezpośrednia. Pierwsze dwie zwrotki stanowią przedstawienie sięgającego po horyzont stepu. Przypomina ocean ze względu na przestrzeń którą zajmuje oraz kołyszące się na wietrze trawy. Przypominają one fale. Do odbioru prezentowanej rzeczywistości poeta angażuje wszystkie nasze zmysły, głównie wzrok i słuch. Wrażenia zmysłowe potęguje także nagromadzona ilość barw, wywołująca grę świateł oraz ruch, uczucie falowania, drgania. Przyroda budzi zachwyt podmiotu lirycznego, ponieważ pierwszy raz widzi taki krajobraz, ale także potęguje poczucie samotności. Wraz z upływem czasu, zbliża się noc i krajobraz staje się słabo widoczny. Wtedy autor koncentruje całą swoja uwagę na doznaniach słuchowych. W dwóch ostatnich zwrotkach poeta w wymowny sposób opisuje ciszę. Jej intensywność została wydobyta dzięki przywołaniu odgłosów praktycznie nie do usłyszenia np. dźwięk kołyszącego się na trawie motyla. Mrok, niekończąca się przestrzeń oraz ograniczenie doznań zmysłowych jedynie do słuchu skłaniają podmiot liryczny do refleksyjnej zadumy. Pielgrzym odczuwa tęsknotę za krajem ojczystym - Litwą. Podmiot wsłuchuje się w ciszę, próbując usłyszeć głos z Litwy. Po bezowocnych próbach następuje rozczarowanie i rezygnacja. Powrót na ziemie ojczyste okazuje się niemożliwy i pielgrzym musi oddać się dalszej tułaczce po nieznanych ziemiach. Sonet podzielony został na dwie części: opisową i refleksyjną. Niesamowitość przyrody Krymu poeta uzyskał dzięki zastosowaniu metafory oceanu oraz dużej ilości epitetów plastycznych, pozwalających czytelnikowi na wyobrażenie sobie obecnego krajobrazu. “Maluje” w naszej wyobraźni bezkresny, pełen ruchu, przytłaczający obraz stepu. Ekspresję i nagromadzenie uczuć podmiotu lirycznego podkreślają liczne wykrzykniki, np. “Stójmy! - jak cicho!” a także znaki zapytania, np.