Współczesny świat bardzo mocno nacechowany jest znamieniem łamania pierwotnych praw, które przysługują istocie ludzkiej. Na globie ziemskim nie brakuje miejsc, gdzie nie są respektowane prawa dotyczące godności czy życia ludzkiego w ogólności. W niektórych krajach istnieje przekonanie, że wszelki przejaw walki o ochronę praw osoby jest formą nielojalności wobec przyjętego w danym kraju ustroju. W krajach, w których panuje reżim rządów autorytarnych brakuje prześladowań i represji. Nie można zaprzeczyć, że istnieje wiele regulacji (umowy, konwencje) w dziedzinie międzynarodowej ochrony praw człowieka, jednak zdarza się, że polityka wewnętrzna kraju nie współbrzmi z przyjętymi w cywilizowanym świecie normami. Prawa człowieka przysługują każdej osobie ludzkiej, są niezbywalne i nienaruszalne. Wynikają z jego godności i są niezależne od władzy, co więcej nie mogą one być przez nią regulowane. Państwo w założeniach jest instytucją, której głównym zadaniem jest ochrona tych praw. Poszanowanie godności ludzkiej jest fundamentem sprawiedliwości i pokoju na świecie. Spotkać też się można z nieco inną koncepcją, która głosi, że prawa człowieka są relatywne, nazywa się ją prawami obywatela. Zasadniczym dokumentem, ukazującym prawa człowieka jest Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 10 grudnia 1948 roku. Przyjęto również rezolucje, odnoszące się do prawa petycji, spraw mniejszości, rozpowszechniania informacji o Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka jak również do przygotowań projektów przepisów wykonawczych. Częściowo określają prawa człowieka inne dokumenty: Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Ekonomicznych, Socjalnych i Kulturalnych – uchwalone 16 grudnia 1966 roku przez ONZ, a weszły w życie w 1976 roku po ratyfikowaniu przez 35 państw. Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności – uchwalona przez Radę Europy w Rzymie w 1950 roku a obowiązującą od 1953 roku. Polska ratyfikowała te konwencję 1 marca 1993. 20 listopada 1989 roku konwencję Praw Dziecka, która w sposób całościowy określa prawa dziecka i tworzy warunki niezbędnego jego prawidłowego rozwoju. Amnesty International jest organizacją międzynarodową, która zajmuje się przypadkami łamania praw człowieka. Do szerszych kręgów dociera poprzez licznie organizowane kampanie, poprzez informowanie opinii publicznej o przypadkach ewidentnego łamania praw człowieka, wykonywanie badań, dokumentacji i raportów o konkretnych przypadkach. Udziela się też realnej pomocy finansowej i prawnej poszkodowanym osobom. Jednakże to nie jest całe spektrum działań Amnesty International. Działacze tej organizacji -w większości wolontariusze - próbują na wszelkie sposoby powstrzymać naruszanie i łamanie praw człowieka. Podstawową zasadą działania Amnesty International jest solidarność międzynarodowa. Chcąc scharakteryzować zjawisko łamania praw człowieka na świecie należy podkreśli, że wiodącą rolę mają poglądy polityczne, rasa, kultura z jaką identyfikuje się człowiek oraz religia. Każdy przejaw odmienności może spowodować, że ktoś uzna danego człowieka za niegodnego człowieczeństwa. Każdej istocie ludzkiej przysługują: prawa osobiste - prawo do: życia, sprawiedliwego traktowania, decydowania o swoim życiu. Kolejne to prawo do wolność politycznej. Prawa, które służyć mają do ochrony wolności osoby przed ingerencją ze strony państwa: prawo do obywatelstwa, uczestnictwa w życiu publicznym, czynne i bierne prawo wyborcze, wolność zrzeszania się, prawo do zgromadzeń i składania wniosków, petycji, skarg, prawo dostępu do informacji o działaniach władz i osób publicznych oraz prawo równego dostępu do służby publicznej. Dalej, przysługuje człowiekowi prawo do wolności i prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne. Prawa socjalne tzw. prawa pozytywne: prawo do ochrony zdrowia, do edukacji, do pracy i godziwego, adekwatnego wynagrodzenia, które zapewni jednostce i jej rodzinie życie zgodną z godnością ludzką, prawo do pomocy socjalnej (ogólnie). Nie można też pominąć prawa ekonomicznego: do własności i dziedziczenia. Wspomnieć też należy, że człowiek posiada wszelkie prawa, jakie przysługują grupom społecznym, np. prawo narodów do samostanowienia, wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność korzystania z dóbr kultury i ich wytwarzania, do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezawisły sąd, do fachowej obrony w postępowaniu przed organami aparatu państwowego oraz prawo do skargi konstytucyjnej. Kontynent europejski, o którym można powiedzieć, że jest kolebką kultur i narodów nie jest wolny od przypadków łamania praw człowieka szczególnie w zakresie nieposzanowania prawa do życia, do wyznania, dostępu do edukacji itd. Sztandarowym przykładem mogą być tereny byłej Jugosławii. Wojna w Czeczenii jest przykładem naruszenia praw człowieka, to samo w Kosowie, gdzie dzięki wysiłkom międzynarodowym usiłowano zaprowadzić trwały pokój. W wielu krajach europejskich tortury i maltretowanie przez policję - wielokrotnie na tle rasowym - należały do najczęściej obserwowanych form bezprawia wobec człowieka. Pozytywną sprawą było ratyfikowanie II Opcjonalnego Protokołu do Międzynarodowej Konwencji Praw Obywatelskich i Politycznych - dokument odnoszący się do zniesienia kary śmierci - przez Azerbejdżan, Bułgarię, Cypr, Gruzję, Słowację, Turkmenistan i Wielką Brytanią. W Polsce swego czasu znane były przypadki (incydenty) wykroczeń przeciwko prawom człowieka: żołnierze znęcali się nad młodszymi kolegami wykorzystując ich seksualnie, upokarzali na różne sposoby. Przypadki znęcania się nad młodymi żołnierzami, czyli tzw. fala to niestety zjawisko powszechne pewnym okresie w polskiej służbie wojskowej. Znane też były przypadki ataku Romów z powodów rasistowskich. Jeśli idzie o kontynent azjatycki trzeba stwierdzi, że łamanie praw człowieka jest zjawiskiem nagminnym, wręcz stałym. Głównym powodem prześladowań, aresztowań, represji: znęcania się do torturowania włącznie są poglądy polityczne. Przodujące miejsce w tym względzie zajmuje Chińska Republika Ludowa. Łamane jest tam prawo do wolności wypowiedzi, prawo posiadania, prawo do życia. Podstawą aresztowania obywatela może stać się najmniejszy donos. Aresztowanego latami więzi się w zamknięciu bez dowiedzenia mu winy i skazania przez sąd. Kobiety zmuszane są do wykonywania tych samych prac, co mężczyźni. Są bite i torturowane, bardzo częstą praktyką więźniów i strażników są zbiorowe gwałty. Kara śmierci, która w Chinach jest bardzo często orzekana i wykonywana. Trudna sytuacja jest również Nepalu. Od rozpoczęcia przez Komunistyczną Partię Nepalu wojny ludowej w 1996r., często pojawiają się doniesienia o łamaniu praw człowieka poprzez działania policyjne: pozasądowe egzekucje, zniknięcie, tortury, bezpodstawne aresztowań i przetrzymywanie więźniów. Dzieje się to szczególnie w środkowozachodniej części kraju. Kontynent amerykański: Ameryka Południowa i Północna. Mimo tego, że Amerykę postrzega się jako państwo demokratyczne, to jednak zdarzają się przypadki wręcz drastycznego łamania praw człowieka szczególnie w więzieniach, gdzie dochodzi do gwałtów, poniżania i okrucieństw stosowanych, np. na kobietach ciężarnych. Więźniowie mają również bardzo ograniczony dostęp służby zdrowia. Pozbawia się ich godności. Dokonuje tego służba więzienna. Zbrodnicze czyny: gwałty, pobicia, zabójstwa dokonane przez policjantów nie wychodzą na jaw a w procesach sądowych są uniewinniani. Kontrowersje budzi stosowana w USA kara śmierci, która jest naruszeniem jednego z podstawowych praw człowieka - prawa do życia. Również w Meksyku dopuszcza się łamania praw człowieka, prześladowanie Indian: nękanie, nachodzenie w domach, groźby śmierci. Podsumowując można stwierdzi, że zjawisko łamania praw człowieka nie tylko znamionuje państwa słabo rozwinięte i ubogie. Również kraje bogate mające silną pozycję w świecie są naznaczone tym procederem. Należy doda, że postawa obojętności nie zmniejszy wagi tego problemu i nie doprowadzi do jego konstruktywnego rozwiązania. To władze danego państwa mają obowiązek chronić praw swoich obywateli. Powinno to stać się sprawą priorytetową w polityce wewnętrznej państwa. Jestem świadoma, że temat nie został wyczerpany ale myślę, że sprawy poruszone w niniejszej pracy nakreślają tło tematu dotyczącego łamania praw człowieka w świeci.