Istnieje porzekadło, które mówi, że pieniądze nie dają szczęścia. Według mnie jest ono tylko częściowo prawdziwe. Znam ludzi, dla których pieniądze stanowią najwyższą wartość i decydują o ich szczęściu. Celem ich pracy jest zgromadzenie jak największej ilości pieniędzy. Czasem też odnosi się wrażenie, że ludzie, którzy posiadają naprawdę dużo, pragną mieć więcej i więcej. Najpierw stają się oszczędni, później skąpi, aż w końcu chciwi. Wszystko inne przesłonięte jest ich żądzą posiadania pieniędzy. Nie starcza im sił, by poświęcić czas rodzinie. Stają cię pracoholikami, dla których wczasy, spacery, kino czy teatr, to strata czasu.

Jest także druga grupa ludzi, którzy uważają, że uważają, iż to nie pieniądze same w sobie dają szczęście. Ludzie ci potrafią równomiernie rozłożyć czas między pracę a odpoczynek. Większą przyjemność daje im wydawanie pieniędzy niż ich posiadanie.

Według mnie pieniądze, choć nie stanowią najwyższego dobra w ludzkim życiu, bez wątpienia ułatwiają życie człowieka. Nie można za nie kupić rodzinnego szczęścia ani nabyć prawdziwych przyjaciół. Można być biedakiem, którego otacza spore grono przyjaciół i samotnym bogaczem, który nie ma z kim dzielić się swą fortuną. Zdarza się, że gromadzą się wokół nas fałszywi przyjaciele, którzy są przy nas, gdy nam się powodzi, a znikają, kiedy popadamy w tarapaty.

Posiadanie pieniędzy nie zapewni nam ani miłości, ani zdrowia, ani szczęścia. Wobec tego wydaje mi się, że najważniejszą wartością w życiu człowieka jest rodzina, na którą zawsze można liczyć. Pieniądze natomiast to rzecz nabyta, która w czasem jest, a czasem jej nie ma.