Cezary Baryka przychodząc na spotkanie komunistów, które było skierowane na atak, na polskie władze i burżuazję miał już wcześniej wypracowany pogląd na ten temat. Nie lubił komunistów, wiedział co mogą uczynić podczas dokonywania rewolucji.

Cezary na spotkaniu dowiedział się całej prawdy, komuniści chcą nauczyć go wiedzy o Polsce, jednak on w ironiczny sposób ich wyśmiewa. Stwierdza, że to on wie lepiej, co znaczy Polska dla tego narodu, widział jak jego matka umiera z tęsknoty za Polską, gani ich postawę oraz bezmyślność, komuniści pragną jedynie rozlewu krwi w imię idei, która jest słuszna i prawdziwa, ale tylko w teorii. Sposób dokonania zmian w Polsce, przez ludzi, którzy nie mają o niej pojęcia jest z góry skazany na niepowodzenie. Komuniści zamiast pomagać ludziom, którzy tęsknią za ojczyzną, zrobili z ich życia katownię, potrafią tylko bić, znęcać się, to oni kreują właśnie taki obraz Polski. Jednak komuniści odpierają zarzuty Baryki, mówią że bluźni i nie ma racji. Stwierdzają, że nie stać ich na zakup ziemi i danie jej ludziom, którą mogliby wykupić od magnaterii. Cezary nie może pogodzić się z tą bierną postawą. Twierdzi, że ich poglądy są złe. Polsce, a przede wszystkim społeczności, która w tym kraju mieszka trzeba pomóc. Baryka ma już dość widoku brudnych, szarych ulic i żebraków z każdej ze stron. Lud oddał władzę komunistom, żeby im pomogli w cierpieniu oraz pielęgnowali ojczyznę ich przodków, jednak oni niczego takiego nie robią. Wręcz przeciwnie, dręczą jedynie ich i pozostałe narody. Stolicę wolności przemienili w ruinę. Polsce potrzeba nagłych reform, żeby ten kraj i ludzie w nim mieszkający mogli się na nowo odrodzić. Biernie czekają, aż przejmą ją inne narody. Komuniści potrafią jedynie zastraszać, lecz nie mogą zbudować trwałego systemu odnowy Polski. Przekabacają młodzież, aby walczyła po ich stronie, jednak jest to w ostatecznym rachunku walka bezowocna, która przynosi wyłącznie ból oraz cierpienie. Baryka twierdzi, że tylko reformy odbudują ten kraj. Bolszewicy nie chcą jednak podjąć tego ryzyka, są zepsuci i zapatrzeni w siebie, ich idee w starciu z rzeczywistością wypadają blado i walą się w pył. Rzeczy, które miały przynieść ukojenie ludowi i spokój, odnoszą wręcz przeciwny skutek.

„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego to powieść o rewolucji, która uwydatnia jej prawdziwe oblicze. Postawy bohaterów, głównie Baryki pokazują, że komunistyczne formy ucisku i rewolucji, którymi się chlubili, wygasają i są w rzeczywistości okrucieństwem skierowanym przeciw ludzkości, a nie jak to było w założeniu walką o wolność i z przemocą.