“Pożegnanie z Marią” otwiera cykl opowiadań obozowych T. Borowskiego mimo, że napisane zostało później od reszty. Tytuł dzieła, a zarazem całego tomu, można interpretować dwojako. Dosłownie chodzi oczywiście o rozstanie z ukochaną, wymuszone przez brutalną rzeczywistość okupowanej Warszawy. Narzeczona głównego bohatera, a zarazem narratora, nie uniknęła łapanki i została wywieziona do obozu koncentracyjnego. Jej postać ma jednak ukryte znaczenie. W podanym fragmencie para rozmawia ze sobą o poezji. Tadeusz był początkującym poetą, Maria również była bardzo wrażliwa. Mówili też o miłości, którą bohater uważał za miarę wszystkiego, mogącą nadać sens życiu. Przebywając ze swą ukochaną w pokoiku, czuł się odcięty od ciemnego, strasznego świata. Postać Marii jest symbolem wartości takich jak poezja, piękno i miłość. Kiedy na końcu utworu bohater traci ją, jego świat załamuje się. Stwierdza sucho, cynicznie, że jego ukochana została przerobiona na mydło w obozie koncentracyjnym. Ma to wymiar metaforyczny- “pożegnianie z Marią” jest tak naprawdę zapowiedzią utraty dotychczasowego systemu wartości przez Tadeusza na skutek tragicznych przeżyć w lagrach.