W polskim prawie małżeństwo jest definiowane jako trwały, równy związek mężczyzny i kobiety powstały z ich woli w sposób sformalizowany. Jest określony jako swoista dwustronna czynność prawna zbliżona do kategorii umów. Do zawarcia małżeństwa w Polsce dochodzi, kiedy dwie osoby przeciwnej płci i stanu wolnego złożą zgodne oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński. Ważne jest, aby przy tym obecny był kierownik Urzędu Stanu Cywilnego lub ewentualnie duchowny (w przypadku ślubu konkordatowego). Muszą też jednocześnie oświadczyć wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa cywilnego, a kierownik musi sporządzić akt małżeństwa. Osoby chcące zawrzeć małżeństwo muszą mieć ukończone 18 lat , choć dopuszczalna jest możliwość zawarcia małżeństwa w przypadku ważnych powodów np. ciąża. Sąd opiekuńczy może zezwolić kobiecie, która ukończyła 16 lat, jeśli okoliczności wskazują, że będzie to dobre dla zakładanej rodziny. Jednak istnieją przeszkody, które nie pozwalają na zawarcie związku małżeńskiego:  ubezwłasnowolnienie: Nie może zawrzeć małżeństwa osoba ubezwłasnowolniona całkowicie. Całkowitym ubezwłasnowolnieniem jest: choroba psychiczna, niedorozwój umysłowy albo innego rodzaju zaburzenia psychiczne w szczególności pijaństwo lub narkomania.  przesłanka choroby psychicznej: Nie można zawrzeć małżeństwa osoba dotknięta chorobą psychiczną albo niedorozwojem umysłowym. Jeżeli jednak stan zdrowia lub umysłu takiej osoby nie zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego potomstwa i jeżeli osoba ta nie została ubezwłasnowolniona całkowicie, sąd może jej zezwolić na zawarcie małżeństwa.  przeszkoda bigamii: Nie może zawrzeć małżeństwa osoba, która jest w związku małżeńskim. Przeszkoda ta jest naturalna konsekwencją zasady monogamii, która zawiera w sobie zakaz nie tylko drugiego małżeństwa ale i małżeństw dalszych. przeszkoda pokrewieństwa : Nie mogą zawrzeć ze sobą małżeństwa krewni oraz rodzeństwo.Za zakazem tym przemawiają jednoznacznie względy eugeniczne. Samo zawarcie małżeństwa przez te osoby nie stanowi przestępstwa. Przestępstwem jest natomiast obcowanie płciowe między osobami w powyższy sposób spokrewnionymi.  przeszkoda powinowactwa: Nie mogą zawrzeć ze sobą małżeństwa osoby, które są powiązane węzłem łączącym jednego małżonka z krewnymi drugiego małżonka.  przeszkoda przysposobienia: Nie mogą ze sobą zawrzeć małżeństwa przysposabiający i przysposobiony. Przeszkoda przysposobienia obejmuje jedynie osobę przysposobionego i przysposabiającego co w konsekwencji oznacza, ze nie dotyczy przysposobionego i jego krewnych z przysposobienia. Zgodnie z polskim prawem, oboje małżonkowie mają w małżeństwie równe prawa i obowiązki. Poprzez zawarcie związku małżeńskiego zobowiązują się do: wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, wzajemnej wierności, współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli, wspólnego rozstrzygania o istotnych sprawach rodziny. Jeżeli pomiędzy małżonkami brak jest porozumienia, każde z nich może się zwrócić o rozstrzygnięcie sporu do sądu. W każdym małżeństwie są prawa i obowiązki małżonków:

 Obowiązek wspólnego pożycia- polega na duchowej, fizycznej i gospodarczej łączności małżonków. Wspólne pożycie stanowi naturalny cel małżeństwa i warunkuje urzeczywistnienie jego treści. Jego przejawami są wspólne zamieszkanie, wzajemna lojalność małżonków, uwzględnienie słusznych interesów i uczuć drugiej strony, poszanowanie itd.  Obowiązek wzajemnej pomocy- polega nie tylko na pomocy materialnej, lecz również na pomocy moralnej, na wspieraniu poczynań i przezwyciężaniu trudności drugiego małżonka. Obowiązek ten przejawia się szczególnie silnie np. w wypadku choroby małżonka.  Obowiązek wierności- dotyczy obojga małżonków. Małżonek, który dopuszcza się zdrady, łamie swoją przysięgę małżeńską, a doprowadziwszy tym do rozwodu, może zostać uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego.  Współdziałanie dla dobra rodziny- przejawiać się może w przyczynianiu się według sił i możliwości zarobkowych i majątkowych każdego z małżonków do zaspokajania potrzeb rodziny. W szczególności przyczynienie się to może polegać na wspólnym wychowywaniu dzieci oraz na współpracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Prawo polskie dopuszcza także model współdziałania, polegający na tym, że jedno z małżonków zarabia na utrzymanie rodziny, a drugie zajmuje się pracą w gospodarstwie domowym.  Obowiązek wspólnego rozstrzygania spraw rodziny- stanowi, iż istotne sprawy rodziny muszą być przez małżonków rozstrzygane wspólnie. W zwykłych sprawach rodziny może występować osobno każdy ze małżonków, ale wtedy zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich obciążają solidarnie oboje małżonków. Każdy małżonek decyduje o tym, jakie nazwisko będzie nosił po zawarciu związku małżeńskiego. Oświadczenie o tym należy złożyć kierownikowi Urzędu Stanu Cywilnego bezpośrednio po zawarciu małżeństwa lub przed sporządzeniem zaświadczenia. Małżonkowie mogą:nosić wspólne nazwisko, które jest dotychczasowym nazwiskiem jednego z nich,każdy z osobna zachować swoje dotychczasowe nazwisko,połączyć nazwisko współmałżonka ze swoim nazwiskiem (po połączeniu nazwisko konkretnej osoby nie może składać się z więcej niż dwóch członów),jeżeli małżonkowie nie złożyli stosownych oświadczeń co do swojego nazwiska, każdy z nich pozostaje przy nazwisku dotychczasowym. Zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego powinowactwo to stosunek prawno rodzinny łączący jednego małżonka z krewnymi drugiego i trwa mimo ustania małżeństwa. Linię i stopień powinowactwa określa się według linii i stopnia pokrewieństwa. Zgodnie z Kodeksem rodzinnym, powinowactwo w linii prostej jest względną przeszkodą małżeńską. Tak jak w przypadku stopni pokrewieństwa, także i różne stopnie powinowactwa miały niegdyś swoje tradycyjnie ustalone nazwy, jednak we współczesnym języku polskim system nazewnictwa uległ znacznemu uproszczeniu; i tak na przykład:  teść i teściowa oznaczają rodziców współmałżonka (I stopień powinowactwa w linii prostej); szwagier oznacza brata współmałżonka albo męża siostry (II stopień powinowactwa w linii bocznej); szwagierka oznacza siostrę współmałżonka; bratowa oznacza żonę brata. Powinowactwo zachodzi jedynie między małżonkiem a krewnymi drugiego małżonka (np. wobec siostry żony), nie zachodzi natomiast między małżonkiem a powinowatymi drugiego małżonka (np. wobec szwagra żony). W żargonie prawniczym taki rodzaj relacji nazywany jest zimnym powinowactwem, choć nie zachodzi tutaj powinowactwo w rozumieniu przepisów prawa. We współczesnym świecie jest wiele wzmianek i kontrowersyjnych opinii na temat związków transseksualnych. Zgodnie z Konstytucją RP, jak już wiadomo, małżeństwo jest to związek kobiety i mężczyzny. Możliwa jest jednak sytuacja, że dojdzie do zawarcia związku małżeńskiego przez transseksualistę, przed zmianą płci.

Transseksualizm jest jedną z form zaburzonej identyfikacji i roli płciowej, polegającą na niezgodności między psychicznym poczuciem płci a biologiczną budową ciała i tzw. płcią socjalną prawną, np. biologicznie mężczyzna czuje się kobietą, a jego życie psychiczne ze sferą emocjonalną przebiega według schematów i wzorca zachowań żeńskich. W przypadku transseksualizmu oznaczenie płci w akcie urodzenia nie jest wystarczające, ponieważ należy ustalić rzeczywistą płeć nupturienta w chwili zawierania małżeństwa. Transseksualista może więc zawrzeć małżeństwo, ale dopiero po chirurgicznej zmianie płci oraz posiadaniu aktu urodzenia odzwierciedlającego nową płeć, a co za tym idzie zmienione imię i nazwisko. Nie jest możliwe złożenie oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński przez transseksualistę, który dokonał operacji zmiany płci jednak nie zostało to odzwierciedlone w dokumentach a także gdy akt urodzenia został zmieniony a nie doszło jeszcze do zabiegu chirurgicznego. W doktrynie pojawia się wiele głosów przeciwnych małżeństwom transseksualnym. Przedstawiciele nauki prawa wskazują na problem ustalenia macierzyństwa i ojcostwa oraz spełniania funkcji wychowawczych wobec dzieci. Nastaje wiele pytań, czy związek małżeński zawarty przez transseksualistę jest w ogóle ważny. Czytając opinie ludzi na temat transseksualistów przedstawia różne opinie i poglądy. Zgodnie z nimi zmiana płci po zawarciu małżeństwa nie ma wpływu na ważność zawartego związku. Jednak podkreślają, że konstytucyjny zapis, że małżeństwo jest związkiem kobiety i mężczyzny, odnosi się do całego trwania związku, a nie tylko do momentu jego zawarcia. Skutkiem tego powinno być ustanie małżeństwa transseksualisty, z chwilą chirurgicznej zmiany płci i potwierdzenia tego w dokumentach stanu cywilnego, gdyż jego trwanie jest niekonstytucyjne. Także ze względów społecznych ważne aby nie było możliwości powstania sytuacji, w której po wykonaniu zabiegu zmiany płci jednego z małżonków oboje małżonkowie mieliby jednakową płeć. Jednak ustanie małżeństwa z powodu zmiany płci jednego z małżonków nie jest możliwe. Może ono trwać nadal, chyba że zostanie rozwiązane przez rozwód, bowiem transseksualizm może być podstawą do orzeczenia separacji lub rozwodu. Ze względu na coraz większe znaczenie problemu, oraz fakt, że nie istnieją skuteczne metody leczenia zaburzeń identyfikacji płciowej, konieczne jest podjęcie prac legislacyjnych nad regulacją kwestii związanych z prawnymi aspektami małżeństw transseksualistów. Coraz częściej słyszymy bądź nawet sami przyczyniamy się do praktykowania tzw. małżeństwa mieszanego. Ale chyba tak do końca nie w pełni wiemy z czym ono się wiąże. Małżeństwo mieszane to związek dwóch osób ochrzczonych, jedna w kościele katolickim, druga zaś należy do Kościoła lub wspólnoty kościelnej nie mającej pełnej łączności z Kościołem katolickim. Przepisom regulującym ważność małżeństwa mieszanego podporządkowane są też przypadki: małżeństwa z osobą nieochrzczoną oraz małżeństwa z apostatą (osoba, która wystąpiła z kościoła katolickiego). Na samym wstępie warto zauważyć, że każda religia ostrzega narzeczonych przed zawarciem związku mieszanego. Nie można wydać zgody na ślub mieszany bez spełnienia trzech warunków:  1. Strona katolicka oświadcza, że jest gotowa odsunąć od siebie niebezpieczeństwo utraty wiary, jak również złożyć szczere przyrzeczenie, że uczyni wszystko, co w jej mocy, aby wszystkie dzieci zostały ochrzczone i wychowane w Kościele katolickim.  2. Strona niekatolicka powinna być powiadomiona w odpowiednim czasie o składanych przyrzeczeniach strony katolickiej, tak aby rzeczywiście była świadoma treści przyrzeczenia i obowiązku strony katolickiej.  3. Obie strony powinny być pouczone o celach oraz istotnych przymiotach małżeństwa, których nie może wykluczać żadna ze stron. Obecnie do przyrzeczeń zobowiązana jest tylko strona katolicka, druga zaś tylko przyjmuje je do wiadomości. Osoby, które odstąpiły od wiary katolickiej również muszą spełnić trzy warunki zapisane w kanonie, a ponadto złożyć przyrzeczenie. Osoba odłączona od kościoła dodatkowo zobowiązuje się, że nie będzie utrudniać stronie katolickiej wykonywania praktyk religijnych, ani nie będzie odwodziła jej od wiary. Przed zawarciem takiego związku narzeczeni muszą wykonać szereg ważnych zadań, które w końcu po zakończeniu dopuszczą ich do zawarcia aktu małżeństwa. Narzeczeni powinni razem przyjść do kancelarii parafialnej aby ustalić, czy nie ma przeciwwskazań do zawarcia związku. Strona katolicka przedstawia wtedy świadectwa chrztu i bierzmowania, oraz brak przeszkód do zawarcia małżeństwa. Strona niekatolicka zaś musi przedstawić świadectwo z kościoła, do którego należy odnośnie wyznawanej wiary. Obie strony muszą też przedstawić dokumenty z Urzędu Stanu Cywilnego. Są to: skrócone odpisy aktów urodzenia obojga narzeczonych oraz zaświadczenie informujące o braku jakichkolwiek przeszkód na zawarcie związku małżeńskiego. Samo zezwolenie na zawarcie małżeństwa mieszanego wydaje ordynariusz miejsca, zwraca się do niego duszpasterz załatwiający formalności przedślubne. Wszystkie te procedury wydają się niby bardzo łatwe, ale w rzeczywistym stanie rzeczy czasami bardzo trudno jest wszystkie wykonać i doprowadzić wszystko do stanu oczekiwanego. W niektórych krajach świata małżeństwo jest rzeczą nadmiernie ważną. Ceremonie zaślubin wyglądają czasami jak sceny z bajek, jednak chyba warto spojrzeć obiektywnie i się zastanowić czy to nie jest, aby tylko cudze wyobrażenie i ładny obrazek. Przybliżmy przykład małżeństwa w islamie. Islam, w przeciwieństwie do innych religii, mocno popiera małżeństwo. Nie ma w islamie miejsca dla celibatu, jak to się dzieje na przykład w Kościele Rzymsko-Katolickim, gdzie księża, zakonnice żyją w celibacie. Małżeństwo jest obowiązkiem religijnym i stanowi zarówno silne zabezpieczanie moralności, jak i stanowi konieczność społeczną.
Islam nie uzależnia siły wiary od celibatu. Akt małżeństwa stanowi ujście dla potrzeb seksualnych i regulując je, chroni człowieka przed niewolą jego popędów. Małżeństwo jest powinnością społeczną, gdyż poprzez ten akt, powstają rodziny, które są podstawową komórką społeczną. Małżeństwo jest jedyną zalegalizowaną formą dopuszczającą intymność pomiędzy mężczyzną a kobietą. Podstawowym celem małżeństwa jest to, iż osoby różnych płci dostarczają sobie nawzajem towarzystwa, miłości, wydają na świat potomstwo i żyją w pokoju i spokoju według nakazów Allaha. Małżeństwo służy gratyfikacji emocjonalno- seksualnej oraz zredukowaniu napięć. Jest także formą czci, ponieważ jest posłuszeństwem wobec Allaha i jego Wysłannika – tzn. małżeństwo jest postrzegane jako jedyna możliwa droga do seksualnego zjednoczenia. Ktoś mógłby wybrać życie w grzechu, a więc poprzez wybór ścieżki małżeństwa potwierdza swe posłuszeństwo wobec Allaha. Małżeństwo jest uroczystym przymierzem. W związek małżeński powinno wchodzić się z absolutnym na nie przyzwoleniem i pełnią wiedzy, co pociąga za sobą małżeństwo. Osoba wchodząca w związek małżeński musi być na tyle dojrzała, by rozumieć wymagania małżeństwa, tak by to małżeńskie przymierze było trwałe. Aby małżeństwo było ważne, należy spełnić następujące warunki: .zgoda obu stron, podarunek czyli wiano od pana młodego dla panny młodej, dwóch świadków płci męskiej, małżeństwo powinno być upublicznione, nigdy nie powinno być trzymane w sekrecie, gdyż pociąga to za sobą podejrzenia i kłopoty wewnątrz społeczności. Zgodnie z opinią małżeństwo jest zalecane, jednakże w szczególnych przypadkach staje się obowiązkowe. Ogólna opinia mówi, że jeżeli jakaś osoba płci męskiej lub żeńskiej obawia się, że jeśli nie wejdzie w związek małżeński, może dopuścić się aktu cudzołóstwa, wówczas małżeństwo staje się obowiązkowe. Jeśli jakaś osoba ma silny popęd seksualny, to małżeństwo też jest w przypadku takiej osoby obowiązkowe. Małżeństwo nie powinno być opóźniane lub anulowane szczególnie jeśli ktoś ma ku temu możliwości. Jednakże nie powinien wchodzić w związek małżeński człowiek, który nie posiada środków na utrzymanie żony i przyszłej rodziny lub nie odczuwa popędu seksualnego, lub jeśli nie lubi dzieci, lub jeśli czuje, iż małżeństwo poważnie zaszkodzi jej/jego religijnym powinnościom. Wybór partnera powinien być skierowany na tego najbardziej pobożnego. Jest nieuzasadnionym, by związać węzłem małżeńskim dwoje ludzi i oczekiwać, iż będą tworzyć intymny i odpowiedzialny związek, podczas gdy nic o sobie nie wiedzą. Parze wolno spoglądać na siebie krytycznym okiem, ale nie pożądliwym. Zasada ta nie przeczy wersetowi Koranu, który mówi, iż wierzący mężczyzna i kobieta powinni spuszczać wzrok. Jednakże para nie może przebywać sama w zamkniętym pomieszczeniu. Są dwie metody aranżowania małżeństwa; dozwolona i zakazana:  można aranżować małżeństwo poprzez sugestie i rekomendacje, jeśli obie strony zgadzają się na to.  zakazana forma aranżowania małżeństwa to taka, w której rodzice wybierają przyszłego małżonka i zmuszają parę, nie dając jej możliwości wyboru. Jednym z warunków, czyniących małżeństwo ważnym, jest zgoda obu stron. Małżeństwo z definicji jest dobrowolnym zjednoczeniem dwojga ludzi. Wybór partnera przez muzułmankę-dziewicę podlega zgodzie jej ojca lub opiekuna. Służy to trosce o jej interesy i dobry byt. W islamie istnieją prawa i obowiązki, które muszą przestrzegać małżonkowie. Mąż odpowiedzialny jest za utrzymanie żony. Prawo to jest ustanowione przez Koran i sunnę. Niezależnie czy żona jest muzułmanką, nie-muzułmanką, bogatą, biedną, zdrową czy chorą. Obowiązkiem męża, jako jest dźwiganie odpowiedzialności za rodzinę we wspaniałomyślny sposób, tak by żona czuła się w pełni bezpieczna i mogła wypełniać swoje obowiązki z oddaniem. Żonie przysługuje prawo do mieszkania, ubrania, jedzenia i ogólnej opieki, takiej jak lekarstwa, opłaty za leczenie itp. Mąż musi zapewnić żonie miejsce do życia tam, gdzie sam przebywa, na poziomie takim na jaki go stać. Miejsce zamieszkania musi zapewnić żonie prywatność, komfort i niezależność. Jeśli przywykła ona do pokojówki lub nie jest w stanie sama wykonywać swych obowiązków domowych, wówczas obowiązkiem męża jest zapewnienie jej pomocy domowej, jeśli go na to stać. Żonie przysługuje prawo do otrzymania podarunku stanowiącego jedynie jej wyłączną własność. Może być on wręczony od razu lub możne zostać opóźniany – zależnie od umowy między małżonkami. Małżeństwo jest nieważne bez wiana. Wiano nie musi stanowić pieniędzy czy złota. Może być czymś niematerialnym, jak np. - uczenie małżonki czytania Koranu. Wiano jest darem pana młodego dla panny młodej. Jest to islamskie prawo, które nie wymaga, aby rodzice panny młodej płacili jej przyszłemu mężowi za pojęcie ich córki za żonę lub aby rodzina panny młodej wyposażała ją we wiano. Mąż jest zobowiązany poprzez prawo Allaha traktować swą żonę sprawiedliwie, z szacunkiem do jej uczuć, łagodnie, musi okazywać jej życzliwość i troskę, szczególnie gdy ma jeszcze inną żonę. Jednym z głównych obowiązków żony jest przyczyniać się do sukcesu i błogości małżeństwa. Musi ona dbać o komfort i dobre samopoczucie męża. Żona musi być wierna, godna zaufania i uczciwa, nie wolno jej oszukiwać męża. Nie wolno jej pozwolić, by ktokolwiek miał dostęp do tego, co jest wyłącznością jej męża; intymności seksualnej. Nie wolno jej przyjmować obcych mężczyzn w ich domu, bez wiedzy i zgody męża. Nie powinna przebywać sama z obcym mężczyzną. Nie powinna przyjmować prezentów od innego mężczyzny, bez zgody jej męża. Ma to zapobiec zazdrości, podejrzeniom i plotkom. Żona jest powierniczką mienia męża nie może dysponować jego mieniem, bez jego zgody. Żona powinna dbać o swoją atrakcyjność, powinna być czuła na zaloty męża. Nie wolno żonie odmawiać mężowi pożycia, gdyż może przyczynić się to do małżeńskich problemów, a nawet sprowokować męża do cudzołóstwa. Mąż oczywiście nie może domagać się współżycia niezależnie od stanu żony. Musi on brać pod uwagę jej zdrowie, samopoczucie i okazywać jej delikatność.

Celem posłuszeństwa w małżeństwie jest utrzymanie życia rodziny w najlepszej kondycji, jaka tylko jest możliwa. Mąż został obdarzony prawem do bycia poważanym, ponieważ jest on liderem rodziny, a nie dlatego, iż jest silniejszy. Jeśli lider nie jest poważany, jego przywództwo będzie nieważne . Posłuszeństwo nie oznacza ślepego posłuszeństwa; są dwa warunki: a) jest wymagane, gdy to o co prosi żona nie należy do kategorii czynów dozwolonych; b) odnosi się tylko do rzeczy, które mieszczą się w zakresie praw męża. Warto było by poruszyć jeszcze jeden aspekt. A mianowicie, małżeństwo w krajach afrykańskich. Rdzenni mieszkańcy Afryki na pozór, ale tak samo jak inni ludzie, też zawierają małżeństwa. Plemię Ngoni zamieszkuje część obecnych terenów Republiki Południowej Afryki, Zambii, Malawi i Tanzanii. Ngoni wyróżniają się walecznością i kulturą religijną. Ciekawe jest ich podejście do spraw życia małżeńskiego i rodzinnego. Młodzieniec, po osiągnięciu wieku właściwego do zawarcia związku małżeńskiego (20-35 lat), szuka dziewczyny w stosownym wieku (14-33 lata). Po zawarciu znajomości i wyznaniu sobie miłości oboje informują o tym godnych zaufania i szacunku krewnych i proszą, aby rozpoczęli oni procedurę prowadzącą do zawarcia związku małżeńskiego. Mężczyzna mówi o swych małżeńskich planach dziadkowi ze strony ojca, który ma z kolei poinformować swego syna o zamiarach wnuka. Nie godzi się bowiem informować wprost swego ojca o takich planach. Po wyrażeniu zgody przez dziewczynę i jej rodzinę -jej dziadków i ojca, ojciec narzeczonego wybiera z kolei ze swej rodziny drużbę, który przejmuje odpowiedzialność za przeprowadzenie tzw. rozmów z rodziną dziewczyny. Przed ich rozpoczęciem umieszcza na małym, przykrytym talerzu pewną sumę pieniędzy i przekazuje ją rodzicom dziewczyny. Przyjęcie daru oznacza gotowość do rozmów o małżeństwie dziewczyny. Drużbę zaprasza się na ściśle określony dzień po odpowiedź. Kiedy przychodzi, rodzice dziewczyny pytają ją w jego obecności, czy zna prośbę, z którą przybył. Zaprzeczenie oznacza zerwanie negocjacji małżeńskich. Potwierdzenie natomiast uznaje się za początek zaręczyn, których znakiem jest dar zaręczynowy. Następnie narzeczony zobowiązany jest do ofiarowania prezentu matce dziewczyny, jako znaku wdzięczności za przekazanie jej życia. Kolejną zapłatę w procesie zawierania małżeństwa stanowi dar wyrażający szacunek dla całej rodziny, która wychowała dziewczynę. Teraz ojciec narzeczonego zobowiązany jest do przekazania dziewczynie krowy, by można było urządzić uroczystość zaręczynową dla starszych wioski. Podstawą posagu należnego ojcu dziewczyny są zwykle krowy. Ich liczba uzależniona jest od stanu majątkowego rodziny. Królewskie rody płacą za dziewczynę piętnaście lub więcej krów.. Jeżeli dziewczyna jest już w ciąży przed zorganizowaniem uroczystości weselnej, mężczyzna musi zapłacić umowną karę jeszcze przed rozpoczęciem procesu zawarcia małżeństwa. Wielką uroczystość ślubną organizują obydwie rodziny razem a jej datę ustalają dziadkowie narzeczonego. Uroczystość odbywa się w wiosce narzeczonego. Przed jej rozpoczęciem starsze kobiety pouczają dziewczynę o jej przyszłych obowiązkach małżeńskich i o sposobach zachowania się w nowym domu Rano w dniu ślubu starsze kobiety układają włosy panny młodej w uroczyste sploty i ubierają ją w przygotowane nowe skóry, przyozdabiając dodatkowo pęcherzami kozy i krowy, przywiązanymi do łokci. Tak przygotowana panna młoda idzie razem z krewnymi na uroczyste spotkanie z rodziną pana młodego. W drodze śpiewają swe rodowe pieśni. Orszak zatrzymuje się przed wioską pana młodego. Jej granicę przekracza najpierw młody mężczyzna, prowadzący wołu. Jego wejściu do wioski towarzyszą radosne pieśni i tańce. Wszystkich gości wita w imieniu wioski pana młodego starsza wiekiem kobieta. Panny młodej jednak wśród nich jeszcze nie ma. Czeka na specjalne zaproszenie, które kierują do niej inne starsze kobiety z wioski. Ona jednak zatrzymuje się co kilka kroków i za każdym razem otrzymuje drobny podarunek, zachęcający ją do drogi. Następnego dnia rano przywódca wioski delikatnie dotyka w czasie tańca włócznią pana młodego ciała panny młodej. Oznacza to przyjęcie do grona kobiet wioski. W tym momencie orszak zaczyna głośno płakać, aby wyrazić rodzącą się już tęsknotę za dziewczyną, która odeszła z ich wioski. Korowód taneczny odprowadza pannę młodą do domu pana młodego i tu ją pozostawia. Tę noc młodzi mają prawo spędzić razem. Jeżeli będzie ona miła i małżeństwo zostanie dopełnione, młoda żona rozpocznie śpiewy wychwalające jej męża i jego ojca. Po tym śpiewie nastąpi chwila ciszy i w tym czasie żona pierwszy raz usługuje swemu mężowi, obmywając jego ręce, usta i oczy na znak podziękowania za pierwszą noc. Dwa dni po odejściu orszaku ślubnego krewni męża udzielają młodej żonie pierwszych rad, namaszczają jej ciało oliwą, ubierają w nowe skóry i zakładają jej sznur ozdobnych paciorków na biodra. Ten sznur będzie zobowiązana zdejmować każdego miesiąca, kiedy nadejdą kobiece dolegliwości. W tym czasie nie będzie jej wolno dodawać soli do potraw przygotowywanych dla męża. Przez kolejne czterdzieści dni nowa żona pozostaje pod baczną obserwacją. Je niewiele i tylko jedzenie przygotowywane przez teściową. Wolno jej rozmawiać wyłącznie z tymi, którzy przyniosą jej jakiś dar Pomaga teściowej zbierać i nosić drzewo na opał i układa je w miejscu wyznaczonym przez starszych. Ostatnią ceremonią ślubną jest wręczenie młodej żonie kilku kuchennych naczyń oraz pozwolenie na pierwsze samodzielne rozpalenie ognia i przygotowanie posiłku dla męża. Tę czynność wykonuje z wielką radością. Zaraz po niej, młoda żona biegnie do rodzinnej wioski, by powiedzieć, że została zaakceptowana przez rodzinę męża. Usłyszawszy to rodzina przygotowuje jedzenie i niesie je do wioski męża jako wyraz swego zadowolenia. Kilka lat później mężczyzna powinien spłacić swojemu teściowi następną ratę posagu, Ta opłata daje mu prawo własności do dzieci. Zwykle ofiarowuje się jedną krowę za urodzenie każdego dziecka i byka za urodzenie wszystkich dzieci. Jeżeli kobieta nie może mieć dzieci, nie spłaca się tej ostatniej raty posagu. Mężczyzna może zatrzymać niepłodną żonę u siebie, choć zdarza się to rzadko. Najczęściej bierze drugą żonę z tej samej rodziny, ale nie płaci już posagu teściom. W kulturze plemiennej Ngoni małżeństwo jest wieloletnim procesem zawierania przymierza między rodzinami. Jego pomyślnością są zainteresowane obydwie rodziny. W afrykańskim buszu nie spotyka się żadnych świadczeń państwa na rzecz rodziny w formie ubezpieczeń zdrowotnych czy renty