„Cierpienia młodego Wertera” Johanna Wolfganga Goethegoto powieść,która powstała w romantyzmie. Jest to powieść epistolarna, napisana w formie zbioru listów. Listy te zostały napisane przez głównego bohatera. Ich adresatami są Wilhelm, Lotta i Albert. Poeci,tworzący w epoce romantyzmu i preromantyzmu, często sięgali do motywów samotności, ogromnej wrażliwości, wielkiej indywidualności. Utwór ten przedstawia portret człowieka który kieruje się w życiu emocjami, sercem. Jest to typowy bohater romantyczny. Werter był młodzieńcem bardzo wrażliwym, o niespokojnym sercu. W jego przypadku wyostrzona wrażliwość łączyła się niemal z egocentryzmem. Werter był wielkim indywidualistą, o czym świadczy sam fakt że jako jedyny bohater powieści jest nazywany z nazwiska, nie z imienia. Bohatera cieszy kontakt z naturą, dziećmi, prostymi ludźmi, ale mimo znajomości z okolicznymi mieszkańcami, Werter najlepiej czuje się sam ze sobą. Ważną cechą jego charakteru jest niemożność jakiegokolwiek przeciwdziałania złu świata. Bohater widzi zło, nie akceptuje stosunków międzyludzkich i układów nimi rządzących, ale nie robi nic, by ten stan rzeczy zmienić. W gruncie rzeczy, jest całkowicie bierny wobec sytuacji przed jakimi staje, nie działa, ale pozwala nieść losowi. Jak przystało na bohatera romantycznego, mężczyzna jest nieszczęśliwie zakochany. Jego wybranką jest Lotta, która jest narzeczoną, a później żoną Alberta. Dominującą cechą Wertera jest wrażliwość. Najlepiej opisuje to fragment, w którym bohater dowiaduje się o morderstwie parobka. Mimo tego, że sprawca nie został jeszcze zatrzymany, Werter wiedział kto nim jest. Natychmiast jednak postanowił, że musi się udać do Wahlheim, aby się upewnić. Po drodze ożyły w nim wspomnienia, wówczas był już pewien, że osoba która dopuściła się tego czynu jest człowiek, z którym nieraz rozmawiał a także bardzo go lubił. Ciało zamordowanego parobka znajdowało się w gospodzie. Wertera ogarnęło przerażenie, że w miejscu w którym zazwyczaj bawiły się dzieci obecnie znajdowała się krew. Miłość i wierność, które są najważniejszymi uczuciami człowieka zamieniły się w cierpienie i morderstwo. Gdy Werter zbliżał się do gospody, w dali ujrzał, że zbrojni prowadzą mordercę. W tamtej chwili nasz bohater pozbył się wszelkich wątpliwości. Mordercą był parobek, który kochał się w wdowie. Kierowała nim zazdrość i rozpacz. Werter zbliżając się do więźnia nazwał go nieszczęsnym. Ten zaś był spokojny i pewny tego, że wdowa którą kocha nie wyjdzie za nikogo ani nikt jej nie dostanie. To wydarzenie wywarło w Werterze zmianę. Przestał być smutny, zniechęcony i zrezygnowany. Zaczął współczuć parobkowi, a nawet chciał mu pomóc. Wczuł się w jego nieszczęście i uznał go za niewinnego. Był pewien, że uda mu się go uratować, argumentując jego zachowanie w sposób, że jego czym w imię tak pięknego uczucia nie zasługuje na karę. Werter był wielce podekscytowany, od razu udał się na leśniczówkę i ledwo powstrzymał się od tego, by po drodze nie wygłosić swej mowy. Gdy wszedł do pokoju ujrzał tam Alberta. Werter był zmieszany, ale szybko się opanował i zaczął przekonywać komisarza. Mimo tego, że Werter z wielkim zapałem przytaczał wszelkie argumenty jakich można użyć na obronę drugiej osoby, komisarz był niewzruszony, a nawet nie pozwolił mu skończyć jego wywodu. Wytłumaczył Werterowi, że musi przestrzegać prawa, bez którego znikło by bezpieczeństwo w państwie. Werter jeszcze długo się nie poddawał, wymyślał co raz to nowe argumenty i sposoby aby parobek mógł dalej cieszyć się wolnością. Po chwili do rozmowy wmieszał się Albert, który stanął po stronie komisarza. Przegłosowany i załamany Werter ruszył w drogę powrotną do domu. Słowa wypowiedziane przez komisarza: „Nie, nie można go uratować” boleśnie utkwiły w pamięci Wertera. Bohater swój ból przelewa na papier. Wśród jego notatek odnajdujemy: „Nieszczęsny, nie nie można cię uratować! Widzę dobrze, że nic nas obu uratować nie może!” Przez te słowa widzimy, że Werter utożsamia się z parobkiem i rozumie jego czyn.Słowa te oddają przerażenie Wertera który uświadomił sobie,że uczucie do Lotty go zgubi. Podświadomie jednak czuje,że śmierć z miłości jest najszlachetniejsza, piękna. Wertera nic nie może uratować, jego nieszczęśliwa i niespełniona miłość doprowadza go do samobójstwa. Przypominając sobie słowa Alberta w rozmowie z komisarzem Wertera napełnia wstręt. Dopatruje się w nich podtekstów skierowanych do własnej osoby. Werter dochodzi do wniosku że oni obaj mieli rację, jednak nie może tego przyznać, ponieważ musiał by zaprzeczyć samemu sobie. Z zapisków Wertera jasno wynika że nie lubi on Alberta. Mimo tego, że jest on dobrym i uczciwym człowiekiem, Werter nie może być dla niego sprawiedliwy.Analizując fragment Wertera, trudno nie wspomnieć o pojęciach takich jak ‘‘weltschmerz’’ czyli ból istnienia, oraz o werteryzmie. Główny bohater powieść Goethego cierpiał na ból istnienia, co znaczy że odczuwał poczucie bezcelowości i bezsensu życia. Odczuwał przejmujący smutek i melancholię, nie był w stanie sprostać życiu w społeczeństwie i dostosować się do reguł w nim panujących, nie zgadzał się na istniejące normy obyczajowo-moralne. Taki stan zwykle doprowadzał do samobójstwa. Bohatera werterycznego cechowała nadmierna uczuciowość, skłonność do marzeń i egzaltacji, a także tendencja do poetyzacji rzeczywistości. Bohater buntował się wobec obowiązujących zasad i norm społeczno-obyczajowych oraz odczuwał bezsens życia. Werteryzm wywarł ogromny wpływ na całą obyczajowość romantyzmu oraz literaturę tego okresu. Werter to postać niezwykle impulsywna, często poddawał się zmianom nastroju, cechowało go popadanie w skrajności. Był wrażliwy na problemy innych. Cechowała go samotność. Od jego imienia powstała nazwa – bohater werteryczny. Według światopoglądu Wertera każdy skazany jest na cierpienie i smutek, wszyscy skazani są na samych siebie, wszystkie kontakty z innymi ludźmi kończą się niepowodzeniem.