Prometeusz (grec. przewidujący) jest to tytan, syn Japeta i Temidy. Wykradł niebu ogień i dał ludziom, ulepił człowieka z gliny i łez a duszę dał mu z ognia niebieskiego. Prometeusz cierpiał z powodu miłości do ludzi i okazanej im dobroci. Kara, która spotkała Prometeusza jest niesłuszna, ponieważ kierował się on miłością do ludzkości. Dzieło malarza Gustave’a Moreau, nawiązuje do mitu właśnie o nim. Na obrazie namalowany jest Prometeusz jako mężczyzna przykuty do skały, któremu sęp wyjada wątrobę, która codziennie odrasta. Zeus ukarał tytana za nieposłuszeństwo, ale też za oszukanie najważniejszego z bogów. Prometeusz upokorzył Zeusa, udowodnił, że potrafi być od niego sprytniejszy, ale też pokazał swoją wyższość . Tego najważniejszy z bogów znieść nie mógł, skazał Prometeusza na okrutna karę. Na obrazie Gustave’a Moreau, Prometeusz wydaje się nieobecny, spokój na jego twarzy ukazuje cierpienie tytana. Wydaje się, że Prometeusz nie odczuwa bólu, myślami błądzi daleko, w oderwaniu od cierpienia zadawanego przez sępa. Tytan jest z całą pewnością najważniejszą postacią na obrazie, znajduje się w centralnej części dzieła. Jego postać została namalowana za pomocą ciepłych barw, co może symbolizować dobro, na tle ciemnego i mrocznego zła, które zgotował tytanowi Zeus. Ludzie nie umieją się poświęcać. Ten problem jest bardzo powszechny i wielu podejmuje rozmyślania na ten temat. Mit o Prometeuszu jest przykładem pięknej i bohaterskiej postawy. Prometeusz był odważnym i mądrym tytanem. Niestety, jego szlachetne i dobre działania sprowadziły na ludzi nieszczęście. Za ofiarowanie ognia ukarano go. Prometeusz jest najlepszym przykładem na to, że poświęcenie jest czymś pięknym, jednakże bywa też bolesnym. W postawie Prometeusza można zauważyć bunt przeciw dziwnej hierarchi świata. Nie mógł pojąć tego, że rządzący mogli korzystać z ognia, a poddani nie mieli do tego prawa. Odważny tytan zapragnął zmiany dla dobra wszystkich ludzi. “Stary Prometeusz” Zbigniewa Herberta można zinterpretować jako dalszy ciąg mitologicznej opowieści. Przedstawiona jest straość Prometeusza. W podanym fragmencie ukazana jest próba znalezienia miejsca dla Prometeusza w historii. Boheter rozmyśla i jednocześnie szuka sensu swojego życia. Można zobaczyć pozorne ustabilizowanie życia, pogodzenie się z losem i z przebiegiem zdarzeń. Zauważa, że tytan nie pogodził się jednak z tym stwierdzeniem. Uległ zmianie sposób wyrażania buntu. Przedtem, odważnie dokonywał swoich działań. Teraz cicho, ironicznicznie śmieje się.Dzięki temu Prometeusz czuje się zwycięzcą mimo że poniósł klęskę. Dowodem potwierdzajcym jego przgraną są elementy obecne w micie: ogień, który był niezbędny do życia. Działanie Prometeusza, jego poświęcenie jest wielką tragedią. Starał się, aby ludziom żyło się lepiej, a okazało się, że ludzie są w stanie zniszczyć swoją postawą tak piękne cele. Reasumując kara która spotkała Prometeusza jest niesłuszna. Cierpienie czy poświęcenie się innym, można różnie interpretować. Jedni popierają ową postawę, inni są jej przeciwni. Mit ukazuje tą postawę, która przyniosła pozytywny efekt, powstanie ludzkości. Zbigniew Herbert cierpienie za ogół traktuje ironicznie, ale życzliwie. Ta postawa jest piękna i dobra, ale trzeba stosować ją z umiarem. Wszyscy dobrze wiemy, że uczynki, które miały pomóc mogą zaszkodzić i dzieje się to wbrew naszej woli.