Kobieta odrzucona jest Justyna Bogutówna bohaterka Granicy Z. Nałkowskiej. Jest córka Karolina Bogutówny wdowy pracującej jako kucharka we dworach. Jest nieślubnym dzieckiem, owocem romansu matki z bogatym paniczem. W chwili rozpoczęcie powieści ma dziewiętnaście lat. “Jest Bardzo ładna , ma jasna skórę , proste, jasne włosy, obcięte równo jak u chłopczyka i zabawną górna wargę w środku podciągnięta przez krótki nosek. Jej zęby , nierówne i białe, obnażały się bez uśmiechu prawie -przy każdym słowie. I były mokre. Jej subtelna uroda wzbudzała zachwyt i zainteresowanie”. Dzięki zabawom z hrabianką Tczewską nabyła w dzieciństwie ogłady towarzyskiej. Gorące uczucie, które połączyło ja z Zenonem Ziembiewiczem doprowadziło do tragicznego finału. Zenon Ziembiewicz to inteligent, który zrobił karierę dzięki cudzemu poparciu. przez całe swoje życie zmagał się z problemem boleborzańskim. Był synem rządcy folwarku, nauki pobierał w mieście, a po powrocie do rodzinnej Boleborzy nie mógł patrzeć na zachowanie ojca. Jego liczne romanse i zdradzanie matki. po powrocie ze szkoły w swoim dworze poznał Justynę Bogutównę, która została jego kochanką. W miłości była zdolna do uczuć szczerych i bezgranicznych, o czym zapewniała młodego Ziembiewicza: " dla ciebie Zenon ja poszłabym nie wiem na jakie męki, nic nie strach, o nic nie dbam." ta prosta, szczera i otwarta dziewczyna po śmierci matki trafiła do Warszawy. Nie ma środków do życia. Przypadkiem w mieście spotyka Zenona, który właśnie wrócił zza granicy. Ziembiewicz w tym czasie spotykał się z Elżbietą Biecką, panną z dobrego domu. Pod pretekstem pomocy biednej sierocie, wdał się znowu w romans z Justyną. Związek ich nie jest oryginalny. To typowa więź fizyczna. Dzieli ich wykształcenie i pochodzenie społeczne. Gdy Zenon żeni się z Elżbietą, nie przerywa swojego romansu, kontynuuje swoje podwójne życie. Prowadzi to do tragedii. dziewczyna zachodzi w ciąże, którą na życzenie kochanka przerywa . Staje się to powodem jej załamania psychicznego. Zaczyna izolować się od otoczenia, a wyrzuty sumienia wywołują u niej chorobę psychiczną. Justyna staję się kapryśna, wymagająca i wiecznie niezadowolona. Nie potrafi skupić się na pracy i traci posady, na których wcześniej jej zależało. Stopniowo zaczyna tez obwiniać o swoja tragedie Ziembiewicza i ostatecznie najpierw próbuje popełnić samobójstwo , a następnie atakuje mężczyznę, oblewając mu twarz kwasem. Justyna pada ofiarą nie tylko swojej miłości do Zenona, ale także własnego nieprzystosowania do życia i społecznych konwenansów.