Dziady cz. 2 powstała w latach 1820–1821. Ich autorem jest Adam Mickiewicz. Ukazuje ów obrzęd rozgrywający się w Dzień Zadusznych (w nocy) w kaplicy (sakralna czasoprzestrzeń, w której żywi mogą kontaktować się z umarłymi). Bohaterem utworu jest wspólnota, obejmująca również przeszłe pokolenia, spośród której zostaje wyodrębnionych kilka postaci.

Najważniejszą z nich jest Guślarz (funkcja wymyślona przez poetę) – kapłan sprawujący obrzęd za pomocą nakazów, rytualnych gestów i zaklęć, któremu towarzyszy chór wieśniaków wypowiadający zaklęcia i komentarze do prawd moralnych. Na Dziady przybywają trzy rodzaje duchów: lekkie - Józio i Rózia (są to dzieci, które nie doświadczyły cierpienia i dlatego nie mogą dostać się do nieba), ciężkie – widmo złego pana (upiora skazanego na wieczną mękę za zło wyrządzone poddanym, którzy pod postacią “żarłocznego ptactwa” towarzyszą mu po śmierci) i pośrednie – duch pasterki Zosi (jej wina polega na tym, że igrała z uczuciami innych).

Zjawia się jednak kolejny duch, który nie reaguje na wezwania i przekleństwa Guślarza i Chóru. Duch ten zmierza w stronę jednej z wieśniaczek i wskazuje na swoje zranione serce.

Ta lektura jest bardzo ciekawa i interesująca, trzeba się dobrze wczytać, by zrozumieć tą książkę.