„Różne sposoby mówienia o miłości w poezji renesansu”. Przeanalizuj zagadnienia, wykorzystując wnioski z interpretacji podanych utworów Francesca Petrarki i Jana Kochanowskiego. Miłość to uczucie niezwykle bliskie ludziom żyjącym zarówno we współczesnym świecie, jak i wieki temu. Można mówić o nim nieskończenie. Jest to uczucie naturalne, przyrodzone człowiekowi. Stanowi ona jeden z atrybutów człowieczeństwa. Miłość popycha ludzi do działania, daje motywację, uskrzydla, dodaje wiary i nadziei. Ludzie zakochani są uśmiechnięci, pełni życia, radośni i bardziej optymistycznie nastawieni do życia. Miłość jest źródłem energii i ciepła, które przekazujemy dalej. Jest ona ponadczasowym uczuciem, które tak trudno ubrać w słowa. Wędrując przez epoki literackie spotykamy w każdej z nich wiele utworów poruszających w swej treści temat miłości. Najczęściej przewijała się ona w średniowieczu i była skierowana ku Bogu. Szersze pojęcie miłości pojawiło się natomiast w renesansie, a jej odbiorcom nie był jedynie Bóg, lecz również człowiek. Znani artyści pisali wiersze, malarze tworzyli obrazy o różnych sposobach mówienia o miłości. Twórcy interesowali się motywem miłości, gdyż może ona przedstawiać różne oblicza. Może być ponadczasowa, tragiczna, wieczna, zakazana, mogąca przezwyciężyć śmierć. W poniższej pracy przedstawię kilku wybitnych twórców renesansu, którzy w swych utworach ukazywali różne oblicza miłości. Ważnym twórcą renesansowym był Francesco Petrarka, który w „Sonecie 90” przedstawia historię niespełnionej miłości do swojej ukochanej , która niestety umarła na co wskazuje ostatni wers pierwszej strofy: „W oczach przepięknych, które dziś przygasły”. W utworze bardzo łatwo da się zauważyć styl pisania o miłości który stworzył Petrarka, a nazywany jest on petrarkizmem. Pierwsze dwie strofy maja charakter opisowy, natomiast następne dwie refleksyjny. Autor opisuje piękno swojej ukochanej porównując ją do istoty nieziemsko pięknej. Obraz tej kobiety przywodzi odbiorcy na myśl anioła pięknego i tajemniczego. Mówi, że miała złote, kręcone włosy, przepiękne oczy i twarz, która wyrażała współczucie. Twierdzi, że gdy otwierał oczy i spoglądał na dziewczynę czuł w środku pożar. Opisuje, że jej sposób poruszania się był wręcz anielski, a słowa inne niż ludzka mowa. Używając pytań retorycznych chce podkreślić to, ze do końca nie wierzy ze jego ukochana umarłą, nie może pogodzić się z jej stratą. Podmiot liryczny tęskni tak bardzo, że żadna z pozostałych kobiet zdaje się nie być dla niego tak wspaniała i cudowna. Na koniec stwierdza, ze jej śmierć jest tak silną rana dla niego, że prawdopodobnie nigdy o niej nie zapomni i tak czy inaczej będzie ją kochał. Niemniej ważnym twórcą renesansowym był Jan Kochanowski, który w swoich f utworach przedstawiał niepokoje, oczekiwania, gorzkie rozczarowania, smutki i nadzieje zakochanego serca przeplatające się w erotykach z wysoce „dwornymi” zachwytami nad kobietą. Zatem miłość stawała się częstym tematem w jego utworach. We fraszce „Do Magdaleny” podmiotem lirycznym jest mężczyzna, który zwraca się do ukochanej kobiety. W początkowych wersach prosi, aby kobieta ukazała mu swoją twarz, którą porównuje do róży. Dziewczyna ukazana jest w złotych włosach i oczach jak gwiazdy. W kolejnych wersach opisuje różane usta kobiety, zęby białe jak perły, idealny biust i ręce, które porównuje do alabastru, w których kobieta zamknęła serce mężczyzny. Po opisie zewnętrznym wybranki mężczyzna zdaje sobie chwilowo sprawę z tego jaka dziewczyna jest cudowna, wyjątkowa i nie ma co liczyć na jej odwzajemnione uczucia. W ostatnich wersach podmiot opisuje swój stan zakochania. Mówi, że odbiera mu mowę na widok kobiety, słyszy dzwonienie w uszach i widzi przed oczami ciemność. W ten sposób poeta realistycznie opisuję urodę kobiety. Innym utworem Jana Kochanowskiego jest fraszka “Raki”, która została napisana w taki sposób, że można interpretować ją na dwa sposoby. Poszczególne wersy, czytane od strony lewej do prawej, mówią o kobiecych cnotach i zaletach. Podmiot liryczny przekonuje, że są one bezinteresowne w swojej miłości, pożądają prawdy, nie szukają zdrady, a wręcz od niej stronią. W ostatnich dwóch wersach czytamy również o zaletach mężczyzny, który jest dozgonnie oddany kobietom. Jednak utwór, czytany wspak, ukazuje także wady kobiety, która, niestała w uczuciach i zdradliwa, czerpie własne zyski z bogactwa, kłamstwa i zdrady. Podmiot, wcielając się w ostatnich wersach w rolę mężczyzny, przyznaje, że potrafi być równie kłamliwy co kobieta. Fraszka w interesujący sposób opisuje przewrotność ludzkiej natury, nie tylko kobiecej. Refleksja nad zmiennością naszego postępowania pozwala dojrzeć, jak bardzo się różnimy oraz jak trudno jest dogłębnie i poprawnie poznać, zrozumieć i docenić drugą osobę, a także zaakceptować ją taką, jaka jest. Podsumowują we wszystkich trzech utworach mężczyźni mówią o kobietach i miłości. W pierwszym to wspomnienie miłości, która była kiedyś, ale teraz już jej nie ma. W drugim to wyznanie uczuć ukochanej, jest to miłość ciągle trwająca, a trzeci utwór to żart, ukazujący z jednej strony kobiety idealne a z drugiej strony skrajnie negatywne. W renesansowej twórczości właśnie w ten sposób ukazywano miłość , która budziła wielkie emocje. Choć czasem przysparzała wiele cierpienia pisarze wywyższyli ją nad wszystkie inne uczucia. W renesansie temat miłości nie stracił na swojej aktualności. Zmienił się jednak kąt, pod którym na nią patrzono, ale to uczucie nadal pozostaję najgłębsze i najcudowniejsze .