Książka Bolesława Prusa “Lalka” jest epiką, napisana prozą, w której występuje narrator obiektywny, wszechobecny. Autor utworu chciał przedstawić polskich idealistów na tle społecznego rozkładu. Przykładem tego jest Izabela Łęcka, którą porównam z postawą życiową Joanny Podborskiej z Ludzi Bezdomnych Stefana Żeromskiego. Ludzie Bezdomni to powieść nowego typu, odmienna od realistycznej prozy epoki pozytywizmu. Lektura ta charakteryzuje się wielogłosem narracyjnym, zakończeniem otwartym, co oznacza, że czytelnik nie zna końca losów bohatera. Podane fragmenty książek opisują charaktery i poglądy Izabeli oraz Joanny na temat ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Izabela Łęcka była piękną, wykształconą arystokratką, córką Tomasza Łęckiego. Miała wybujały światopogląd, gdyż uważała się za wyjątkową, lepszą od innych, a świat który ją otaczał był magiczny. Dla niej nie istniały pojęcia pory dnia, pory roku, nie raz jadała obiad o godzinie drugiej po północy i chodziła spać o 8 rano. Wszystko co znajdowało się w jej otoczeniu był ustawione pod nią, świat zwyczajny miał charakter służebny wobec jej magicznego świata. Pracę zwykłych ludzi traktowała jako karę za grzechy, a brak pracy i obowiązków dla niej był przywilejem. Naturę i zjawiska pogodowe uznawała za specjalne widowiska, nie odczuwała strachu i innych głębszych uczuć. Luksus był czymś naturalnym, ponieważ od najmłodszych lat jadała ze srebra i porcelany, ubierała się w jedwabne stroje, wszystko jej podawano i podsuwano, a ją samą noszono i wożono dokąd tylko zechce.

Joanna Podborska była przepiękną, odpowiedzialną, dobrze wykształconą dwudziestokilkuletnią dziewczyną, która wcześnie straciła rodziców i dom rodzinny. Za punkt honoru postawiła sobie gorliwą opiekę nad młodszym bratem Henrykiem. Miała świadomość, że jej obowiązkiem jest praca. Była zdeterminowana w tym co robi, nie poddawała się mimo, że było jej ciężko. Całe dni spędzała w pracy, brała na swoje barki coraz to nowe obowiązki, nie wiedziała czym jest odpoczynek. Wiedziała, że jej życie jest inne od życia ludzi spotykanych na ulicy. Zauważała jakie zmiany pod wpływem wydarzeń zachodzą w jej życiu i zaczęła zastanawiać się, czy nadal posiada w sobie chęci i entuzjazm w pomaganiu innym ludziom.

Życie w wyższych sferach i obcowanie z luksusem miało decydujący wpływ na kształt charakteru Izabeli. Wychowywana na fałszywych przekonaniach o świecie, wyciągała błędne wnioski na temat egzystowania w normalnej cywilizacji. Posiadała rodzinę i bliskich wśród arystokracji, w których mogła znaleźć oparcie.

Joannie z Ludzi Bezdomnych po utracie rodziny pozostał tylko brat. Pochodziła zubożałej szlachty, musiała pracować jako guwernantka, żeby zapewnić sobie i bratu utrzymanie. Jej charakter kształtowała świadomość odpowiedzialności jaką ponosi.

Dokonując porównania powyższych bohaterek możemy stwierdzić, iż bardzo się one różnią. Pierwszą rzeczą jest pochodzenie i status; Izabela była arystokratką, otoczoną kokonem luksusu, zaś Joanna egzystowała w nizinach społecznych i aby przetrwać, musiała ciężko pracować. Następną rzeczą jaką możemy zauważyć, jest zepsuta i odrealniona wizja świata Izabeli, zaś Joasię postrzegamy jako osobę ambitną, twardo stąpającą po ziemi. Podobieństwem obu kobiet jest wysokie wykształcenie, z tą różnicą, że bohaterka Ludzi bezdomnych potrzebuje go do utrzymania się przy życiu.