Symbolika tańca. Omów na wybranych przykładach literackich, malarskich lub filmowych.

Najstarszym rodzajem tańca jest niewątpliwie taniec rytualny stanowiący element obrzędów i praktyk kultowych. Prawdopodobnie był już znany społeczeństwom żyjącym w okresie paleolitu, co zdają się potwierdzać malowidła ścienne z tego okresu w grotach. Występował także w kulturach antycznych (np. tańce ku czci Dionizosa w Grecji) i przetrwał do współczesności u ludów Australii, Oceanii, Afryki, pd.-wsch. Azji i Ameryki Pn. i Pd. oraz w tradycyjnej kulturze indyjskiej. Już druga Księga Starego Testamentu, Księga Wyjścia mówi o tańcu izraelskich kobiet, które nie mogąc się nacieszyć opuszczeniem przez Żydów Egiptu tańczyły i śpiewały: Miriam, siostra Aarona, wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią i uderzały w bębenki.

Najstarszym rodzajem tańca jest niewątpliwie taniec rytualny stanowiący element obrzędów i praktyk kultowych. Prawdopodobnie był już znany społeczeństwom żyjącym w okresie paleolitu, co zdają się potwierdzać malowidła ścienne z tego okresu w grotach. Występował także w kulturach antycznych (np. tańce ku czci Dionizosa w Grecji) i przetrwał do współczesności u ludów Australii, Oceanii, Afryki, pd.-wsch. Azji i Ameryki Pn. i Pd. oraz w tradycyjnej kulturze indyjskiej. Już druga Księga Starego Testamentu, Księga Wyjścia mówi o tańcu izraelskich kobiet, które nie mogąc się nacieszyć opuszczeniem przez Żydów Egiptu tańczyły i śpiewały: Miriam, siostra Aarona, wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią i uderzały w bębenki. A Miriam przyśpiewywała im: Śpiewajmy pieśń na część Pana, bo swą potęgę okazał, gdy konie i jeźdźców ich pogrążył w morzu. Taniec ten miał symbolizować wdzięczność dla Boga, który uwolnił lud Izraela z jarzma egipskiego. Kolejnym ważnym motywem jest taniec śmierci – dance macabre. Jest to przedstawienie lub cykl obrazów lub ikon tańczących par szkieletów (personifikujących śmierć) i postaci ludzkich, reprezentujących różne stany społeczne. Zwykle był uzupełniany moralizującymi maksymami, które miały na celu uzmysłowienie, że w obliczu śmierci wszyscy ludzie są równi.

Adam Mickiewicz w swojej epopei zaprezentował polski taniec narodowy, jakim jest polonez. Polonez to taniec trójmiarowy o umiarkowanym tempie i charakterystycznej formule (formuła: ósemka, 2 szesnastki i 4 ósemki oraz w kadencji — 4 szesnastki i 2 ćwierćnuty). Wywodzi się z chodzonego, a w Europie znany był jako taniec polski (polacca, polonaise) stając się w końcu naszym narodowym tańcem. Piękny, niezwykle barwny opis poloneza, zamieszczony na kartach „Pana Tadeusza”, znają chyba wszyscy. Wszedł on na stałe do kanonu polskiej literatury i wiele już razy był przywoływany jako niezwykle nośny symbol. W epopei Adama Mickiewicza jest symbolem przemijającej polskiej tradycji szlacheckiej, ze wszystkimi jej wadami i zaletami. Adam Mickiewicz opisze szlacheckie obyczaje, wielokrotnie podkreślając, iż są one „ostatnie” (m.in. podtytuł dzieła). Takim odchodzącym w przeszłość, a z niezwykłym zapałem kontynuowanym przez brać szlachecką, obyczajem było tańczenie poloneza. Podczas tańca ważny był jego porządek, prawidłowa kolejność i dobór par. Podkomorzy wraz z Zosią tańczą w pierwszej parze. Podkomorzy tańczy po mistrzowsku, być może w nadchodzących czasach nie będzie miał godnego następcy. Opis poloneza w „Panu Tadeuszu” jest niezwykle szczegółowy i dynamiczny. Czytelnik ma wrażenie, że znajduje się wśród tańczących par. Cechą przenikającym całe dzieło jest patriotyzm.