Fragmenty utworu Tadeusza Borowskiego pt. „Pożegnanie z Marią”, symbolizują utratę namiętności, nadziei i szczęścia. Narrator opowiada o sytuacji, w której znalazł się zakochany, młody człowiek, widzi jak odbierają mu wszystko, co kocha.

W pierwszej części podanego fragmentu widać obraz wspólnego życia bohaterów, ich codzienne przyjemności i obowiązki. Maria mówi, że wszystko wokół ją rozświetla i sprawia niebiańskie wrażenie. Jednak w tym sielankowym obrazie, na postać Marii rzuca się smuga cienia. Z początku jest niewinny i niewielki, jednak po pewnym czasie staje się coraz bardziej rozległy. Granica pomiędzy światłem i cieniem zanika. Maria snuje refleksje i pulsuje poezją. Jest jednak sprowadzana na ziemię, zostaje ostrzeżona przed zranieniem przez świat. Maria jest uosobieniem pięknych i kruchych cech. Podmiot liryczny widzi w niej cały swój świat i obdarza ją niezwykle silnym uczuciem. Oboje twierdzą, że to właśnie miłość jest najbardziej obiektywnym sprawdzeniem rzeczy. To ona weryfikuje i sprawdza postępowanie każdego z nas wobec innych osób. Maria żyje w świecie poezji, nie dostrzega czyhających na nią oraz na ich miłość niebezpieczeństw. Zapomina o tym, że przecież toczy się wojna i w każdej chwili mogą zostać rozłączeni na wieczność. Bohater stara się jej o tym przypominać, aby nie zapomniała, co się dzieje w otaczającym ją świecie. Końcowa część podanego fragmentu zmienia zupełnie nastrój. Widać tutaj okrutny obraz pozbawienia wolności oraz czarne domysły bohatera o tym, że pewnie jego ukochana została zamordowana i przerobiona na mydło. Postać Marii oraz to w jaki sposób została rozdzielona od ukochanego przestawia okrutny obraz rzeczywistości panującej w opisywanym fragmencie. Miłość i szczęście były niezwykle kruche.

Sylwetka Marii symbolizuje zatem utratę miłości, wspaniałych uczuć jakich doświadczamy, nadziei oraz szczęścia. Wszystko to sprawia, że te uczucia są niesamowicie kruche i ulotne, tak samo jak ulotna była postać Marii.