„Bogurodzica” najstarsza polska pieśń religijna, w której podmiotem lirycznym są Chrześcijanie. Maryja chwalona przez Boga jest pośrednikiem między wiernymi, a Synem Bożym. Ludzie proszą Boga za jej pośrednictwem o dostanie, oraz szczęśliwe życie na Ziemi i wieczny byt w raju. W utworze wyraźnie ukazano Maryję, jako istotę boską wybraną i chwaloną przez Boga. Jednocześnie jest ona troskliwa i oddana wszystkim wiernym. W utworze „Lament Świętokrzyski” Maryja zostaje ukazana z typowymi ludzkimi cechami. Została przedstawiona, jako bezradna matka, która cierpi, odczuwa ból po stracie swojego jedynego syna. Zwraca się do ludzi, a w szczególności do innych matek, aby wysłuchali tego, co zdarzyło się w Wielki Piątek. Opowiada o śmierci swojego syna, oraz o tym jak bardzo chciała mu pomóc, lecz nie mogła się do niego zbliżyć. Chcę dzielić wraz ze swoim synem ten ból, który on odczuwa. Zwraca się do niego czule, co świadczy o miłości do syna. Następnie zwraca się do Archanioła Gabriela z zapytaniem gdzie jest ta radość, którą obiecał, gdyż teraz odczuwa tylko cierpienie. W kolejnej zwrotce Maryja odwołuje się do wszystkich matek, aby nie doświadczyły takiego bólu. Podsumowując, oba utwory ukazują wizerunek Maryi, jednak są to dwa odmienne obrazy Matki Boskiej. „Bogurodzica” ukazuję nam Maryję, jako pośredniczkę między Chrześcijanami a Synem Bożym. Natomiast w „Lamencie Świętokrzyskim” ukazano Maryję, jako zwykłą, cierpiącą matkę.