Izabela Łęcka jest córką arystokraty Tomasza Łęckiego. Jest ona osobą piękną, wykształconą, obytą w towarzystwie. Jest dumna i wyniosła, dlatego iż została wychowana na salonowa lalkę. Stąd być może wywodzi się sam tytuł powieści. Panna Łęcka wiedzie wygodne, niczym nie skrępowane, pełne zbytku i luksusu życie. Otacza się pięknymi drobiazgami, uwielbia piękno. Nie zauważa tego co brzydkie, przeciętne, pospolite. Według niej takie jest wszystko, co pozostaje poza jej sferą. Żyje w świecie marzeń, wizji, przywidzeń. Uważa się za osobę wyjątkowo wrażliwą i subtelną. Izabela była świadoma swego uroku i piękna a dodatkowo uważała się za istotę lepszą od innych. Bohaterka nigdy nie zaznała biedy. Jej światem był salon wypełniony pięknymi rzeczami. Będąc piękną kobietą była jednocześnie próżna i zapatrzona w siebie. Wiedziała jakie wrażenie jej uroda wywiera na mężczyznach, dlatego też pozwalała sobie z nimi na różne gierki. Izabela żyła w niesłychanym luksusie, praktycznie nie musiała się o nic martwić. Uważała, że cały świat jest tylko dla niej, ludzie są tylko na jej usługi a wszystkie zjawiska natury są spektaklem odgrywanym specjalnie dla niej. Izabela uważała, że małżeństwo jest rzeczą konieczną. Nie wyrażała jednak specjalnego upodobania ku takim związkom. Zdążyła się przyzwyczaić, że adorowały ją dostojne osobistości, jednak nie potrafiła się pogodzić z tym, że grono wielbicieli malało proporcjonalnie z jej majątkiem. Izabela nie słynęła jako osoba zdolna do takich uczuć jak miłość. Co do wyboru męża kierowała się trzema warunkami: pięknym nazwiskiem, wyglądem i majątkiem. Jednak jak się okazało nikt nie spełniał wszystkich trzech kryteriów. Panna Izabela Łęcka pozbawiona została przez Prusa zasad moralnych. Cechuje ją wewnętrzna pustka, brak poczucia sensu istnienia, nieumiejętność właściwego wyboru. To wszystko sprawia, że ostatecznie jest to nieszczęśliwa istota, dla której najwłaściwszym miejscem staje się klasztor. Wprowadzając jej postać do powieści Prus sugeruje, że ludzkie życie jest głupotą, zupełnie nic nie znaczącą fraszką, kaprysem jakiejś siły wyższej. Jest pozbawione sensu, a jeśli taki sens istnieje, to jest to czysty schemat – powtarzanie w kółko tych samych czynności i zachowań. To tak, jakby życie każdego człowieka wyglądało poza paroma szczegółami w zasadzie identycznie. Jak lalki na wystawie sklepowej, różniące się tylko kolorami sukienek. Jak Izabela Łęcka, „lalka” z powieści Bolesława Prusa.