Miłość to częsty temat wykorzystywany w literaturze. W epoce renesansu również znani artyści pisali wiersze, malarze tworzyli obrazy o różnych sposobach mówienia o miłości. Twórcy interesowali się motywem miłości, ponieważ ma ona różne oblicza. Może być ponadczasowa, tragiczna, wieczna, zakazana, mogąca przezwyciężyć śmierć. W wierszu Franscesco Petrarki “Sonet 90” podmiot mówi o kobiecie, w której był zakochany. Opisuje ją jako naprawdę piękną kobietę. Mówi, że miała złote, kręcone włosy, przepiękne oczy i twarz, która wyrażała współczucie. Twierdzi, że gdy otwierał oczy i spoglądał na dziewczynę czuł w środku pożar. Opisuje, że jej sposób poruszania się był wręcz anielski, a słowa inne niż ludzka mowa. W ostatniej strofie mężczyzna daje do zrozumienia, że kobieta była, ale obecnie nie ma jej w życiu mężczyzny i nie może pogodzić się z jej stratą. W wierszu Jana Kochanowskiego “Do Magdaleny” podmiotem lirycznym również jest mężczyzna, który zwraca się do ukochanej kobiety. W początkowych wersach prosi, aby kobieta ukazała mu swoją twarz, którą porównuje do róży. Dalej mówi, że dziewczyna ma złote włosy i oczy jak gwiazdy. W kolejnych wersach opisuje różane usta kobiety, zęby białe jak perły, idealny biust i ręce, które porównuje do alabastru, w których kobieta zamknęła serce mężczyzny. Po opisie zewnętrznym wybranki mężczyzna zdaje sobie chwilowo sprawę z tego jaka dziewczyna jest cudowna, wyjątkowa i nie ma co liczyć na jej odwzajemnione uczucia. W ostatnich wersach podmiot opisuje swój stan zakochania. Mówi, że odbiera mu mowę na widok kobiety, słyszy dzwonienie w uszach i widzi przed oczami ciemność. Kolejny wiersz to również utwór Jana Kochanowskiego o tytule “Raki”. Poeta napisał fraszkę tak, że można ją czytać na dwa sposoby, od lewej do prawej strony i na odwrót. Wersy czytane od lewej do prawej mówią o zaletach kobiet. Podmiotem lirycznym są mężczyźni, którzy mówią, że kobiety kochają bezinteresownie, nie kłamią, pragną miłości a nie pieniędzy, znają umiar w wydawaniu ich. Mężczyźni również mówią o tym, że takim kobietom będą służyć wiecznie a nie tylko na chwilę. Natomiast wiersz czytany wspak ukazuje wady kobiet, które są niestałe w uczuciach, zdradliwe, pragną tylko złota, kłamią, nie znają umiaru w wydawaniu pieniędzy. Tu natomiast mężczyźni mówią, że takim kobietą służyć będą na chwilę, nigdy nie na wieczność. Podsumowują we wszystkich trzech utworach mężczyźni mówią o kobietach. W pierwszym to wspomnienie miłości, która była kiedyś, ale teraz już jej nie ma. W drugim to wyznanie uczuć ukochanej, jest to miłość ciągle trwająca, a trzeci utwór to żart, ukazujący z jednej strony kobiety idealne a z drugiej strony skrajnie negatywne. W renesansowej twórczości właśnie w ten sposób ukazywano miłość na wiele sposobów. Ukazywano ją jako taką, której nie pokona śmierć ani ogromna tęsknota. Wszystkie emocje związane z miłością inspirowały i nadal będą inspirować poetów czy malarzy, ponieważ jest to temat uniwersalny, ponadczasowy.